Nooit zoveel verantwoordelijkheid op mijn schouders gevoeld als bij Murder Ballads. Een Nederlands koppel had immers een kaartje voor King Lear gekocht, een productie van hetPaleis en dacht dat de voorstelling in Antwerpen speelde. Dat bleek niet het geval, de voorstelling stond in Oostende en op 5 minuten voor de voorstelling begint nog even de afstand Antwerpen-Oostende afleggen, dat is onbegonnen werk. Op die tijd geraak je zelfs Antwerpen niet uit met alle werken en omleidingen. Dus vroegen ze of ik een alternatief wist om hun avond toch nog min of meer te redden. Ik nam ze dus mee naar Murder Ballads in de Arenberg omdat ik daarvoor een accreditatie had aangevraagd, een concert met (passionele) moord als bloedrode draad. Lady Linn (Lien De Greef), Stijn Meuris, Gregory Frateur en Tijs Delbeke – overigens nobele onbekenden voor het koppel – stonden samen op het podium. Tijdens de pauze viel op dat het koppel en ik op dezelfde golflengte zaten. ‘Lien De Greef zou meer mogen zingen’ en ‘Stijn Meuris maakt er een schertsvertoning van’ waren enkele comments die ik te horen kreeg. Ikzelf had een donkere en rauwe show verwacht vol knisperende geluiden, avantgardistisch gemusiceer inclusief veel dissonante momenten. Zo’n optreden dat je knock out met een paar (figuurlijk) gebroken ribben naar huis stuurt. Niets van dat, Murder Ballads ging alle richtingen uit – wat ook wat eigen is aan dit soort optredens waarbij elke artiest een aantal eigen suggesties mag doen en zo een programma samengesteld wordt -, liet het genre uit de jaren ‘20 en ‘30 horen maar verruimde het begrip ook door er hedendaags materiaal in te steken zoals ‘Man Down’ van Rihanna in een fenomenale versie van Lien De Greef aan de Korg bijvoorbeeld.

Het is van 1996 geleden dat we Tony Hadley nog op een Antwerps podium zagen optreden. Toen, bijna 22 jaar geleden en we nog een snotneus van zestien jaar waren, stond ie op de affiche van Night of the Proms. De frontman van Spandau Ballet die in juni 58 wordt, wist dat maar al te goed en verwees ook naar de concertreeks in een van zijn bindteksten. Hadley ging vanaf 1990 na 12 jaar Spandau Ballet de solotour op wat hem in april een zesde soloplaat moet opleveren. In de Roma bracht ie een mix van oude nummers, solomateriaal en enkele puike covers zoals ‘La Devotee’ van Panic! At The Disco, een stevig meegeklapt en meegezongen ‘Somebody to love’ van Queen – Freddie Mercury beschreef ie als ‘a great showman, an amazing voice and a friend’ – en oerdegelijk ‘Life on Mars’ van David Bowie. Hoewel sommige nummers zoals het nieuwe ‘Accident waiting to happen’ live nog niet helemaal op punt stonden met zijn band, bewees hij in de Borgerhoutse zaal wel dat ie nog steeds beschikt over een loepzuivere stem. Tijdens het laatste nummer ‘Gold’ op de set veerde het publiek spontaan recht, klapte en zong het die hit van begin tot einde mee. Kortom: Hadley bewees nog steeds te staan voor oerdegelijk vakmanschap.

Högni Egilsson’s name asks no questions in his homeland - he’s been an important figure of the Icelandic music stage for years. Having composed music for theatre, films and television in Iceland, he is better known in Europe as a former member of the electronic music band GusGus and as a frontman of the indie rock band Hjaltalín.

Nadat we Lady Gaga in 2010, 2012 en 2014 in het Antwerps Sportpaleis zagen optreden, prikte ze ook een datum in de grootste concertzaal van het land om haar recentste plaat Joanne aan het publiek voor te stellen. Oorspronkelijk lag die afspraak op 1 oktober 2017 maar die werd uitgesteld naar januari omdat de artieste aan fibromyalgie lijdt. Ondertussen is het alweer zeven jaar geleden dat een plaat van haar platina (20.000 verkochte exemplaren) haalde in Vlaanderen. Dat deed ze met ‘Born this way’ terwijl in 2010 ‘The fame’ en ‘The fame monster’ allebei goed waren voor dubbel platina en Lady Gaga ‘The Remix’ goed was voor goud volgens Ultratop. Gaga’s succes is dus tanend in ons land qua platenverkoop maar concerttickets verkoopt ze nog wél. Zo’n 15.000 Kleine Monsters kwamen op het optreden af in het Sportpaleis dat ze zelf als ‘sold out’ uitriep. 737.155 concerttickets verkocht Gaga in 2017 wereldwijd, goed voor de 28ste plaats in de top 100 van best verkopende tours volgens het vakblad Pollstar. Ze is daarmee de op een na best verkopende vrouwelijke artieste overigens. Enkel Ariana Grande deed beter met 867.530 verkochte concerttickets wat goed was voor een negentiende plaats.

Andrea Bocelli, die doorbrak in Vlaanderen met de wereldhit ‘Con te partiro’ en Night of the Proms die hem aan het begin van zijn carrière in 1995 boekte, wist zo’n 13.000 toeschouwers te lokken naar het Antwerps Sportpaleis. Daarmee was de grootste concertzaal van het land op enkele stoelen na bijna uitverkocht. De Italiaanse tenor grasduinde in populaire klassieke melodieën die onder andere terug te vinden zijn op het twintig jaar oude ‘Romanza’ – jammer weliswaar dat ‘Miserere’ feat. John Miles (wat overigens ook een van dé hoogtepunten was van Night of the Proms 2015) deze keer niet op de setlist stond. Van ‘Romanza’ werden maar liefst 17 miljoen exemplaren verkocht. Naast nummers uit die plaat bracht hij er ook uit zijn recentste schijfje ‘Cinema’ dat in 2016 verscheen. Daarin zoomt hij in op overbekende songs die voor het witte doek geschreven werden. In Antwerpen werd de man die met 5 trucks en 1 tourbus erg licht tourt live begeleid door het koor Fine Fleur en het Antwerp Philharmonic Orchestra onder de muzikale leiding van Carlo Bernini. Het publiek gaf Bocelli maar liefst twee staande ovaties: na ‘Canto della Terra’ dat hij met Ilaria Della Bidia zong waarbij zij de show popinvloeden meegaf en laatste toegift ‘Nessun dorma’ van Puccini.