Elk koppel heeft wel geheimen voor elkaar, maar in de Amerikaanse actiekomedie Role play gaat het wel héél ver. Emma (Kaley Cuoco) heeft samen met haar man Dave (David Oyelowo) een dochter. Hij heeft uit een eerdere relatie een zoon.  Wat Dave echter niet weet, is wat Emma werkelijk voor de kost doet. Ze is een huurmoordenares. Haar echte naam is Anna Peller maar zwichtte 8 jaar geleden voor de charmes van Dave omdat hij de ware vrouw in haar zag hoewel hij haar dus niet echt kende.

Dé blockbuster waar we sinds de zomer van 2023 op gewacht hebben. Dat is Dune part two van Denis Villeneuve naar de gelijknamige romanreeks van Frank Herbert. Het goede nieuws is dat ie delivert. In tegenstelling tot onze buurman keken we namelijk geen seconde op onze klok gedurende 165 minuten. De spanningsboog zit dus goed. Dat komt omdat Dune part two bijzonder veel is: een sci-fi film bovenal, maar hij bevat ook elementen van de klassieke oorlogsfilm (met 1 op 1-gevechten maar ook verwijzingen naar het fascisme (in zwart-wit) en fundamentalisme), Bijbelse taferelen, verwijzingen naar The Lion King en Frozen als je wil, de klassieke (romantische) driehoeksverhouding en de psychologische film (tevens in zwart-wit). Las het eerste deel als een behoorlijk lang uitgevallen expositie om de personages te introduceren en de krijtlijnen van het verhaal uit te tekenen, dan kan dit vervolg datgene leveren waar je als filmfan in de eerste prent wat op je honger bleef zitten: straffe storytelling en dit ook verdiepen. Zo zien we niet alleen het conflict tussen de verschillende huizen escaleren, de kijker wordt er ook fijntjes aan herinnerd dat er een verschil is tussen wat er zich op het veld afspeelt, en wie er tot dan de échte leiding in handen heeft. Zo vallen de vrouwen van de Bene Gesserit niet te onderschatten omdat zij de werkelijke sociale, religieuze en politieke touwtjes in handen lijken te hebben door de verschillende actoren/partijen in het verhaal te beïnvloeden of op zijn minst te controleren.

Waarom het bij één catharsis houden als je er twee in je film kan steken? Dat moet regisseur James Hawes wellicht gedacht hebben toen ie het script van One life las dat Lucinda Coxon en Nick Drake schreven op basis van het boek ‘If It‘s Not Impossible…The Life of Sir Nicholas Winton’ van Barbara Winton. En gelijk heeft ie: maar vooral het werkt. Want zelfs al heb je zoals wij meermaals de trailer gezien (die zoals vele de laatste tijd te veel verklapt), de tranen onderdrukken kan je niet naar het einde van de film toe. Zo goed is deze oerdegelijke prent opgebouwd. Al moet gezegd dat de lof ook grotendeels mag gaan naar de ijzersterke acteerprestaties van Sir Anthony Hopkins (‘The Two Popes’, ’The Father’) en Johnny Flynn (‘Emma’, ‘Beast’).

Een gezapige, ja zelfs saaie film is Bob Marley One love. Het Amerikaanse biografische muzikale drama leidt namelijk nergens toe. Géén ultieme catharsis zoals bij Boheman Rhapsody of Rocketman die je kippenvel bezorgt, hier laat je het zelfs met een zekere apathie op je af komen wanneer Bob Marley terugkeert naar Jamaica. Opvallend trouwens is dat zijn muziek wel héél fragmentarisch te horen is in de film. Of hoe we ook op dat vlak op onze honger bleven zitten.

Ferrari, de biografische dramafilm die gebaseerd is op het boek Enzo Ferrari: The Man, the Cars, the Races, the Machine van Brock Yates levert zeker het eerste anderhalf uur van de in totaal 2 uur en 10 minuten een onstabiele film op met minstens twee inkakmomenten. Nochtans zat Michael Mann (‘Heat’, ‘Collateral’) in de regisseursstoel en krijgen we met Adam Driver (‘Marriage Story’, ‘House of Gucci’), Penélope Cruz (‘Parallel Mothers’) en Shailene Woodley (‘Dumb Money’, ‘To Catch a Killer’) niet van de minste acteurs aan het werk te zien.