Met La Reine Lear is Tom Lanoyes theatertekst die hij als verjaardagscadeau schreef voor Frieda Pittoors eindelijk ook in ons land te horen. De Franstalige versie weliswaar, de vertaling is van de hand van Alain Van Crugten die naar ons gevoel erg dicht bij de originele tekst bleef. Atypisch voor het Frans theater en de taal wordt immers een typisch Nederlandstalige zeer directe taal gehanteerd. Anne Benoît, met heerlijk diepe en korrelige stem, mag de ene na de andere belediging afsteken ten opzichte van haar zonen. Zeker wanneer haar lievelingszoon Cornald (Iacopo Bruno) haar niet wil vleien waarom hij zijn moeder graag ziet in ruil voor een deel van haar schenking, het familiefortuin en onderdelen van de financiële instelling waar ze de plak tot dan zwaait, een instelling die net als zij op instorten staat. Een bank die in het oog van een storm, een financiële crisis zal terechtkomen. Sterk van Lanoye dus om King Lear een vrouw te laten zijn, de tekst van Shakespeare te vertalen naar de moderne tijd en een statement te maken dat ook vrouwen hun macht soms misbruiken. Het gedateerde sixties meubilair van de bank laat al meteen verraden dat die niet klaar is voor de nieuwe uitdagingen en dat de roem, de beste tijd van het bedrijf achter zich ligt. Elisabeth somt er maar enkele op: de hoge volatiliteit op de markten zoals ze die nog nooit eerder gekend heeft en een monster dat aan de horizon opduikt waarvan de grootte nog niet gekend is, zijn er maar enkele. Toch past ze voor een acquisitie.

Drie regies van Marianne Elliott op één week recenseren in Londen. Je zou kunnen denken dat daar een groter journalistiek plan achter zit. Niets is minder waar. Dat we zowel War Horse (dat ons qua vertelritme en spanningsboog wat tegenviel maar visueel en qua poppenspel wel mooi is), een ijzersterk Company én een buitengewoon waanzinnig straf ‘The Curious Incident of the Dog in the Night-Time’ naar Mark Haddons 16-jaar oude roman zagen in de 9 producties die we op 6 dagen tijd recenseerden in Londen, is puur toeval. Sterker nog, onze reis naar Londen was al geboekt nog voor we die inplanden of überhaupt wisten wat er geprogrammeerd stond. Het initiële plan was overigens om een paar musicals die stopten (‘Bat out of hell’, ‘Dreamgirls’ en ’42nd street’) opnieuw of voor het eerst te zien. Daar is niets van in huis gekomen, en ook Book of Mormon blijft nog wat langer op onze to do-list pronken. Maar wat waren we achteraf blij dat we geluisterd hadden naar onze musicaltipgevers Sascha en Robin (die veel beter op de hoogte zijn dan wij overigens als het over podiumvoorstellingen en het VK gaat). Zij waren het die ons aanmoedigden om eens iets uit te proberen, dingen te ontdekken. Zeker, niet altijd draait dat goed uit. Caroline or change wordt bijvoorbeeld erg goed onthaald, met vijfsterrenreviews in de UK. En dat terwijl een aantal toeschouwers die voor ons zaten niet meer terugkwamen na het eerste deel, en tijdens de pauze achter ons enkele bejaarden het hadden over toch wel veel van het zelfde op muzikaal vlak en ze een goed verhaal misten. Dat je zo’n musical dan ook dezelfde hoge waardering geeft, ook als je naar het veel beperktere decor en productiebudget kijkt in vergelijking met pakweg Company en Hamilton gaat er dan ook compleet niet in bij ons. Of hoe we net zoals in eigen land het wel vaker grondig oneens zijn met de traditionele media in het VK. Wat ‘The Curious Incident of the Dog in the Night-Time’ betreft is dat niet zo. Voor die productie schieten superlatieven gewoon tekort. Wat een fenomenale (ook fysiek) intense prestatie levert de ganse cast hier af! Met open mond keken we hiernaar vanop de eerste rij. Zelden zo onder de indruk geweest van een podiumvoorstelling.

De beste versie die we ooit op de planken zagen, levert The Old Vic af met A Christmas Carol naar de klassieker van Charles Dickens. Terwijl stilaan de sporen van kerst verdwijnen in Londen, afgelopen zondag sloten de kerstmarkten, en ook de theaters draaien nu terug op het gekende ritme, is het gewoon een fijne vaststelling dat in zo’n overgangsfase er toch nog een productie is die nog tot en met 19 januari de sfeer en de boodschap van kerst uitdraagt. En hoe! Regisseur Matthew Warchus slaagt erin om het verhaal tot zijn essentie te herleiden dankzij de versie van Jack Thorne waar ie beroep op deed. Hij kiest voor een minimal approach met toch een aantal erg moderne keuzes. Zo zien we The Old Vic in twee gedeeld door een catwalk en staat er op het podium een tribune waar toeschouwers kunnen zitten. Warchus gaat dus voor een in the round concept, dat in tegenstelling tot dat van The Convert in the Young Vic, wél werkt. In het tweede deel wordt het publiek zelfs betrokken bij het verhaal wanneer Scrooge zijn feestmaal laat aanrukken. Dan laat de regisseur de minimal aanpak voor wat die was, wat hier zeer goed werkt met enkele verrassingen die toch erg naturel blijven aanvoelen.

Met The Convert, in een regie van Ola Ince, zet The Young Vic maar liefst twee vrouwelijke sterren uit Black Panther en Avengers Infinity War op de affiche. Het stuk is immers geschreven door Danai Jekesai Gurira, die de rol speelt van Okoye in de Avengers-films. Letitia Wright, de 25-jarige Britse actrice die vorig jaar als Shuri doorbrak via de eerder vermelde Avengers-films, speelt de jonge Jekesai die vlucht voor een gearrangeerd huwelijk. We zijn 1896 in het moderne Zimbabwe. Jekesai gaat werken voor Chilford, een devote Katholieke priester die haar Ester zal noemen vanaf dan. Hij zal zijn nieuwe bekeerlinge vormen. Jekesai/Ester komt zo in conflict met zichzelf, haar roots, familie en vrienden te liggen door de keuze voor het Katholieke geloof die ze maakt. Dat wordt aanzien als een gif dat de blanken gebruiken om hun macht(misbruik) op de zwarten goed te praten. Ook Ester zal lastig gevallen worden en bijna verkracht door de kanselier (rol van Ivanno Jeremiah). Prudence (Luyanda Unati Lewis-Nyawo) die zwanger van de kanselier is, zal later stellen dat ie een heel dorp zwanger maakte.

11 jaar staat War Horse ondertussen op de planken. Wereldwijd was de productie van The National Theatre al in 11 landen te zien. Goed voor meer dan zeven miljoen toeschouwers. Naar aanleiding van honderd jaar Wapenstilstand (11 november 1918) wat het einde van de Eerste Wereldoorlog betekende maar tevens de daaropvolgende wereldoorlog deed ontkiemen, kwam de UK tour van War Horse even thuis. Niet in het Olivier Theatre van The National Theatre in Londen waar de voorstelling van regisseurs Marianne Elliott en Tom Morris die gebaseerd is op de best seller van Michael Morpurgo op 17 oktober 2007 het levenslicht zag, wel bij de buur: het Lyttelton Theatre. Zeker, qua beeldvoering is War Horse nog steeds een pareltje. De combinatie van live poppenspel door de Handspring Puppet Company en de animaties en projecties van Leo Warner en Mark Grimmer waarbij we tekeningen in houtskool zien van Rae Smith, is tijdloos. Maar de spanningsboog van het geheel mocht wat ons betreft wat strakker, en vooral de muzikale score met enerzijds live accordeon/mondharmonica en a capella solo en meerstemmige zang, staan haaks op de symfonische momenten waarbij strijkers of fluiten alles uit de kast halen. Het geheel voelt ook iets te veel aan als een aaneenrijging van scènes dan als een vloeiend en naturel in elkaar overgaand geheel.  Misschien daarom ook dat War Horse – erg verrassend overigens – geen staande ovatie ontving achteraf.