Overweldigend, intens, heftig en groots is Ibsen Huis van Simon Stone en Internationaal Theater Amsterdam. Het Amsterdamse gezelschap levert hier een dijk van een ensemblestuk af dat stevig in je buik port. De hoofdrol is weggelegd voor het Cees Kerkman-huis dat in 1964 ontworpen wordt door Daniël. Hij maakte daarbij geen gebruik van baksteen, wat toen nog de traditie was, maar koos voor hout en glas. Daardoor is het een zeer transparante constructie waar niets verborgen kan blijven, wordt gesteld. Maar dat blijkt uiteindelijk toch te kunnen. Ibsen Huis bewaart de familiegeheimen en trauma’s van drie generaties. Stone kiest ervoor om deze niet-lineair te vertellen, hij maakt dus constant tijdsprongen waardoor je als toeschouwer zelf de familietragedie en (het stuklopen van) de banden tussen de familieleden moet opnieuw zien te construeren. Dat vergt wel wat van de toeschouwer, maar versterkt vooral de theaterervaring wat leidt tot een zinderend einde waarbij het huis er even troosteloos bijligt na een brand als de familie die net als het huis verwoest is.

Elvis, David Bowie als Ziggy Stardust, Michael Jackson, Freddie Mercury, twee keer Prince en Marilyn Monroe op 1 podium, dat huzarenklusje brengt compagnie Schmaltz voor elkaar in Twaalf Nachten. De romantische komedie van Shakespeare heeft eigenlijk alles van een soapserie. Viola (Kristel Vermeerbergen) is verliefd op Orsino/Freddie Mercury (Filip Vekemans die tevens instond voor de tekst). Maar Orsino/Freddie Mercury voelt echter iets voor Olivia (Lenah Vlijt). Zij valt op haar beurt voor de in Cesar vermomde Viola. En dan zijn er Eddie/David Bowie (Femke De Cnodder) en het domme blondje Maria/Marilyn Monroe (Barbara Steyaert) – ‘Maar als ik pijn heb zeg ik alleen A, maar nooit B’ - nog die de ijdele en op regeltjes gestelde Malvolio (Tom Slosse) suggereren dat ie een liefdesbrief van Olivia ontvangen heeft waarop ook hij in geen tijd verliefd wordt op Olivia.

Of je Yvonne, prinses van Bourgondië uit 1935 van Witold Gombrowicz nu in een operavorm ziet door Philippe Boesmans of als theaterstuk: het is en blijft een strontvervelend stuk dat erg veel aandacht vergt van het publiek. Het verhaal is immers behoorlijk absurd: prins Filip vindt Yvonne zo afzichtelijk, een mormel, een wicht dat maar niet reageert op zo veel vernederingen, of liever: grensoverschrijdend verbaal geweld, dat hij haar uiteindelijk als verloofde kiest. Wanneer ie niet veel later haar dumpt voor een ander (Isabelle), is zij echter nog steeds aanwezig, en is hij er dus niet vanaf geraakt. ‘Ze heeft ons nog steeds in haar bezit’ stelt prins Filip. Het ganse verhaal leidt dan ook naar een van de pot gerukt moordcomplot ‘om de toekomstige schoondochter te weren euh te eren’ waarbij het meisje baars met roomsaus geserveerd wordt. Een vis die gekend staat om zijn vele graten waarin zij zal stikken en sterven. ‘Het gevaar zit in een klein hoekje. Het is een lastige vis vol graten.’ wordt er fijntjes opgemerkt.  De ganse productie werkt dan ook naar de climax, het overlijden en – hopelijk voor hen – de terugkeer van de orde en de rust in het koninkrijk. Maar net in die cruciale scène weet Tibaldus ons net niet voldoende te overtuigen en het onbehaaglijk gevoel dat we zouden moeten voelen tijdens de ganse voorstelling, ontbreekt hier. Of het moet zijn dat we dit werk al te vaak live zagen en eraan gewend zijn ondertussen, dat kan ook.

Een collectie van oude Duitstalige liedjes en verhalen die met zorg gebundeld werden en opgelapt  gemengd met nieuwe verhalen die geïnspireerd zijn op dat van de acteurs brengt Grimm. Un conte allemand van Staatstheater Mainz in Théâtre National in Brussel. Een Duitstalige voorstelling die links en rechts weliswaar ook wat Engels en Frans laat horen, en soms een mengeling van beide zoals in de uitdrukking ‘avec sound’. Rode draad is het leven en werk van de gebroeders Grimm, hun broers en enige zus Lotte. Wie ze zijn doet deze productie uit de doeken alsook schetst ze hun levensloop tegen de achtergrond van de historische gebeurtenissen zoals de Franse revolutie, Napoleon en de conservatieve koning Ernst August I van het koninkrijk Hannover in 1833. Jan-Christoph Gockel, David Schliesing en Michael Pietsch verweven daarbij handig fictie met realiteit wat uiteindelijk tot hilarische scènes leidt wanneer het gezelschap het niet zo nauw neemt met de originele sprookjes.

Een liefdesverhaal brengt de Antwerpse sociaal-artistieke werkplaats Tutti Fratelli met Bloemen van een autist in de Bourla dat kon rekenen op een gedeeltelijke staande ovatie achteraf. Een onmogelijke liefde nog wel tussen de autist Matthias (rol van Matthias Peersman) en het meisje dat in de bloemenwinkel werkt: Christine (rol van Christine De Clerck). Zijn hoofd is als een bingokast wanneer je daarop te hard slaat: dan slaat die tilt, of je kunt wat er zich afspeelt in zijn kop ook vergelijken als een metro tijdens het spitsuur. Kortom: hoe ie alle moeite van de wereld heeft om zich aan een nieuwe realiteit aan te passen. ‘Mijn kop zit vol rommel. Als het regent heb ik precies het gevoel dat alles wegstroomt’ stelt ie tegenover Christine waarbij zij hem vergelijkt met Gene Kelly. Want telkens het regent, staat ie buiten in de regen en wil ie niet gaat schuilen. De bloemenwinkel staat echter al jaren te koop. Christine woont volgens Matthias op de derde verdieping maar in werkelijkheid is ie nog de enige die in het appartementsblok woont – in zijn gedachten is die nog wel druk bevolkt. Er zullen immers werken uitgevoerd worden. Hij moest al lang uit zijn appartement getrokken zijn en krijgt dan ook een brief van de deurwaarder. Al die veranderingen en verliefd worden op Christine, doen hem de nodige houvast en structuur in het leven verliezen. Over zelfmoord praat hij erg technisch: een pistool moet je 15 graden naar boven richten in je mond. Op die manier wordt meteen je hersenstam geraakt en ben je dood nog voor je tegen de grond valt, luidt het.