Kim Karssen en Hendrik Kegels brengen met KIER een heerlijke voorstelling over de ruimte voor 4-plussers in hetpaleis. Het duo komt als klungelige vakmannen op. Hendrik met al het hout om een deur in elkaar te steken, Kim houdt het bij met witte stift markeren waar die precies moet komen en de gereedschapskist aanbrengen terwijl Hendrik zich in allerlei bochten wringt. Zij kijkt dan lekker ‘empathisch’ toe en denkt de zaak met o.a. ‘héhé’, ‘nou’, ‘oei’, ‘oh’, ‘ja’ en ‘zo’ te coördineren. Wat deze jeugdtheatervoorstelling zo mooi maakt, is dat ze visuele humor en onder de mat vegend geklungel feilloos laat overgaan in prachtige poëtische beelden over sterren en planeten met een vleugje magie erbij.

Onze maatschappij zal er over iets meer dan tien jaar totaal anders uitzien door AI en robots, zo stelde Mo Gawdat dit jaar. Die brengt Mathijs F Scheepers onder andere in zijn jongste blitse monoloog Our century so far die halfweg zowel vormelijk als inhoudelijk wat begint te sputteren. Het einde, waarbij ie het publiek vraagt de aanstekers aan te steken, ter ondersteuning van de cultuursector die het knap lastig zou kunnen krijgen in zo’n omgeving (en in de overgangsfase waarin we nu zitten al bepaalde gevolgen voelt), komt wat wollig over en vooral uit het niets. Dat toont aan dat de voorstelling zo nu en dan coherentie mist.

‘Jullie zijn raar!’, klinkt het uit de mond van een jongetje naar het einde toe van Grote mensen. Een mooier compliment kon cie Barbarie zich wellicht niet wensen. Best ook wel grappig, want in hun jongste absurd komische voorstelling steken de vier actrices Sarah Vangeel, Liesje De Backer, Amber Goethals en Lotte Vaes namelijk de draak met volwassenen door aan te tonen hoe kinds hun gedrag soms wel is.

Met Ne mobliez mie zet FC Bergman een hartverscheurende zeer filmische voorstelling neer die kunst vanuit verschillende perspectieven belicht. De teneur is gitzwart, de beelden bijzonder sterk, beklijvend zelfs. Kunst die de kijker en zichzelf een spiegel voorhoudt en een sombere toekomst toont.

Apenverdriet, de jongste voorstelling die Arne Sierens schreef en regisseerde is een pareltje geworden. Werkelijk alles zit van begin tot einde als gegoten. Actrices Tania Van der Sanden (Juliette) en Lien Thys (Mara) vullen elkaar perfect aan, de tekst gaat over in beweging en dans ruim voor je daar naar dat soort afwisseling hunkert, het fysieke aspect komt na verloop van tijd uitdrukkelijker naar de voorgrond en de personages geven zich steeds meer bloot wat de actrices ook gedeeltelijk letterlijk doen. De spanningsboog van deze gebalde voorstelling die exact een uurtje duurt, blijft zo lekker strak waardoor je de ganse tijd geboeid blijft kijken.