In het CC van Merksem bracht Frank Vander Linden zijn achtendertigste voorstelling van de tour die try outte in Steenokkerzeel, waar ie nog gevoetbald heeft. Dat ie gekozen had om de nieuwe nummers uit te proberen op 4 januari in zijn heimat, bekloeg ie zich de dag nadien al toen de recensie van zijn 81-jarige moeder hem telefonisch bereikte. Het optreden was veel te lang om het alleen met een gitaar te doen waarbij ze verwees naar Johan Verminnen die immers een pianist bijheeft. En Odette die vier serviceflats verderop woont, wist dan weer dat Vander Linden twee kennissen van haar depressief naar huis gestuurd heeft. ‘Ik heb voor een golf van depressies gezorgd bij gepensioneerden in Steenokkerzeel’ grapte de kale singersongwriter die perfect balanceerde tussen de gevoelige snaar bespelen enerzijds wanneer ie nummers bracht uit zijn jongste plaat ‘Nachtwerk’ waarin ie het einde van zijn ‘gruwelijk’ verwerkt en de karakteristieke kwinkslag, ironie anderzijds die Frank maakt wie hij is als mens en artiest. Als er een singersongwriter is in Vlaanderen die zich niet verschuilt achter een typetje, maar zo dicht en trouw mogelijk bij zijn zelfrelativerende zelf blijft aanschurken, dan moet het wel Frank Vander Linden zijn. Net dat maakt dat zijn platen én live optredens zo veel meer te bieden hebben dan wat anderen doen en nooit teleurstellen. Die twee ovaties die hij in ontvangst mocht nemen in Merksem, waren dan ook niet meer dan terecht.

Torenhoog. Zo lagen de verwachtingen voor het optreden van de Canadese band Arcade Fire in het Antwerps Sportpaleis. Enerzijds omdat de groep vorig jaar een dijk van een optreden gaf op Rock Werchter waar zelfs onze meest kritische contacten erg lovend over waren. Anderzijds bleek de band afgelopen maandag in Glasgow bijvoorbeeld een special guest op het podium gevraagd te hebben. Niemand minder dan Jim Kerr van Simple Minds kwam daar even ‘Don‘t You (Forget About Me)’ met hen spelen. In de wandelgangen van de grootste concertzaal van ons land gonsde het dan ook van de geruchten. Arsenal zou de special guest zijn, een gerucht dat wij erg geloofwaardig vonden – in ‘Put your money on me’ is de vergelijking met de sound van die Belgische band immers nooit ver weg – maar uiteindelijk was er net zoals in Duitsland helemaal geen special guest wat toch een beetje sneu is.

Een tuttebel. Mocht het woord nog niet bestaan, het Vlaamse woordenboek zou het hebben uitgevonden om Lana Del Rey (en een heleboel van haar vrouwelijke fans) te kunnen beschrijven. Die bracht in het Sportpaleis een gigantisch flets en zo flauw als de gemiddelde quote die Max Colombie tijdens interviews geeft – optreden waar ze zelf blijkbaar niet al te veel zin in had. Nog geen half uur was het optreden bezig en de 32-jarige Amerikaanse Elizabeth Woolridge Grant, uitgedost in een wit ‘Malibu’- t shirt, gouden rokje en dito laarzen, koos er al voor om het optreden stil te leggen om goeiedag te zeggen tegen de fans die op de eerste rij van het middenplein stonden. Enkelen gaf ze knuffels. Eén kerel werd daar zo emotioneel van dat het met stip het meest hilarische moment van de show was. Een concert dat finaal aanvoelde als een bezoekje brengen aan Plopsaqua. Del Rey had neprotsen, neppalmbomen en een echte strandstoel laten aanrukken. Op het podium zelf werden dan weer beelden van een zwembad geprojecteerd terwijl ze een medley bracht op die strandstoel met ‘Change’, ‘Black beauty’ en ‘Young and beautiful’. Toen er schommels uit de nok rechts en links naar beneden kwamen waarop haar backings ‘Ride’ zongen en waarop de zangeres zelf haar grootste hit ‘Video games’ uit 2011, en tevens het enige nummer dat ooit van haar de top 10 in onze hitparade haalde, bracht, dachten we even dat elk moment ook Laura Omloop met ‘Zo verliefd’ als gastzangeres zou opduiken. Dat gebeurde dan wel niet, het infantiele karakter daar zorgde Lana Del Rey wel zelf voor met een akoestisch ‘Yayo’ dat ze zelf begeleidde op elektrische gitaar. K3 was nooit ver weg in die melodie…

‘No Shame’ zal het volgende schijfje van Lily Allen heten. Het vierde is dat na ‘Alright, still’ (2006), ‘It’s not me, it’s you’ (2009) en het geflopte ‘Sheezus’ (2014). Op vier jaar tijd is er heel wat gebeurd in Allens leven. Twee kinderen kreeg ze, ze scheidde, geraakte aan de alcohol verslaafd, kreeg een mini zenuwinzinking en vond een nieuwe liefde. Voldoende stof dus om te behandelen op een nieuwe plaat. ‘Apples’ en ‘Family man’ gaan bijvoorbeeld over haar stukgelopen huwelijk. Het ene, erg basic begeleid op gitaar verwijst naar het gezegde ‘de appel valt niet ver van de boom’ terwijl het andere een pianoballad is die halfweg voorzien wordt van een streepje strijkers (die uit een doosje komen). Allen heeft maar twee muzikanten bij, heel wat tracks (o.a. de elektrische drums) lopen mee net als de verschillende zangtracks, geluidseffecten, enz. wat haar optreden een semi-live ervaring bezorgt. Het ergste van al om vast te stellen is dat deze bijna 33-jarige artieste in al die jaren nauwelijks gegroeid is als live performer.

Met ‘The Thread That Keeps Us’ heeft de Amerikaanse band Calexico zijn negende en wellicht ook donkerste plaat uit zijn catalogus uit. Zanger en gitarist Joey Burns en drummer John Convertino zijn nog steeds de spil in de band die ondertussen al 22 jaar op zoek gaan naar een wel zeer kenmerkend geluid tussen country, jazz, postrock aan de ene kant en feestelijke Latijns-Amerikaanse melodieën die verwijzen naar de mariachi, de conjunto en de cumbia aan de andere kant. Achter de electronica nam dj en producer Camilo Lara plaats die met zijn Mexican Institute of Sound tevens het voorprogramma verzorgde. Wie de moeite deed om het voorprogramma te checken zag Calexico al op het podium van de Roma verschijnen om hun tourmember live te ondersteunen op het einde van zijn set met onder andere ‘Mexico’. Lara werd trouwens door Disney als muziekconsultant gevraagd bij het samenstellen van de soundtrack van diens jongste animatiefilm ‘Coco’. Een werk dat uiteindelijk zes jaar duurde om de juiste sfeer en sound te vinden. In de Roma zagen we op onze beurt dan weer Ruben Block van Triggerfinger Calexico checken. Een band die live een evenwicht probeert te zoeken tussen subtiel, zacht, introvert, melancholisch en met veel finesse musiceren aan de ene kant en feestelijk, uitbundig en een stuk luider zich extravert uitdrukken aan de andere kant. Het publiek in de Roma verkoos kennelijk het laatste. Niet zelden werd dan ook bloedmooi intimistisch gemusiceer de kiem ingesmoord door het vele geroezemoes van toeschouwers die zich gedroegen alsof ze op een receptie aanwezig waren.