Met Stellar Boem presenteert Anastassya Savitsky (Josette, Dinska Bronska, Kalf!) haar allereerste dansvoorstelling in hetpaleis. De inspiratie vond ze bij de absurde Sovjet-animatie uit haar kindertijd. Stellar Boem is dus behoorlijk dromerig maar ook zeer herkenbaar. Denken we maar aan de openingsscène waarin we de vier hedendaagse dansers zien worstelen met het ochtendritueel (rok en broek) bij uitstek, zich aan- of is het uitkleden?

Zou ze haar inspiratie voor haar jongste voorstelling The dancing public gevonden hebben bij de expo Dolgedraaid / Danser Brut in Bozar die er net voor corona kwam te zien was? Die vraag kwam spontaan in ons op toen we de Deense danseres en choreografe Mette Ingvartsen aan het werk zagen in het Kaaitheater.

De Munt heeft haar start niet gemist dit seizoen. Na de opera The time of our singing kreeg ook de eerste dansvoorstelling na de coronapandemie The Six Brandenburg Concertos een staande ovatie en laaiend enthousiast applaus. Anne Teresa De Keersmaeker brengt in dit werk van Bach – na het intimistische, donkere en contemplatieve Mitten wir in Leben sind - niet alleen haar liefde voor de componist wiens werk refereert naar oude dansvormen en dus over een dansant karakter beschikt terug naar voren, ze laat haar met de jaren eigen ontwikkelde danstaal in dialoog gaan met de geometrische structuur van Bachs werk. En ze toont daarbij ook haar veelzijdigheid door te contrasteren met Mitten. In The Six Brandenburg Concertos is het een genot om de jeugdigheid, het energieke, de joie de vivre, de zwierigheid, ja zelfs het frivole van Rosas naar boven te zien komen. Opent de voorstelling nog ontzettend formalistisch, dan is bijna twee uur later elke hiërarchie verdwenen. Het voelt dan ook aan alsof het dansgezelschap haar eigen bevrijdingsfeest heeft georganiseerd, ook door zichzelf heruit te vinden. Qua timing, net na de coronacrisis komt deze uitbundigheid, dit dansfeestje dat in september 2018 in wereldpremière ging in Berlijn dan ook prima op tijd. 

Een aarzelend op gang komend beleefdheidsapplaus. Dat ontvangt Soufflette van regisseur François Chaignaud in de rode zaal van de Singel. Twee toeschouwers verlieten de voorstelling die 65 minuten duurde halfweg. Zeker, visueel is deze dansvoorstelling die in 2018 het levenslicht zag een pareltje. Belichting en kleding zijn namelijk tot in de puntjes verzorgd. Soufflette is Franse straattaal dat zo veel betekent als rook uit je mond in die van een ander uitblazen. De voorstelling wil zo benadrukken dat het een uitwisseling van lucht toont door de verschillende eeuwen. Soufflette blaast twaalfde en dertiende eeuwse polyfonische muziek, die toen in de kinderschoenen stond uit in een mond die moderne muziek daartegenin zingt. In de slotscène horen we zo ‘Killing me softly’.

Met we go places zet Carli Gellings haar allereerste jongerenproductie neer en die kreeg al meteen een podium aangeboden op het Love at first sight festival voor jonge makers in hetpaleis.