Nu Studio 100 25 jaar bestaat, zou je stilaan hopen dat ze weten hoe ze een film moeten maken met K3 Dans van de farao. Niet zo. Zowat alles aan de film trekt op niets. Het begin duurt te lang, het midden ook, de dialogen (zelfs de taalhumor is van de hond: ‘Mis poes’, ‘Maak dat de kat wijs’, ‘Die zijn een vogel voor de kat’) en het acteerwerk zijn tenenkrullend slecht en de afwikkeling van het flutverhaal – dat blijkbaar ontsproten is uit 5 ‘breinen’ – gebeurt dan weer op een drafje. De liedjes (op ‘Bubbel’ na) zijn daarnaast nog eens erg zwak ook. Zo zwak dat er maar een paar te horen zijn in deze film en dan nog zeer fragmentarisch ook. In die zin is het jammer dat Miguel Wiels net na een van zijn zwakste K3-worpen ever er de brui aan geeft. Het had eervoller geweest dat ie het (zinkende) K3-schip met een knaller zou verlaten.  De creativiteit bij hem is op rond K3, klinkt het. Toch één iemand die dat inziet. Nu de rest van het ‘creatieve team’ bij Studio 100 (inclusief Anja, Gert, Hans en regisseur Bart van Leemputten) nog.

De jongste van Thomas Vinterberg: Drunk, die o.a. niet meer dan terecht de Oscar, BAFTA, European Film Award en de publieksprijs van Film Fest Gent in de wacht sleepte voor beste niet-Engelstalige film, is een knaller van formaat met een glansrol, weliswaar een kleine bijrol voor voormalig federaal Minister van Pensioenen en Grootstedenbeleid Michel Daerden en diens gecontesteerde speech van 2010 over het groenboek en het witboek in de Senaat. Titelsong van de prent is ‘What A Life‘ van Scarlet Pleasure. Een nummer dat we zowel in het begin als op het einde horen wanneer studenten zich lazarus drinken. Bij de start is dat wanneer ze een studentikoos spel spelen, ‘de lake race’, waarbij ze in teams met een bak bier rond het meer moeten lopen. Die biertjes moeten ze leegdrinken. Moeten ze onderweg kotsen in team dan wordt er straftijd aangerekend. Aan de finish moet ieder ook nog eens een laatste pint ad fundum drinken. Op het einde van de film zien we de studenten loos gaan aan de kade wanneer ze door de stad op enkele trucks rondgereden zijn. Ze vieren het leven en dat ze afgestudeerd zijn, samen met hun leerkrachten die zich mee in dit bacchanaal tafereel storten. Groter kan het contrast niet zijn met hoe de leerkrachten aanvankelijk voorgesteld worden in deze film.

Tijdloos en hyper actueel tegelijkertijd, dat is de jongste computergeanimeerde avontuurlijke fantasy film Raya en de Laatste Draak van Walt Disney Studios die nu voor iedereen beschikbaar is op Disney+. Tot nog toe kon je de prent immers enkel bekijken als je het daarvoor over had om bijkomend een eenmalig bedrag te betalen om zo jezelf VIP-toegang te verschaffen. Dat is nu niet meer nodig om de film te zien. Qua thematiek komt die er op het juiste moment en houdt die ons een spiegel voor hoeveel wantrouwen er in onze wereld is, hoe verdeeld we zijn geworden, hoeveel haat er is, egoïsme, expansiedrang, hebzucht, en niet in het minste een superioriteitsgevoel ten opzichte van anderen waardoor we polariseren.

Een wondermooie gestileerde film die gebaseerd is op waargebeurde feiten, nl. de totstandkoming van de Oslo-akkoorden van 13 september 1993, dat is Oslo dat Bartlett Sher regisseerde. In de prent, een herwerking door J.T. Rogers eigen theaterstuk dat bekroond werd met een Tony Award, zien we hoe de historische akkoorden tussen Palestijnen en Israëli’s ver van alle protocol tot stand kwamen. Een onofficieel kanaal werd opgestart onder het mom van een academisch treffen in Borregaard Manor in Noorwegen zogezegd om er over de economische toekomst van de regio te praten maar in feite hadden ze als doel om van beide zijden vertegenwoordigers aan de onderhandelingstafel te krijgen opdat er tot een dialoog gekomen kon worden, het verleden gelaten voor wat het is, maar aan het heden en de toekomst gedacht kon worden. Uiteindelijk zou blijken dat de onofficiële onderhandelingen (dus zonder de VS, waarover verder fijntjes gesteld wordt dat in andere diplomatieke zaken de VS soms net een akkoord dat in de pijplijn zit tegenwerkt) in Oslo wél tot resultaten zouden leiden dan de officiële die in Madrid in 1991 opgestart waren. De film toont hoe de Noren, en dan vooral de vrouwen niet zelden de situatie waar de discussies hoog opliepen en zelfs tot het allerlaatste moment de mislukking dreigde, toch de situatie wisten te ontmijnen, al was het maar met een heerlijk dessert bv. Maar ook dat je dan wel als principe kan gesteld hebben om niet tussen te komen, en enkel te faciliteren, dat je toch op een bepaald punt in de onderhandelingen betrokken wordt.

In de nieuwe live actionfilm Cruella die Craig Gillespie regisseerde, zien we hoe Cruella het personage werd zoals we het kennen uit de jeugdroman 101 Dalmatiërs van Dodie Smith. Opgegroeid in de jaren ’60 en ’70 blijkt ze, met andere woorden: haar jeugd is er een die samen valt met de punkrock. Ook dat gegeven zal mee haar karakter vormen. Hou je dus klaar om een resem hits te horen die aan een sneltempo voorbij komen waaronder Should I Stay Or Should I Go van The Clash, One Way or Another van Blondie, Livin‘ Thing van Electric Light Orchestra, Feeling Good van Nina Simone, Five to One van The Doors, Time of the Season van The Zombies, These Boots Are Made For Walkin’ van Nancy Sinatra, Fire door de Ohio Players, Car Wash van Rose Royce, Perhaps Perhaps Perhaps van Doris Day en Smile van Judy Garland.