Er zijn nog zekerheden in het leven. Dat de foute act wint bij het Eurovisiesongfestival bijvoorbeeld. Nadat Ann Van den Broeck, Fleur Brusselmans, Maja Van Honsté, Sébastien De Smet, Laurenz Hoorelbeke en Brecht Callewaert 25 songs, hits maar ook rariteiten door de jukebox hadden gejaagd was het aan het publiek van de Roma, om via tien afgevaardigden hun punten te geven. Een nek aan nek-race werd het tussen Johnny Logan (Hold me now) en ABBA (Waterloo) die uiteindelijk met twee punten verschil beslecht werd in het voordeel van de Zweden met 56 punten. Dat smaken en kleuren erg verschillen, bleek toen elke afgevaardigde zijn 8, 10 en 12 punten kwam voorlezen op het podium terwijl de regie zijn best deed om alles bij te houden. De performance van de artiesten die Waterloo brachten, was best OK, maar lang niet vocaal en qua totaalconcept de beste van de namiddag. Of hoe nog maar eens duidelijk is dat er een kloof bestaat tussen publieksstemmen en stemmen van een professionele jury.

Keiharde humor in moslim-cabaret

Kabier Noor Mohamed speelt De wonderbaarlijke genezing van een depressieve moslim 

Waar politici, experts en media worstelen met ‘gevoelige’ onderwerpen als moslims, verslavingen, zelfmoord en probleemwijken heeft cabaretier en volkszanger Kabier Noor Mohamed daar geen enkele moeite mee. Als ervaringsdeskundige veegt deze ex-verslaafde moslim met suïcideneigingen de vloer aan met deze moderne taboes. Nota bene in de Amsterdamse probleemwijk de Bijlmer in het hippe Bijlmer Parktheater. 

Om te huilen was het, dat meezingen van het publiek met Hans Liberg in de Arenberg. Na een paar zinnen ging het steeds fout en werd het een brij. “Het is hier nog een moeras geweest vroeger!” wist de Nederlandse muzikale komiek. Toen hij vaststelde dat het samen zingen wél lukte wanneer hij de akoestische gitaren en cajon (zoals bij “Vrolijke vrienden” en “Een Nederlandse Amerikaan”) bovenhaalde, plaagde hij lekker: “ik had het kunnen weten. Dat noemen ze dan een cultureel centrum!” om vervolgens een sneer te geven naar de Arenberg: “Het ziet er buiten ook wat uit als een après skihut.” verwijzend naar het vele hout aan de voorgevel.

Wist u dat Leonardo da Vinci de uitvinder was van een pluviometer die verdacht veel lijkt op een omgekeerde blokfluit? Had u al gehoord dat de befaamde componist Leonard Bernstein ooit een relatie had met een Limburgse schone en voor haar het nummer “Marina” schreef (dat verdacht veel leek op “Maria” uit West Side Story)? Troost u: wij ook niet. Als we cellist en zanger Peter Hens mogen geloven, is dit allemaal echt gebeurd.  En toch hadden we het idee dat hij, samen met zijn partner in crime en pianist Bart Van Caenegem, ons tijdens “Delicatissimo” regelmatig iets op de mouw probeerde te spelden. Of zag u koning Filip echt al in een roze tutu dansen op de tonen van “De notenkraker”? Hoe dan ook, De Frivole Framboos wist weer moeiteloos het publiek te entertainen  met een combinatie van slapstick, taalgrapjes, mooie muzikale prestaties, leuke verhaallijntjes en de kunst van het naadloos verweven van klassieke en moderne melodieën. “Delicatissimo” was dan ook een erg vermakelijke voorstelling. En toch bleven we achter met het gevoel dat dit nieuwe programma eigenlijk vooral oude wijn in nieuwe vaten was.

Michael Van Peel overleeft 2014 staat garant voor een spervuur aan grappen die ons om de oren vliegen. Met zo’n snelheid dat we na tien minuten al onze witte zakdoek willen bovenhalen en om een overgave smeken om een kort rustpuntje, zodat we alle slachtoffers die en masse er door gesleurd worden en dan ook vallen,kunnen tellen en oprapen. Maar dat is zonder Van Peel gerekend. De man gaat meedogenloos voort, staakt het vuren niet, en blijft aan een gigantisch tempo – op het midden van de voorstelling na, die lichtjes temporiseert – constant de nagel op de kop slaan. De scherpste eindejaarsconference van 2014 is ongetwijfeld die van Van Peel.