Il Volo, de Italiaanse pop-operagroep brengt in zijn jongste plaat ‘Notte Magica’ hulde aan de drie tenoren: Carreras, Domingo en Pavarotti. Het trio Piero Barone, Ignazio Boschetto en Gianluca Ginoble – alledrie twintigers - had voor de gelegenheid het orkest Slovak Sinfonietta ingehuurd en koos voor dirigent Diego Basso om de avond in goede banen te leiden. Het publiek dat voornamelijk uit Italianen bestond of Belgen met Italiaanse roots ging vanaf de eerste noot bij ‘Nessun Dorma’ uit Turandot uit zijn dak. Het trio pookte handig het publieksenthousiasme op door na elke song het applaus in ontvangst te nemen in het midden van het podium (terwijl hun micro’s en partituurstaanders eerder aan de linkse kant van de bühne stonden), bloemen en (gedeeltelijke) staande ovaties. Ook met de humor zat het wel goed, al van bij de start toen Piero Barone zich afvroeg in welke taal ze hun publiek het best konden aanspreken in Brussel. Hij suggereerde dat Ignazio voor het Frans zou gaan. Dat leverde een eerste hilarisch moment op waarbij de tenor vol goede wil probeerde, maar er erg veel haar op zijn Frans bleek te zitten.

Hoe ziet de toekomst eruit van live performances? Die vraag stelden Serge Verstockt, Alain Franco en ChampdAction zich naar aanleiding van de jongste trends in robotica. Robots helpen nu al onder andere in de zorgsector, het huishouden en in de industrie, niet zelden om repetitieve taken tot een goed einde te brengen en mensen daarvan te ontlasten. Ook voor journalisten ziet de toekomst er volgens bepaalde theorieën niet al te rooskleurig uit, omdat via artificiële intelligentie door met algoritmes te werken, de job (voor een groot deel) automatisch zou uitgevoerd kunnen worden. Gaan mensen straks effectief seks hebben met robots? En is het dan ook geen logische oorzaak/gevolg redenering dat ook artiesten en bands straks vervangen worden op het podium omdat ook zij hun handeling vaak herhalen (en sommige gages ondertussen onbetaalbaar worden)? ‘Pianola, satire de trash’ zet alvast aan tot nadenken. Een eye opener van een voorstelling!

De hype rond Harry Potter is nog lang niet gaan liggen. Integendeel, de tovenaar heeft nog behoorlijk wat volgers. Het bewijs daarvan was het succes van de expo in Brussel vorig jaar én de opkomst voor Harry Potter in concert in het Sportpaleis. Zo’n 8000 toeschouwers tekenden er naar verluidt present om het Nationaal Orkest van België en het (vrouwen)koor van Fine Fleur de eerste film Harry Potter and the Philosopher’s Stone te zien voorzien van live muziek. Eind dit jaar, op 29 december 2017, volgt het tweede deel:  Harry Potter and the Chamber of Secrets in dezelfde zaal.

Op zeventien staat ie in de lijst van best verkopende Belgische artiesten: André Brasseur. Dat heeft ie voornamelijk te danken aan zijn grootste hit ‘Early Bird Sattelite’ uit 1965. Het nummer werd al snel qua titel ingekort tot ‘Early bird’. In die jaren ’60 en ’70 werden zijn nummers (o.a. Big Fat Spiritual) niet zelden gebruikt voor jingles van de BRT en ook de stations van piratenradio’s deden er maar al te graag beroep op voor hun tunes. Brasseur verkocht meer platen dan Bobbejaan Schoepen en K3. Toen ie vier jaar geleden in de Bonnefooi optrad, een café over de AB, net zoals zijn carrière gestart was: in bars, ontstond het idee om een nieuwe band te vinden voor hem. Dertigers en veertigers begeleiden de 77-jarige Hammondorgelbespeler nu. En het moet gezegd, het is vooral de verdienste van gitarist Ben Van Camp, bassist Ben Brunin, trompettist Jo Hermans, saxofonist Wietse Meys en drummer Dirk Jans dat ze het wat karakteristieke zompige, moerassige geluid van het orgel en zijn lesliespeaker tot een hoger, moderner en funkier/rockend niveau wisten te tillen.

José Carreras, die in december 70 wordt, heeft meer dan 160 albums opgenomen waarvan 50 volledige opera’s, heeft in iedere operazaal ter wereld opgetreden en  heeft meer dan 75 miljoen albums verkocht. Hij genas van leukemie in 1988 en maakte deel uit van ‘de drie tenoren’ – Carreras, Domingo en Pavarotti tussen 1990 en 2003 wat hem na zijn ziekte terug op het internationaal toneel bracht. The Three Tenors in Concert uit 1990 werd het best verkochte klassieke album ooit. In Bozar werd Carreras begeleid door de Italiaanse pianist Lorenzo Bavaj en kreeg ie als sopraan de dertigjarige Georgische Salome Jicia naast zich. Samen met hen bracht hij een klassiek optreden, niet versterkt dus, en het concert richtte zich duidelijk op een niche publiek. Wie classical hits wou, kwam zo goed als van een kale reis terug. Wie met open geest naar Bozar kwam om muziek te ontdekken, zoals zo goed als alle toeschouwers, gaf het trio tot vijf maal toe een staande ovatie met als resultaat vijf toegiften. Genereus noemen ze dat.