Een intens intiem en gevoelig portret, toont Sébastien Lifshitz in zijn jongste documentaire ‘Petite fille’ dat een terechte winnaar is van de Grand Prix op het jongste Film Fest Gent. Daarin volgt de Franse filmregisseur Sasha, een meisje dat geboren werd in een jongenslichaam, die al sinds haar vierde zich een meisje voelt en jurkjes aan wil. Haar familie beschermt haar, wat hen naar de buitenwereld toe ook zeer hecht maakt. Sasha volgt ballet maar wordt er als ‘vent’ aangesproken terwijl ze eigenlijk net dezelfde passen en gracieuze lichtheid in haar bewegingen wil leren steken als de andere meisjes. Lange tijd zal ze thuis zich als meisje kleden en ook bij uitstapjes, maar op school niet. Daar moet ze jongenskleren blijven dragen. De schooldirectie reageert immers aanvankelijk dat het misschien een fase is die wel over zal gaan en dat ze haar wel terug op het rechte pad zullen krijgen.

Er zijn zeer goede films die genietbaar zijn van begin tot einde omwille van de strakke spanningsboog, andere worden door een of meerdere glansprestaties van acteurs nog meer omhoog getild qua niveau. The Father, winnaar van onder andere de BAFTA’s en Oscars voor beste acteur en beste aangepast script, van regisseur Florian Zeller, dat een herwerking is van zijn toneelstuk, behoort zeker tot die laatste categorie. Twee keer hebben we namelijk tijdens dat anderhalf uur dat de film duurt op onze klok gekeken, en da’s toch minstens één keer te veel. Nu goed, dat komt ook omdat het hoofdpersonage Anthony (meesterlijk neergezet door Anthony Hopkins die terecht zijn Oscar die hij 30 jaar geleden won voor The Silence of the Lambs nu van gezelschap, in de vorm van een tweede beeldje, kan voorzien) erg bezig is met tijd om die uiteindelijk te verliezen.

Met een jaar vertraging is Pieter Konijn 2: Stad op stelten te zien in de bioscoop. Het vervolg op Pieter Konijn op de vlucht uit 2018 is weliswaar minder verrassend dan de eerste (wat eigen is aan sequels) en hij sleept soms wat, maar de titel kan kennelijk nog steeds op heel wat interesse rekenen van families. Na 1,5 week dat de cinemazalen terug open zijn, deed deugd om nog eens in een goed gevulde zaal (ook al is dat relatief gezien de maximumcapaciteit die het Overlegcomité heeft opgelegd voorlopig nog steeds 200 man is indoor) plaats te nemen met rondom ons kinderen en ook mama’s die zowel met de visuele als de verbale humor konden lachen.

Peninsula, de van de pot gerukte zombie actie-horrorfilm van Yeon Sang-ho werd zo waar geselecteerd voor het filmfestival van Cannes vorig jaar. Die editie kon door de coronapandemie weliswaar niet doorgaan, maar de prent opent wel mooi met het logo van het festival en de melding dat die geselecteerd was. Dat recht hebben overigens alle films die vorig jaar normaal gezien zouden vertoond worden in Cannes. Niet dat we de film overigens een prijs of zo in de wacht zagen slepen. Daarvoor is het einde te melig (het belang van familiebanden die in het Oosten erg belangrijk zijn, wordt bv. wel erg dik in de verf gezet) en gaan de wilde achtervolgingsscènes er gewoon volledig over. Een groep Zuid-Koreanen wordt immers achtervolgd door een malafide militie, Unit 631. Daarnaast moeten ze oppassen voor zombies die ’s nachts op geluid afgaan of op licht, en tenslotte moeten ze nog de vele autowrakken zien te ontwijken terwijl de wegen er erg slecht bij liggen.

Oorspronkelijk was het idee dat Luca, de jongste computergeanimeerde film van Pixar en Walt Disney Studios, ‘geproduceerd met slippers aan in de Golf van Californië’ in de bioscoop uitgebracht zou worden. Maar de coronapandemie stak stokken in de wielen en daardoor komt de prent, die ook het animatiedebuut betekent van regisseur Enrico Casarosa, al meteen en exclusief uit op Disney+. Lang geen slechte zet, want Luca bezorgt je een behoorlijk déjà vu-gevoel. Thema’s zoals ‘I wanna be where the people are’ uit The Little Mermaid, de interesse van onderwaterwezens in mensen (door van alles over hen te verzamelen zoals een speelkaart, een grammofoon, een glas, een moersleutel, een wekker of te moeten leren wandelen, fietsen, eten met een vork op het land …) resoneren ook in deze film namelijk. Hier gaat het om zeemonsters Luca en Alberto die aan land een menselijke gedaante krijgen. Ze dromen van de vrijheid (Luca omdat ie zijn job als geitvissenhoeder van een school wat saai vindt, Alberto omdat zijn vader hem in de steek heeft gelaten en hij iets met zijn leven wil beginnen) en willen samen het avontuur tegemoet gaan.