Een donkere revue presenteert hetPaleis met de feestdagen met Karst mist kerst. De voorstelling gaat over de dood of iemand missen in het algemeen. Ze is dan ook – weliswaar niet letterlijk – geïnspireerd op het verlies van acteur Marc Van Eeghem die er nog bij was tijdens de eerste productiemeetings voor ie stierf. Dat thema, een vriend die er niet meer is en wat dat betekent voor mensen die achterblijven, levert bloedeerlijke humor op, filosofische vragen over leven en dood op kinderniveau, maar vooral ook enkele erg knappe beelden. Zo krijgt de schaduwspelscène over twee vechtende kerels die uiteindelijk vrienden worden achteraf – terecht – een daverend applaus. Wie de voorstelling van en met Jan Decleir, Mieke De Groote, Koen De Sutter, Sanne Samina Hanssen op rolschaatsen, Nico Sturm, Peter Van den Begin en Jonas Vermeulen nog wil zien, moet zich op een wachtlijst zetten. Alle tickets tot en met 20 januari 2019 zijn namelijk al de deur uit.

Een kindervoorstelling voor de ouders, dat brengt Theater FroeFroe met de Plank dat in De Studio in première ging. De reacties waren dan ook verdeeld, al tijdens het stuk trouwens. De kinderen vonden het de max, hun fantasie werd dan ook lekker geprikkeld. Vooral de scène met de worm die eten opslurpt, een glimworm wordt wanneer die gegeten heeft, en vervolgens moet kakken, vonden ze onder andere geweldig. De moeder die naast ons zat, liet zich een ‘Man, man wat een niveau!’ ontvallen. Zij is duidelijk geen fan van pis- en kakhumor die kinderen erg grappig vinden. Groot contrast dus met die andere reactie die we enkele minuten van enkele andere ouders achter ons optekenden: ‘Dat is toch niet meer voor kinderen!’

Hoge Weg van Bart Van Nuffelen en Johan Petit is zo’n prachtige voorstelling dat je actrice Evelien Bosmans achteraf in plaats van een daverend applaus een dikke warme knuffel wil geven. Bosmans zet erg knap en naturel een doodeerlijke (nadat iemand en zijn familie verkeerdelijk tekende, schrapt ze die handtekeningen met: ‘Je moet wel eerlijk zijn anders telt het niet.’) idealiste en altruïste neer die pro zelfhulp is en alle moeite van de wereld heeft om op hakken te stappen, want ze klikt altijd. Daardoor, in combinatie met haar froe froe en platte schoenen, denken veel mensen dat ze een turnleerkracht is. Een dromer die het goed heeft met iedereen en de moed erin blijft houden om handtekeningen te verzamelen voor haar petitie. Ze wil dat er een park komt met bankjes en een speeltuin op park spoor Oost in plaats van een parking. Het thema op zich is niet alleen erg realistisch, dat zijn ook de reacties die ze ontvangt wanneer ze in de hal van een appartementsblok door het anonieme leven van de bewoners probeert te geraken. Het levert erg herkenbare en zeer grappige taferelen op. ‘Mensen hebben te veel te doen en te weinig tijd. Daar zijn al veel parken op gesneuveld.’ stelt ze dan ook erg schattig halfweg de voorstelling. Of hoe Hoge Weg de schoonheid van afgewezen worden en de troost die je als eenzame ziel kan vinden in je dagdromen op een wondermooie manier belicht.

Toegegeven, verteltheater zoals Iemand die slaapt weet ons op een weekdag niet altijd te boeien. Veel of bijna alles hangt namelijk af van de tekst en hoe die gebracht wordt en of we de aandacht erbij kunnen houden na een lange werkdag. Actie en spel is namelijk zo goed als afwezig bij verteltheater. Constant schipperden we tussen onze persaccreditatie annuleren of niet. Een stevige hoest én een staking bij het openbaar vervoer waren immers enkele behoorlijke hindernissen. Na drie kwartier wachten in metrostation Antwerpen Diamant, kwam er uiteindelijk dan toch nog een overvolle tram 2 door – merci de Lijn voor deze wel erg minimale dienstverlening – restte ons nog onze hoestbuien min of meer onder controle te houden tijdens deze erg stille verstilde voorstelling. Dat lukte vrij aardig.  

Een verontrustende state of mind theatervoorstelling is Le chagrin des ogres van Fabrice Murgia en cie. Artara. Die gaat onder andere over opgroeien van kind (te zien in de rol van de vertelster Dolorès die een door bloed besmeurde kindbruid voorstelt en zo uit een horrorfilm lijkt te komen) tot jongvolwassene en wat er psychologisch in die overgangsperiode fout kan gaan. Twee personages zien we, Laetitia links die videodagboeken maakt in haar kelder en angstig is voor meneer Wolf. Zij houdt van ‘Hurt’ van Christina Aguilera. Na een ongeval verwart ze haar leven wanneer ze in het hospitaal ligt met dat van Natascha Kampusch. Zij dweept met zelfmoord, houdt van het spelen met haar eigen bloed. Rechts zien we de 17-jarige Bastian zich radicaliseren achter zijn computerscherm. Iemand anders is ervandoor met het meisje waar hij van houdt. Hij verliest zich in computergames waar hij als nickname Resistance X aanneemt, speelt science fictionfilms als Star Wars na met poppen waarbij hij de teksten van de acteurs kennelijk vanbuiten kent, en ziet zijn frustraties aangroeien in zijn isolement. Op een bepaald moment zal ie zijn pijn ook willen sublimeren en projecteren op anderen. Hij haat hiphop en scouts. En op den duur iedereen, behalve zijn familie. Hij wordt geleidelijk zijn nickname, en identificeert zich gaandeweg steeds meer met het personage uit de game die hij speelt. Kortom: fictie wordt realiteit bij hem terwijl bij Laetitia de realiteit van een ander haar te realistische fictie wordt. Het maakt hem onverschillig ten opzichte van school. Zo zit ie er niet mee in dat zijn leraar hem een nul zou geven voor een taak. De vertelster duidt dat beide personages in angst zijn opgevoed, en dat dit zelden goed is voor de ontwikkeling van jongeren. ‘Wanneer kinderen dromen, wordt alles te realistisch en daarom hebben kinderen altijd schrik.’ is ook een fragment dat passeert in deze voorstelling. Ook op dat vlak is negen jaar na de creatie Le chagrin des ogres nog steeds erg actueel, zeker als je weet dat kort voor de voorstelling in Brussel van start ging een aanslag gepleegd werd door een twintiger op de kerstmarkt van Straatsburg.