‘No Shame’ zal het volgende schijfje van Lily Allen heten. Het vierde is dat na ‘Alright, still’ (2006), ‘It’s not me, it’s you’ (2009) en het geflopte ‘Sheezus’ (2014). Op vier jaar tijd is er heel wat gebeurd in Allens leven. Twee kinderen kreeg ze, ze scheidde, geraakte aan de alcohol verslaafd, kreeg een mini zenuwinzinking en vond een nieuwe liefde. Voldoende stof dus om te behandelen op een nieuwe plaat. ‘Apples’ en ‘Family man’ gaan bijvoorbeeld over haar stukgelopen huwelijk. Het ene, erg basic begeleid op gitaar verwijst naar het gezegde ‘de appel valt niet ver van de boom’ terwijl het andere een pianoballad is die halfweg voorzien wordt van een streepje strijkers (die uit een doosje komen). Allen heeft maar twee muzikanten bij, heel wat tracks (o.a. de elektrische drums) lopen mee net als de verschillende zangtracks, geluidseffecten, enz. wat haar optreden een semi-live ervaring bezorgt. Het ergste van al om vast te stellen is dat deze bijna 33-jarige artieste in al die jaren nauwelijks gegroeid is als live performer.

Met ‘The Thread That Keeps Us’ heeft de Amerikaanse band Calexico zijn negende en wellicht ook donkerste plaat uit zijn catalogus uit. Zanger en gitarist Joey Burns en drummer John Convertino zijn nog steeds de spil in de band die ondertussen al 22 jaar op zoek gaan naar een wel zeer kenmerkend geluid tussen country, jazz, postrock aan de ene kant en feestelijke Latijns-Amerikaanse melodieën die verwijzen naar de mariachi, de conjunto en de cumbia aan de andere kant. Achter de electronica nam dj en producer Camilo Lara plaats die met zijn Mexican Institute of Sound tevens het voorprogramma verzorgde. Wie de moeite deed om het voorprogramma te checken zag Calexico al op het podium van de Roma verschijnen om hun tourmember live te ondersteunen op het einde van zijn set met onder andere ‘Mexico’. Lara werd trouwens door Disney als muziekconsultant gevraagd bij het samenstellen van de soundtrack van diens jongste animatiefilm ‘Coco’. Een werk dat uiteindelijk zes jaar duurde om de juiste sfeer en sound te vinden. In de Roma zagen we op onze beurt dan weer Ruben Block van Triggerfinger Calexico checken. Een band die live een evenwicht probeert te zoeken tussen subtiel, zacht, introvert, melancholisch en met veel finesse musiceren aan de ene kant en feestelijk, uitbundig en een stuk luider zich extravert uitdrukken aan de andere kant. Het publiek in de Roma verkoos kennelijk het laatste. Niet zelden werd dan ook bloedmooi intimistisch gemusiceer de kiem ingesmoord door het vele geroezemoes van toeschouwers die zich gedroegen alsof ze op een receptie aanwezig waren.

Met ‘40 Trips Around The Sun’ heeft Toto een nieuw album uit waarop enkele nieuwe songs staan én heel wat geremasterde songs uit hun rijke catalogus. Het jubileum van de band is goed voor een wereldtour die op 11 februari begon in Helsinki en volgens de huidige info eindigt op 21 augustus in Kansas City, VS. 40 jaar geleden is het ondertussen immers dat de Amerikaanse rockband uit Los Angeles voor het eerst scoorde. Dat was met ‘Hold the line’. Zoals veel muziekgroepen ontstond ook Toto uit een groep vrienden die samen op school zaten. Toetsenist David Paich werkte al langer samen met drummer Jeff Porcaro die in 1992 overleed. Beiden waren sessiemuzikanten. Steve Lukather die mee op school zat en Jeffs broer Steve werden gezocht en bereid gevonden om deel uit te maken van de band terwijl Bobby Kimball de zanger van de groep werd. 40 jaar later zijn er nog 3 originele bandleden op tour: Steve Lukather aan zang en op gitaar, Steve Porcaro op toetsen en David Paich op toetsen en zang. Shannon Forrest zit tegenwoordig aan de drums, Lenny Castro neemt de percussie voor zijn rekening – en mag de show stelen tijdens een imposante solo op conga’s tijdens ‘Africa’, Joe Williams (zoon van de wereldberoemde filmcomponist John Williams) neemt de plaats in van Bobby, terwijl Shem von Schroeck de bas bespeelt en Warren Ham naast de backings ook de sax, de dwarsfluit (tijdens ‘Miss Sun’ voor het eerst live te horen tijdens deze tour overigens) en onder andere de mondharmonica (tijdens ‘No love’) bespeelt.

Wat. Een. Buitenaards. Sterk. Optreden. Zette. Indochine. Neer. In. Paleis 12! De laatste noten van Black sky, waren nog niet uitgestorven, een nummer dat voorzien werd van erg straffe visuals – boven het middenplein hing een cirkelvormige constructie in de vorm van een ruimteschip dat scifi-gewijs beelden van het heelal toonde – of ‘2033’ leverde met zijn Museachtige riffs en twee confettikanonmomenten al een eerste hoogtepunt in de set af. Het leek wel alsof we meteen in de toegiften van de avond waren aanbeland zo extatisch was de sfeer in het eerste van twee tot aan de nok gevulde optredens van de Franse band in de grootste concertzaal van onze hoofdstad. Frontman Nicola Sirkis wordt volgend jaar ‘60. Eerlijk? Als er al een zwak punt aan te stippen valt in deze 13 Tour dan is het wel zijn zang die bij momenten stevig onder de toon gaat, met als absoluut dieptepunt de ballad ‘Gloria’ die hij live zong met Asia Argento. Op de een of andere manier blendden hun stemmen voor geen meter. Samen met ‘Kimono dans l‘ambulance’, voorzien van visuals van – u raadt het nooit – een ziekenwagen, was dit wellicht een van de weinige inkakmomenten van de show. Maar dat weerhoudt ons er niet van deze knap uitgewerkte show met strakke spanningsboog bijna het maximum aantal sterren te geven die we voorhanden hebben. Na hun eerdere passages in de AB in 2011 en het Koninklijk Circus in 2013 geven we de band dus voor de derde keer op rij 4,5 sterren. Indochine delivert live. Punt.

Geen al te beste vrijdag voor Live Nation Belgium. Trekken en sleuren moest de Belgische promotor om de Lotto Arena voor Karen Damen bijna vol te krijgen, wat met dank aan behoorlijk wat genodigden ook gelukt is. Het hoeft niet te verbazen dat ineens een Lotto Arena vullen voor een nieuw soloproject dat uiteindelijk resulteert in ocharme 10 songs, wel erg hoog gegrepen is. Zowat elke nieuwkomer dient het normale traject te volgen, eerst spelen in cafeetjes, dan clubshows en vervolgens groeien. Damen én Live Nation Belgium wilden kennelijk meer én het moest snel gaan. Alleen volgde het publiek niet meteen. Al bij de concertaankondiging voelden we dat heel wat muziekliefhebbers en fans van Karen zouden wachten om een ticket te kopen tot de plaat zou uitkomen. Hetzelfde risico nam de promotor met Harry Styles, in een niet zo ver verleden was ie bandlid van One Direction en recent was ie te zien als acteur in Dunkirk. Styles, die net als Damen een behoorlijk hese stem heeft, bracht in de lente van vorig jaar zijn eerste soloalbum uit dat ook slechts tien nummers telt. Dat het Sportpaleis een maatje te groot voor hem bleek – slechts zo’n 12.000 toeschouwers kozen voor het optreden en opnieuw werd het (dit keer ronde) podium wat meer naar voor geschoven – hoeft opnieuw niet te verbazen. Conclusie: Live Nation Belgium wil té veel en vooral té snel. En dat, laten we duidelijk zijn, met slechts één doel voor ogen: geld verdienen. Of hoe in het woord showbusiness vooral de klemtoon steeds vaker en duidelijker op ‘business’ komt te liggen en in mindere mate op ‘show’. Net dat was tekenend voor zowel het optreden van Karen Damen, goed voor drie trucks aan materiaal, een productie en podium dat deels gedeeld wordt met dat van Gers Pardoel om de kosten te drukken, en dat van Harry Styles die met 13 trucks en 5 bussen onderweg is.