Somber en uitzichtloos, is de sfeer die heerst in Tsjechovs Drie Zusters. Dat er een publiek is voor een repertoirestuk als dit, een klassieker die drie uur duurt en verre van een makkelijk avondje theater oplevert, bewijst theater Zuidpool. De drie voorstellingen die het gezelschap speelt in CC Berchem zijn dan ook hopeloos uitverkocht net als vele andere tijdens deze tour. Wat wil je ook, met een cast waarvan maar liefst drie leden op dit moment schitteren in een tv serie. Evgenia Brendes (Nu te zien in ‘Over Water’ op één) zet een overweldigende Irina neer. Ze mag dan ook een prachtige emotionele boog maken met haar personage: van de frisse, guitige, cutie pie en stralende jarige die twintig wordt in haar wit kleedje en vol verlangen uitkijkt om naar Moskou te gaan op een dag naar de vrouw die op haar drieëntwintigste vaststelt dat ze geen liefde voelt voor Toezenbach net voor ze met hem zal trouwen en beïnvloed zal worden door Masja’s donkere humor (haar cynisme, ironie en lusteloosheid zoals dat te horen is in Jan De Wildes ‘Een vrolijk lentelied’) waardoor ze haar jeugdige en dromerige idealisme verliest, en het stralende in haar ogen en haar expressie doffer wordt: ‘Ik ben 23 en mijn hersenen zijn verschrompeld’.

Wanneer twee ex-geliefden elkaar op de dag dat ze hun definitieve echtscheidingsdocumenten ondertekenen terug ontmoeten in de lobby van het hotel waar ze vroeger als jonge geliefden woonden, worden ze niet alleen geconfronteerd met elkaar, maar ook met hun passie, hun haat, hun angsten en onzekerheden, de onbeantwoorde vragen en het grote “Hoe moet het nu verder?”. In “La Musica II” uit 1985 liet schrijfster Marguerite Duras haar personages Michel en Anne-Marie voortdurend pendelen tussen de meest extreme gevoelens van nostalgie voor hun pure liefde en de rancune voor wat het later verworden was. David Cantens en Katrien De Becker moesten hun publiek dan ook meenemen in een turbulent en emotioneel verhaal van een ongemakkelijke ontmoeting tussen twee gekwetste zielen. Ze kregen gelukkig de hulp van Udo die niet alleen zorgde voor de soundtrack, maar op tijd en stond ook de vertolker was van de onuitgesproken verlangens en gevoelens. Het resultaat was een pakkende voorstelling die af en toe wel te kampen had met de beperkte verstaanbaarheid van David Cantens.

Geef mijn hand terug van Bronks werd vorig jaar geselecteerd door het Theaterfestival als een van de beste jeugdvoorstellingen. Terecht, want de tekst van Joris Van den Brande die over ongeneeslijk ziek zijn gaat en wat daar allemaal bij komt kijken, is goed. De verdienste van deze productie die deels ook filosofeert over het leven, is dat het jongeren een moeilijk thema als het levenseinde, doodgaan, en wat doen met de tijd die je nog rest, zeer bevattelijk brengt, met humor ook en bespreekbaar maakt.

In 1987 schreef cineast John Cassavetes (o.a. gekend van ‘Faces’, ‘Husbands’ en ‘Opening night’) vlak voor zijn dood ‘Begin the beguine’ voor Peter Falk en Ben Gazzara. Het werk verwijst naar de song van Cole Porter dat een gitzwarte laag kent over liefde en dood. Nooit eerder werd het werk opgevoerd. 25 jaar lag het immers in de kast bij de erven van Cassavetes. 5 jaar geleden maakte Jan Lauwers een eerste versie in Wenen. Met Romy Louise Lauwers, Inge van Bruystegem, Gonzalo Cunill en Juan Navarro is er nu een herziene versie. Ook die staat nog niet helemaal op punt volgens ons.

Heftig hun hart luchten, dat doen Raven Ruëll en Bruno Vanden Broecke in hun jongste voorstelling ‘Ouder Kind’. Centraal staat de vriendschap tussen regisseur en acteur die zwaar op de proef is komen te staan in de loop der jaren. Sterker, de twee hoofdpersonages (het stuk mengt fictie en non-fictie) zijn totaal uit elkaar gegroeid nadat aan hun vriendschap en samenwerking een einde kwam. Openen doet de voorstelling met Bruno die als André Vervecken, een witte pater die werkt in Afrika een lezing komt geven in de KVS. Dat doet Bruno onder andere door met zijn been te trekken en zo op te komen, en zijn rechterhand te laten trillen om te doen alsof zijn personage last heeft van zenuwen. ‘Ik vind dat totaal niet kunnen!’ zo onderbreekt Raven de acteur vanop het balkon. ‘Ben je zeker dat je kinderen het ok vinden dat je hier vanavond staat te spelen?’ vraagt ie waarop Bruno heftig scheldt: ‘Gij ze rotten hond, kom van dat balkon.’ En niet veel later ‘Als je me durft te onderbreken, klop ik u in het ziekenhuis!’ De boog die beide personages tijdens deze productie maken en uiteindelijk toch in zekere zin rust vinden in hun woede, hun ontgoocheling door een spaak gelopen vriendschap en professionele samenwerking, is erg realistisch, hoewel voor alle duidelijkheid beide aan het spelen zijn, en dat er bij momenten ook lekker en dik opleggen. Ouder Kind heeft zo iets bitters en zoets tegelijkertijd. Het stuk is hard, confronterend, soms zelfs rauw aan de ene kant terwijl er ook heel wat (herkenbare) humor passeert. Die cocktail, en het afwisselen tussen dialoog en monoloog zorgt voor een topvoorstelling die de intensiteit kent van een drama van Shakespeare.