Het publiek dat naar Night of the Proms gaat in Antwerpen dunt ondertussen aan een sneller tempo uit dan het haar van John Miles. Slechts drie shows staan er geprogrammeerd in het Antwerps Sportpaleis waarvan er twee (donderdag en vrijdag) doorgaan met gesloten balkon. In totaal komen er een kleine dertigduizend toeschouwers verspreid over drie dagen naar de grootste zaal van het land. Wat rekenwerk levert op dat Jan en Jan hier eigenlijk een show te veel ingepland hebben en dan moet je weten dat ze dit jaar wel érg gul waren met het uitdelen van gratis kaarten via wedstrijden allerhande. ‘Is er iemand echt zo zot om 52 euro neer te tellen om naar een stelletje B-artiesten (has beens en beginners) te gaan kijken die eigenlijk eerder op het podium van het VIP-feestje achteraf horen dan op de affiche van de Proms?’, vragen we ons af. Night of the Proms is overigens na een jarenlange samenwerking Opel als hoofdsponsor kwijt. Eerder haakte ook een bankinstelling af, waardoor enkel nog een paar mediapartners als sponsor overblijven …

Billy Ocean zette het perfecte popconcert neer in een uitverkochte de Roma. En als u dat van ons niet gelooft, vraagt u het maar eens aan Natalia die ook in het publiek stond. De 67-jarige Brit wiens roots in Trinidad liggen, bleek erg energierijk voor de dag te komen, was erg goed bij stem, beschikte over een zeer straffe live band (1 drummer, 1 toetsenist, 1 bassist, 1 gitarist, 3 vrouwelijke backings en 1 saxofonist/dwarsfluitist), bewoog zeer goed van links naar rechts op het podium, danste zelfs eeen aantal keren, deelde kushandjes uit en bleek finaal met succes resoluut te kiezen voor publieksparticipatie waarbij hij zijn allergrootste hits liet meezingen door het publiek dat luidkeels meedeed en Ocean bleek tevens over een oceaan aan charisma te beschikken. De verrassing van de avond was ‘Red Light’ dat voorzien werd van rode belichting of wat had u gedacht? Hét smartphonemoment tijdens het concert werd het tevens. De song uit 1977 die nauwelijks te horen is op de radio wist de nostalgische partysfeer zo waar extra op te poken en het publiek zong die stevig mee en na. En dan moest die fenomenale finale met ‘Suddenly’, ’Loverboy’, ‘Get Outta My Dreams, Get Into My Car’, ‘When the Going Gets Tough, the Tough Get Going’ en enige toegift ‘Caribbean Queen’ nog komen.

Zeer dankbaar, dat was Celtic Woman in de Koningin Elisabethzaal. Dankbaar om het gulle applaus met twee gedeeltelijke en finaal ook een volledige staande ovatie voor de vier vrouwen. Hun laatste show van 2017 was dit en tevens het einde van hun Europese ‘Voices of Angels’-tour. Een mooier slot konden ze zich zelf wellicht niet gedroomd hebben in de beste concertzaal van Antwerpen.

Jamiroquai toverde in het Sportpaleis de zomer in onze glimlach in het Sportpaleis. Zeker, de groep rond zanger Jay Kay liet erg lang op zich wachten. Het optreden startte immers pas om half tien. Maar het was ook erg lang geleden naar concertnormen dat de Britse acid jazz en funkband nog eens optrad in ons land. Hun vorige optreden dateerde immers van 10 april 2011 in Vorst Nationaal. Op drie december in datzelfde jaar werd de groep verwacht in de Lotto Arena. Maar dat optreden werd geannuleerd om logistieke redenen en ook voor de opening van Paleis 12 op 10 juli 2013 bedankten ze kort nadat het concert aangekondigd was. Het was dan ook reikhalzend uitkijken om deze groep die ondertussen 25 jaar in het vak zit, nog eens live aan het werk te zien. De fans kregen een sublieme avond voorgeschoteld waar niets maar dan ook werkelijk niets op af te dingen viel.

Een optreden waarbij Vorst Nationaal wel erg laat in vuur en vlam kwam te staan. Dat leverde de Britse rockers van Kasabian af. De band zette een oversneden rock and roll optreden volgens het boekje neer. Niets spannends, niets vernieuwends ook om aan te merken. Wat vooral opviel was dat de groep halfweg zijn publiek verloor. Enkel die schare fans vooraan die aan het moshen sloegen, vielen op. Al de rest leek wel verbouwereerd te staan alsof het nieuws dat Bart De Pauw niet langer te zien is op zondagavond op één, dan pas was beginnen doordringen. De game changer bleek ‘Treat’ te zijn waarbij Sergio Pizzorno als een dansende beer aan het dansen sloeg vooraan het podium, de synths een instrumentaal intermezzo voor hun rekening namen en de song via de drums opnieuw opengetrokken werd waarbij de zanger de frontstage in dook om de rechterkant van het middenplein in te wandelen terwijl ie belicht werd door een volgspot. ‘Everybody knows I work it. Work it like a treat’ zong ie terwijl de song werd neergelegd door een knappe dialoog tussen de zanger die ‘I said’ zong waarbij het publiek mocht aanvullen.