European Philharmonia bracht onder leiding van Walter Proost ‘Disney in Concert’ naar Paleis 12. Een prachtig eindejaarsgeschenk voor de liefhebbers van de films én de muziek van het huis van de wereldberoemde muis. Gene Thomas, Gio Kemper, Deborah De Ridder en Elke Buyle tekenden present als zangers. Met stip werd Buyle dé ster van de avond. Niet alleen om een erg straffe versie van ‘Colors of the wind’ uit Pocahontas. Ze wist ons ook omver te blazen in ‘Wacht maar af totdat ik koning ben’ uit The Lion King maar vooral ook om haar versie van ‘Laat het los’ uit Frozen. Een aartsmoeilijk nummer waarbij ze de allerhoogste noten moeiteloos uit haar strot kreeg. In de grootste concertzaal van onze hoofdstad bewees Elke waarom Disney terecht voor haar gekozen heeft om destijds de rol van Elsa in te zingen.

Zo’n vaart als vorig jaar liep het niet met de ticketverkoop van Dimitri Vegas & Like Mike in het Sportpaleis. Het toont aan dat het dj duo mogelijks op zijn retour is. Kijken we naar de charts dan kwam All Aboard niet verder dan de tipparade, bleef Crowd Control steken op de 37ste plaats als hoogste notering, en He’s a pirate (met dank aan Hans Zimmer) op 35 dit jaar. Enkel Complicated, een samenwerking met David Guetta en Kiiara haalde de vierde stek in de hitlijst. Als je vier nummers uitbrengt en maar eentje weet daarvan te scoren, kan je stellen dat de oogst wat aan de magere kant is. Terwijl de tickets vorig jaar voor de vier shows in het Sportpaleis van de broers uit Willebroek als zoete broodjes verkochten, was dat dit jaar niet het geval. De twee die ook dit jaar blijven steken op 2 in de populariteitspoll van DJ Mag (verder heeft die top 100 niets te maken met hoe goed of hoe slecht je als dj bent) moesten een zware promocampagne voeren, met metershoge affiches aan de liften van Antwerpen Centraal én een beiaardconcert. Uiteindelijk bleek vooral het vrijdagavondpubliek af te haken. Zowel voor de eerste show (17.000 verkochte tickets waardoor er heel wat gaten te zien waren, voornamelijk op het balkon) als de derde (met 15.000 verkochte tickets op 22 december blijft het balkon zelfs dicht) geraakten de shows niet uitverkocht. In totaal speelt Dimitri Vegas & Like Mike voor zo’n 73.000 fans terwijl de capaciteit 82.000 is.

‘Dit is onze avond. Let’s make this happen!’ klonk het uit de mond van Arsenal tijdens ‘Estupendo’ in de AB. En of het hun avond werd! Twee jaar geleden vulde de band maar liefst 6 keer de AB omdat de groep vijftien kaarsjes uitblies. Dit jaar is de terugkeer van de groep goed voor 4 uitverkochte shows. Optredens waarin ze nieuw materiaal op het publiek loslaten zoals opener ‘Low sun Long shadow’, ‘Whale’ en ‘Amplify’ en dat zou moeten resulteren in een nieuwe plaat die in het voorjaar van 2018 uitkomt. Daarvoor trokken de producers Hendrik Willemyns en John Roan naar Nigeria. De nieuwe sound blendt perfect met het oud materiaal. Dat is alvast een plus. De groep die gewend is om met click track te werken, leerde er om muziek te maken met vrije beats (eigenlijk is dat live muziek maken in zijn puurste vorm zonder dat je je in keurslijf steekt van een signaal dat door je in ears te horen is nvdr.). Kortom de twee gingen terug naar de essentie. Dé ster van de avond was echter Akiko Nakayama die haar kunstvorm ‘Alive painting’ toont op het grote scherm achteraan het podium.

De 56-jarige Britse Alison Moyet stelde in de Roma haar nieuwste album ‘Other’ voor. Dat deed ze eerst en vooral al met een standaardset onder de arm. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat routine links en rechts wel vaker om de hoek kwam sluipen. Moyet had slechts twee muzikanten bij wat maakte dat er enorm veel meeliep tijdens het optreden, niet in het minst de drumtracks. Bij ‘Beautiful gun’ zagen we haar twee muzikanten bas- en elektrische gitaar spelen terwijl al de rest gewoon meeliep … Had OMD de dag ervoor nog wél een echte drummer bij in de Borgerhoutse zaal, dan verzaakte deze vijftiger daaraan. Het luidruchtige publiek was kennelijk toch vooral gekomen om de songs van het Britse synthpopduo Yazoo uit de periode 1981-1983 waar ze naast Vince Clarke lid van was opnieuw te horen. De meeste hits uit haar 35-jarige muziekcatalogus spaarde ze echter op voor het einde zodat ze genoodzaakt was om het publiek tot de orde te roepen bij ‘Ski’ door ‘subtiel’ te stellen dat die conversaties ook op een ander moment zouden gevoerd kunnen worden. Eerlijk, weinig toeschouwers hadden een boodschap aan het nieuwe materiaal van Moyet. We kunnen hen overigens geen ongelijk geven.

OMD (Orchestral Manoeuvres in the Dark) heeft een nieuwe plaat uit. Die heet ‘The Punishment of Luxury’ en is ondertussen het dertiende studio album van de Britse synthpopband die mee aan de wieg stonden van het genre. Een schijfje dat ze kwamen voorstellen in de Roma ook. Alleen leek zo goed als niemand daarvoor gekomen te zijn. Andy McCluskey probeerde nochtans de uitverkochte zaal in Borgerhout de ganse tijd te overtuigen hoe relevant de band anno 2017 nog steeds is, het mocht niet baten. De tamelijk passieve toeschouwers waren vooral voor die drie hits gekomen: Joan of Arc (Maid of Orleans), Enola Gay en Electricity.