Onze maatschappij zal er over iets meer dan tien jaar totaal anders uitzien door AI en robots, zo stelde Mo Gawdat dit jaar. Die brengt Mathijs F Scheepers onder andere in zijn jongste blitse monoloog Our century so far die halfweg zowel vormelijk als inhoudelijk wat begint te sputteren. Het einde, waarbij ie het publiek vraagt de aanstekers aan te steken, ter ondersteuning van de cultuursector die het knap lastig zou kunnen krijgen in zo’n omgeving (en in de overgangsfase waarin we nu zitten al bepaalde gevolgen voelt), komt wat wollig over en vooral uit het niets. Dat toont aan dat de voorstelling zo nu en dan coherentie mist.

‘Jullie zijn raar!’, klinkt het uit de mond van een jongetje naar het einde toe van Grote mensen. Een mooier compliment kon cie Barbarie zich wellicht niet wensen. Best ook wel grappig, want in hun jongste absurd komische voorstelling steken de vier actrices Sarah Vangeel, Liesje De Backer, Amber Goethals en Lotte Vaes namelijk de draak met volwassenen door aan te tonen hoe kinds hun gedrag soms wel is.

Met Ne mobliez mie zet FC Bergman een hartverscheurende zeer filmische voorstelling neer die kunst vanuit verschillende perspectieven belicht. De teneur is gitzwart, de beelden bijzonder sterk, beklijvend zelfs. Kunst die de kijker en zichzelf een spiegel voorhoudt en een sombere toekomst toont.

Apenverdriet, de jongste voorstelling die Arne Sierens schreef en regisseerde is een pareltje geworden. Werkelijk alles zit van begin tot einde als gegoten. Actrices Tania Van der Sanden (Juliette) en Lien Thys (Mara) vullen elkaar perfect aan, de tekst gaat over in beweging en dans ruim voor je daar naar dat soort afwisseling hunkert, het fysieke aspect komt na verloop van tijd uitdrukkelijker naar de voorgrond en de personages geven zich steeds meer bloot wat de actrices ook gedeeltelijk letterlijk doen. De spanningsboog van deze gebalde voorstelling die exact een uurtje duurt, blijft zo lekker strak waardoor je de ganse tijd geboeid blijft kijken.

Het is bijna 10 jaar geleden toen we Lynn Van Royen in Vrijdag op het podium van Schouwburg Noord iets onmetelijks boeiends zagen doen met haar grote teen. Namelijk vervelen uitbeelden. Wie had dat ooit durven denken dat we nog een minstens even bijzondere live ervaring met twee grote tenen zouden meemaken op datzelfde podium? Deze keer waren het de exemplaren van Ellis Meeusen (1993) die ons danig met verstomming deden slaan. Met haar linker grote teen bediende ze de elektronica op een tablet die op het podium lag, met haar rechter zorgde ze ervoor dat tijdig de drumcomputer beats te horen waren terwijl zij op dwarsfluit en Pleun van Engelen (1992) op cello het klankbedje vervulden via een loop station.