Een over the top visueel circus. Dat bracht Katy Perry mee naar het Antwerps Sportpaleis. Maar liefst 29 trucks en 8 bussen aan materiaal en mensen heeft ze mee op tour. Dat is veel, erg veel. In die zin dat de show bij momenten soms verzoop in overdaad door de vele decorelementen die werden aangevoerd. Niet zelden vloog Katy Perry door het Sportpaleis, op een neonkleurige ster met trap kwam ze vanuit de pupil van een Sportpaleisbrede ledscherm in de vorm van een Egyptisch oog (het oog van Horus n.v.d.r.) binnengevlogen op ‘Witness’. Ze vloog tussen de XXL-lippen op het einde van ‘I kissed a girl’, daarna nog eens op ‘Swish swish’ op de oversized basketbalring, om op haar planeet met akoestische gitaar even halt te houden op het C-podium (in de vorm van een traan) links vooraan op ‘Into me see’ dat ze op haar knieën voor haar fans bracht om daarna bij ‘Power’ richting B-podium te vliegen, op het uiteinde van de catwalk en tenslotte bij eerste toegift ‘Pendulum’ nog eens op – u raadt het nooit – een pendule te vliegen.

56.000 toeschouwers komen er verspreid over drie avonden naar het Sportpaleis om Marco Borsato aan het werk te zien tijdens zijn jongste Thuis-tour. Twee uitverkochte shows levert dat op (twee keer 20.000 man) en eentje krijgt ie vol door op zaterdag – zijn 53ste show in het Sportpaleis volgens de zanger – het middenplein op stoeltjes te zetten. Een vergelijkbaar resultaat is dat met 4 jaar geleden toen ie drie keer in Antwerpen optrad met Duizend Spiegels live. Maar de cijfers verbleken wel als je vergelijkt met bijvoorbeeld 2011 toen ie langskwam met zijn 3Dimensies-tour, goed voor 5 shows of zijn Wit Licht-reeks uit 2009 (9 shows). Opvallend deze keer is vooral dat ie in Nederland er net een clubtour heeft opzitten met Thuis en in Vlaanderen koos voor een grote arena. Helaas was dat er ook aan te merken. Borsato had slechts links en rechts wat aanpassingen gedaan in zijn setlist terwijl je een arenaoptreden eigenlijk helemaal opnieuw moet kunnen bedenken van nul. Omdat het een veel grotere setting is, en in het geval van het Sportpaleis, de zaal ook nog eens in een ander land staat met een eigen, compleet andere cultuur.

6 K3 shows in 2018 in de Lotto Arena verspreid over twee dagen. Goed voor 22.000 toeschouwers is dat. Dat is één showdag minder voor Antwerpen dit jaar, een daling van 14.000 toeschouwers in vergelijking met 2017, en een daling met 38.500 in vergelijking met 2016 toen de oude K3 er de fakkel doorgaf. Hetzelfde beeld levert de cd-verkoop op als we de Ultratop hitstatistieken erop nalezen. K3 Love Cruise haalde op 1 december 2017 twee keer platina (40.000 verkochte exemplaren), dat is een halvering van wat Ushuaia haalde (4 keer platina, ofwel 80.000 verkochte exemplaren op 9 december 2016). Die tweede plaat van de nieuwe K3 tekende op haar beurt al een halvering van het aantal verkochte exemplaren (8 keer platina, ofwel 160.000 verkochte exemplaren op 5 februari 2016) van voorganger 10.0000 Luchtballonnen op. Kortom: de cijfers bewijzen wat iedereen ondertussen al lang in de mot heeft. De hype rond K3 is bijna volledig uitgewerkt.

Roger Waters’ Us and Them tour was een sof in het Antwerps Sportpaleis. Een concert dat niet aan de verwachtingen voldeed. Zo veel was al duidelijk toen de bassist en zanger die tussen 65 en 85 lid was van Pink Floyd een pauze inlaste na ‘Another brick in the wall’. “Hij zingt bijna niet” en “Hij is niet al te best bij stem” waren maar enkele commentaren van fans die we oppikten. Toegegeven, dat eerste uur was bizar. Veel instrumentale nummers, en 15.500 toeschouwers die jongdement leken in hun reacties. Een song die gedragen werd door backings Jess Wolfe en Holly Laessig van de New Yorkse indiepopband Lucius kreeg een extatisch applaus mee. Vreemd. De visuals waren dan weer bij momenten erg kitscherig, niet zelden verwijzend naar de kosmos, met sterren en planeten, met vingers ook die naar elkaar wezen. Het eerste deel eindigde erg klef met ‘Another brick in the wall’ waarbij Waters een aantal Antwerpse schoolkinderen in een oranje Guantanamo Bay-plunje stak met een zwarte zak over hun kop om gevangenschap en foltering aan de kaak te stellen. De zanglijnen van de kinderen liepen ondertussen mee op tape… Toen ze zich uitkleedden stond er op hun t shirts ‘Resist’. Bied weerstand tegen Mark Zuckerberg, tegen anti-semitisme, … kregen we als tekst op het grote scherm te zien. Dat bespaarde Waters alvast een speech, liet ie later in het optreden optekenen.

Sam Smith vroeg de 17.000 toeschouwers in het Sportpaleis, naar eigen zeggen het grootste publiek waar hij ooit voor optrad, om hun problemen aan de deur te zetten: ‘It’s sometimes so stressful to be alive.’ en zich klaar te maken om zo veel mogelijk plezier te maken, ook al besefte de Brit die jarenlang in een bar in Londen werkte, dat heel wat van zijn nummers wat aan de depressieve kant zijn. Toch wist ie dat net die songs ervoor zorgen dat hij steeds met happy feelings de zaal verlaat. Iets wat hij zijn Antwerps publiek ook toewenste. Smith had voor de gelegenheid een driehoekig podium bij met een cirkel als backdrop en een piramide waarin een wenteltrap zich bevond als een moderne kansel. ‘Let’s turn our phones off tonight and rely on the stars. We’ve been so lost lately. We forget who we are.’ stond er bij aanvang van het optreden als schrijfsels op de muur op de schermen geschreven. Beetje contradictorisch dus dat Smith voor ‘Latch’ van Disclosure zijn fans vroeg om massaal de smartphonelichtjes boven te halen. Dat en het dramatische ‘Writing’s on the wall’ uit de Bondfilm Spectre waarbij de Brit ons probeerde te doen geloven dat één cello en één piano instonden voor de klank van een full orchestra met strijkers, en een wel erg vreemde overgang tussen ‘Scars’, het meest persoonlijke nummer ooit dat ie schreef in 2015 en volgens hem de kern vormt van ‘The thrill of it all’, ‘s mans tweede studioalbum, en ‘Midnight train’ waren de enige kanttekeningen die wij durfden maken bij een verder weergaloos optreden.