A perfectly normal family van de Deense Malou Reymann gaat niet zo zeer over een vader die kiest om vrouw te worden. Thomas (Mikkel Boe Folsgaard) is al een tijd hormonentherapie aan het volgen, en zal ook een operatie ondergaan zodat hij daarna als Agnete door het leven kan gaan. Voor zijn vrouw Helle (Neel Ronholt) is dat de brug te ver en zij vraagt dan ook de scheiding aan. Iets wat zij aankondigt wanneer ze samen pizza eten. Concreet geeft ze Thomas geen kans om de zaken op een normale manier uit te leggen. Neen, de kinderen zullen de scheiding die ingezet wordt meteen associëren met het feit dat ie een vrouw wil worden. Eigenlijk gaat de prent niet helemaal over het transgendergegeven, maar vooral over het uiteenvallen van een gezin (ook door de individualisering). Zo zien we tijdens die pizzamaaltijd dat iedereen zijn eigen pizza heeft: Hawaï, Pepperoni of Gorgonzola. Die laatste is voor Thomas, waar Emma (Kaya Toft Loholt) een vies gezicht om trekt.

Deze zomer kan je (opnieuw) enkele films ontdekken van de regisseur Wong Kar-wai die uit Hong Kong komt. Zijn films zijn namelijk digitaal gerestaureerd naar 4K kwaliteit. In the mood for love is de eerste van 5 titels die tijdelijk terug in de bioscoop te zien zijn. Happy Together, Chungking Express, Fallen Angels en 2046. Wong, all day Long volgen vanaf augustus.

De Franse dramafilm Gagarine is een film waarvan je mond spontaan openvalt. De prent die tevens het langspeelfilmdebuut betekende voor schrijvers Fanny Liatard and Jérémy Trouilh is een waar pareltje. Niet alleen omdat het een straffe magisch-realistische state of mind film is, over een jongen, Youri (Alséni Bathil), die geen afscheid wil en kan nemen van de sociale woonblok, de Cité Gagarin, vernoemd naar de eerste kosmonaut in de ruimte Yuri Gagarin, waar hij is opgegroeid. Zelf is ie gefascineerd door ruimtevaart en techniek.

‘Sinds wanneer sluiten we mensen in ons land op zonder proces?’ Het is dé quote uit het misdaaddrama The Mauritanian waar het allemaal om draait. De film die Kevin Macdonald regisseerde is gebaseerd op (het gecensureerde) Guantanamo Diary van Mohamedou Ould Slahi die verdacht werd de hoofdrecruiter te zijn geweest van Nine Eleven. De prent die gaat over recht(vaardigheid) in een tijd dat de rechtstaat stevig onder druk stond in de VS, hakt er stevig in, zeker naar het einde toe.

Het is eerder uitzondering dan regel dat een sequel beduidend beter is dan de eerste. Bij Boss Baby Familiezaken is dat namelijk het geval. De computeranimatiefilm die Tom McGrath regisseerde is weliswaar nog steeds – vooral in het begin dan – wat aan de drukke kant, eigen aan het gedrag van babies. Wat de prent echter veel geslaagder maakt dan de eerste is de emancipatorische kaart die hij trekt zowel naar mannen en vrouwen toe en de rol die ze bekleden binnen het gezin. Zo zien we hoe Tim een nieuwe man geworden is die fulltime thuis blijft en daar niet voor betaald wordt terwijl zijn vrouw carrière maakt en de kostwinnaar is. Hij kan zijn creativiteit de vrije loop laten tijdens de opvoeding van zijn kinderen Tina en Tabitha. Alleen blijkt hij voor de tweede keer in zijn leven mee te maken wat ie ook beleefde met Ted die nu een succesvolle CEO is. Ze groeiden op maar groeiden tegelijkertijd ook uit elkaar. Ook met Tabitha dreigt het die richting uit te gaan. Ze wordt bijvoorbeeld wel erg zakelijk en zegt haar vader dat die nachtzoen wel geweest is. Ze wil nog uitsluitend een hand van hem krijgen voor het slapen gaan.