Een wondermooie verstillende film over verdriet en verlies, dat is Nomadland van Chloé Zhao naar het gelijknamige boek van Jessica Bruder uit 2017. De film won terecht de Oscar voor beste film, regie en vrouwelijke hoofdrol (Frances McDormand) nadat ook onder andere de BAFTA Awards dezelfde prijzen uitreikten en meer zelfs. Zo werd bij de BAFTA’s ook het camerawerk van Joshua James Richards geprezen. De Golden Globes hielden het bij een beeldje voor beste film en regie. Ten onrechte. Want Frances verdiende ook die absoluut. Zo naturel speelt ze dat je bijna het gevoel krijgt eerder naar een docu over nomaden in de VS te kijken dan naar een dramafilm. Nomaden, die trachten te overleven en van de ene slecht betaalde tijdelijke job in de andere seizoensarbeid vallen (bieten rooien in Nebraska, een restaurantjob in South Dakota, een job op een camping, pakjes inpakken voor een pakjesdienst …). The Golden Globes erkenden McDormand in 2018 dan wel voor haar waanzinnig sterke prestatie in Three Billboards Outside Ebbing, Missouri wat the Academy toen schandelijk niet deed. Op dat vlak voelt de Oscar die de actrice nu kreeg als een broodnodige rechtzetting.

Met de derde Misfit film komt er nu een einde aan de filmreeks die zich afspeelt op en rond het Hoogland College. Dat werd ook stilaan tijd want een aantal castleden schurkt beetje bij beetje de 30 tegemoet. Hoe kan je dan iet of wat geloofwaardig nog een tiener neerzetten, terwijl die eerste kraaienpootjes en rimpels komen opzetten? Inderdaad: niet. Toch weten ze kennelijk niet helemaal van ophouden in Nederland, want er wordt blijkbaar gewerkt aan een originele serie voor Netflix.

Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst nog een Duitse film gezien heb. Lang geleden dus. Een voordeel van Netflix is dat je producties van over de ganse wereld kan zien, en dus niet enkele Britse, Amerikaanse of lokale series en films. Vermits Into the beat – Dein Herz tanzt al enkele dagen in de top 10 van de best bekeken films op Netflix in ons land is, werd ik extra getriggerd om de prent een kans te geven. Al snel zag ik bevestigd hoe cool het is om Duits te zien blenden met Engels. Net zoals ballet en hiphop een match made in heaven zijn.

Al enkele dagen staat Love and monsters van Michael Matthews op 1 in België als best bekeken film op Netflix. Terecht want de prent heeft het karakter van een blockbuster. Het is immers een apocalyptische monsterfilm, maar wat deze zo bijzonder maakt, is dat ie behoorlijk ontnuchterend is over menselijke relaties. Atypisch is ie dus in zekere zin. Een van de sterkste scènes ook op emotioneel vlak is er overigens een tussen hoofdpersonage Joel (Dylan O‘Brien) en de robot Mav1s (Melanie Zanetti) die hem op 15 km van zijn doel (kolonie 3022 aan een strand waar zijn vriendin Aimee (Jessica Henwick) is waar hij een ontluikende romance mee beleefde voor de apocalyps uitbrak), hem fijntjes vertelt dat er enkele opties zijn: ofwel haalt Joel zijn doel niet en sterft hij tijdens zijn queeste, ofwel haalt hij het wel en zit Aimee inderdaad op hem te wachten, ofwel komt hij aan en heeft ie de tocht van 7 dagen, 135 km voor niets gedaan als blijkt dat ze 7 jaar na hun laatste contact in Fairfield waar ze opgroeiden, verder is gegaan met haar leven. ‘Geen missie is zo bewonderenswaardig als de liefde’ klinkt het weliswaar ook in de film.

In de docu Snelle Zonder jas naar buiten ontdek je op Netflix waarom Snelle nu in een burn-out zit. Alle elementen zitten namelijk in de song by song die op video vastgelegd werd. Dat ie kampt met een identiteitscrisis, de groeipijnen van een artiest die vaststelt dat het wel allemaal heel erg snel gaat, dat je nog maar 10% van je tijd aan je muziek kan besteden en dat 90% naar andere zaken gaat, dat je geleefd wordt met andere woorden. En dan is er nog die druk, die je dagelijks voelt. En het minste wat je eventueel verkeerd doet kan uitvergroot worden op social media. Dan word je in geen tijd afgezet als ‘arrogant’. Snelle geeft ook gewoon grif toe moeilijk ‘nee’ te kunnen zeggen tegen opportuniteiten die op z’n pad komen, ook dat is een risico voor burn-out. Hij beseft maar al te goed dat de tijd van de beginjaren, waar alles nog zorgeloos en gewoon nog een kick was voorbij is. Hij hunkert naar die tijd. Op z’n vijfentwintigste al nostalgisch over de pubertijd dus ...