Vorig jaar liet Elbow tijdens een gesmaakt ****1/2-optreden op Pukkelpop hun recentste nummers uit hun zevende plaat ‘Little Fictions’ horen en ouder materiaal. De Britse band brak op live-vlak definitief door in 2011 toen frontman Guy Garvey op die zaterdag de tweede juli een Mexican Wave organiseerde op het festivalterrein van Werchter. De frontman vroeg toen aan het publiek om te hurken en zo de wave van voor tot achteraan het terrein uit te voeren. Vraag ons naar een van dé festivalhoogtepunten van de afgelopen tien jaar in ons land, en deze staat met stip ergens helemaal bovenaan. Voor de zesde keer had Concertnews.be een afspraak met Elbow, net als in 2011 in de Lotto Arena en ook nu bewees de band niet minder te gaan voor het volle pond. Een blik in ons archief vertelt ons dat we de groep twee keer vier sterren gaven en drie keer vier en een half. Elbow is dan ook zo’n band die delivert, die je waar voor je geld geeft. Na een degelijk voorprogramma van Jonathan Jeremiah dat een half uurtje duurde waarbij hij finaal op zoek ging naar een beetje geluk, en Elbow die ruim twee uur op het podium stond, duurde de show ook bijna een uur langer dan die van Kendrick Lamar iets verderop.

Als een dinnershow zonder dinner of een cruiseschipshow zonder cruiseschip. Zo kwam The Best of Musicals, een show die een overzicht bracht uit de musicals die Music Hall de afgelopen jaren naar Vlaanderen haalde over. Eind dit jaar wordt het huis 30 en opvallend koos het voor de originele Engelstalige versies van heel wat hits. Met ‘Laat het los’ uit Frozen, ‘Ik wil vrij zijn’ uit Roodkapje, ‘Waarom hou je niet van mij zoals ik ben’ en ‘Hoe werp ik ooit mijn shaduw af’ uit Mozart de musical was het aandeel Nederlandstalige songs duidelijk in de minderheid. Enkel het Frans kwam nog minder aan bod met slechts twee songs: ‘Le temps des cathédrales’ en ‘La fête fes fous’ uit Notre Dame de Paris. De arrangementen voor de show waren van de hand van Claude De Maertelaere en Wietse Meys. Niet zelden maakten zij zeer ongelukkige keuzes waardoor soms alle kracht uit een song gezogen werd.

In een uitverkochte Koningin Elisabethzaal coverde Natalia tijdens haar ‘Me and My Producer – the second edition’ heel wat artiesten. Openen deed ze bijvoorbeeld a capella met Jennifer Hollidays ‘And I am telling you’ uit de musical Dreamgirls. Passeerden onder andere verder nog: ‘Ride like the wind’ van Christopher Cross, ‘Never felt this way’ van Alicia Keys, ‘Owner of a lonely heart’ van Yes, ‘You don’t want me to go’ naar ‘Wil niet dat je weggaat van Clouseau wat een absoluut hoogtepunt was in het optreden en met stip het strafste arrangement van de avond bleek, ‘You’ve got a friend’ naar ‘Je hebt een vriend’ van K3, ‘Proud Mary’ van Creedence Clearwater Revival en ‘Pearls’ van Sade. In die laatste song zingt de Kempense onder andere ‘It hurts like brand new shoes’. Pijn alsof we stapten in nieuwe schoenen, deed het concert dan wel niet. Maar gemakkelijk zaten ze nu ook weer niet.

Nooit zoveel verantwoordelijkheid op mijn schouders gevoeld als bij Murder Ballads. Een Nederlands koppel had immers een kaartje voor King Lear gekocht, een productie van hetPaleis en dacht dat de voorstelling in Antwerpen speelde. Dat bleek niet het geval, de voorstelling stond in Oostende en op 5 minuten voor de voorstelling begint nog even de afstand Antwerpen-Oostende afleggen, dat is onbegonnen werk. Op die tijd geraak je zelfs Antwerpen niet uit met alle werken en omleidingen. Dus vroegen ze of ik een alternatief wist om hun avond toch nog min of meer te redden. Ik nam ze dus mee naar Murder Ballads in de Arenberg omdat ik daarvoor een accreditatie had aangevraagd, een concert met (passionele) moord als bloedrode draad. Lady Linn (Lien De Greef), Stijn Meuris, Gregory Frateur en Tijs Delbeke – overigens nobele onbekenden voor het koppel – stonden samen op het podium. Tijdens de pauze viel op dat het koppel en ik op dezelfde golflengte zaten. ‘Lien De Greef zou meer mogen zingen’ en ‘Stijn Meuris maakt er een schertsvertoning van’ waren enkele comments die ik te horen kreeg. Ikzelf had een donkere en rauwe show verwacht vol knisperende geluiden, avantgardistisch gemusiceer inclusief veel dissonante momenten. Zo’n optreden dat je knock out met een paar (figuurlijk) gebroken ribben naar huis stuurt. Niets van dat, Murder Ballads ging alle richtingen uit – wat ook wat eigen is aan dit soort optredens waarbij elke artiest een aantal eigen suggesties mag doen en zo een programma samengesteld wordt -, liet het genre uit de jaren ‘20 en ‘30 horen maar verruimde het begrip ook door er hedendaags materiaal in te steken zoals ‘Man Down’ van Rihanna in een fenomenale versie van Lien De Greef aan de Korg bijvoorbeeld.

Het is van 1996 geleden dat we Tony Hadley nog op een Antwerps podium zagen optreden. Toen, bijna 22 jaar geleden en we nog een snotneus van zestien jaar waren, stond ie op de affiche van Night of the Proms. De frontman van Spandau Ballet die in juni 58 wordt, wist dat maar al te goed en verwees ook naar de concertreeks in een van zijn bindteksten. Hadley ging vanaf 1990 na 12 jaar Spandau Ballet de solotour op wat hem in april een zesde soloplaat moet opleveren. In de Roma bracht ie een mix van oude nummers, solomateriaal en enkele puike covers zoals ‘La Devotee’ van Panic! At The Disco, een stevig meegeklapt en meegezongen ‘Somebody to love’ van Queen – Freddie Mercury beschreef ie als ‘a great showman, an amazing voice and a friend’ – en oerdegelijk ‘Life on Mars’ van David Bowie. Hoewel sommige nummers zoals het nieuwe ‘Accident waiting to happen’ live nog niet helemaal op punt stonden met zijn band, bewees hij in de Borgerhoutse zaal wel dat ie nog steeds beschikt over een loepzuivere stem. Tijdens het laatste nummer ‘Gold’ op de set veerde het publiek spontaan recht, klapte en zong het die hit van begin tot einde mee. Kortom: Hadley bewees nog steeds te staan voor oerdegelijk vakmanschap.