Fase Vier van de Marvel Cinematic Universe is begonnen met Black Widow. Fans van Marvel kunnen zich alvast in de handen wrijven. Alleen al dit jaar staan er naast deze release nog drie Marveltitels op het programma in de bioscoop: Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings volgt in september, Eternals in november en Spider-Man: No Way Home in december. In 2022 volgen Doctor Strange in the Multiverse of Madness, Thor: Love and Thunder, Black Panther: Wakanda Forever: waar zeer sterk naar uitgekeken wordt, niet alleen om de vraag beantwoord te krijgen wat Marvel gaat doen na de dood van acteur Chadwick Boseman die het hoofdpersonage speelde, en The Marvels. Daarna zijn in deze fase nog Ant-Man and the Wasp: Quantumania, Guardians of the Galaxy Vol. 3, Fantastic Four en Blade te zien. Black Widow is een degelijke film die bij momenten meer wegheeft van een James Bondfilm dan een superheldenfilm. Maar laat een ding duidelijk zijn: deze komt absoluut het best tot zijn recht in de cinema.

Petite Maman van Céline Sciamma is een mooie universele film over verlies en hoe daarmee omgaan. De schoonheid van deze Franse prent zit in hoe ontzettend naturel Joséphine Sanz als Nelly en Gabrielle Sanz als Marion achtjarige kinderen spelen. Ze zijn immers zelf nog kind. Wanneer Nelly met de jokari van haar moeder Marion speelt aan het huisje van haar grootmoeder dat haar vader aan het leegmaken is, vliegt het balletje een boom in. De elastiek begeeft het omdat ie met de jaren verduurd is geraakt. Terwijl ze op zoek is naar haar balletje, ontdekt Nelly verderop een meisje van haar leeftijd dat er gelijkaardig als zij uitziet. Zij is bezig een boomhut te maken. Het meisje heet Marion. Nelly ontmoet dus haar eigen mama als die even oud is als zij, en haar mama haar dochter wanneer ze als kind al droomt van het moederschap maar nog niet aan kinderen kan beginnen. De twee, die beiden enig kind zijn, schieten goed met elkaar op. Nelly zal samen met Marion Marions verjaardag vieren kort voor die  geopereerd wordt opdat dezelfde spierziekte als die haar moeder heft (die met een wandelstok moet gaan) zich niet zou ontwikkelen bij haar op latere leeftijd.

Met The Croods: A New Age komt er een sequel in de zalen op de eerste die in 2013 uitkwam. Vraag ons niet hoe die was, we weten het gewoon niet om de heel eenvoudige reden dat we die nooit gezien hebben. Met een volledig wit blad papier trokken we dus naar de bioscoop maar eerst zochten we ons suf naar een belangrijk kleinood - ‘waar hebben we die 3D-bril weer gestoken?’- om de 3D-versie te kunnen bekijken.  The Croods: A New Age is ons – wellicht worden we met onze 41 lentes en recent een tweede Modernavaccin in onze bovenarm geprikt wellicht te oud voor dit soort tekenfilms - te druk, te hyper. De prent fokt dan ook kinderen op wat achter ons constant ‘shht’- geluidjes opleverde van andere toeschouwers. Neen, dat aspect van de bioscoop hebben we de afgelopen zeven maand nu eens niet gemist.

Op basis van mijn filmvoorkeuren van de afgelopen jaren, tipte de nieuwsbrief van Kinepolis me The Courier. Ik had de trailer gezien, en reageerde redelijk neutraal daarop. Ik had niet het gevoel dat ik hem per se meteen zou moeten zien, maar stond er ook niet erg weigerachtig tegenover. Uiteindelijk blijkt die nieuwsbrief nog niet helemaal op punt te staan om op voorhand aan de hand van consumentengedrag (big data) en artificiële intelligentie te voorspellen of ik iets goed ga vinden. Wellicht wordt die naarmate er meer data verzameld wordt (hoewel dat voor mijn profiel wel erg moeilijk is omdat mijn filmkeuze als filmjournalist nu eenmaal zeer breed gaat) beter én gepersonaliseerder.

Eindelijk is het prachtige Minari te zien in de Belgische bioscopen. Voor wie het ondertussen mocht vergeten zijn, omdat de filmprijzen waarmee de prent van Lee Isaac Chung maanden geleden al bekroond werd, zetten we de belangrijkste even op een rijtje: een Oscar en BAFTA voor beste actrice in een bijrol: Youn Yuh-jung, meer dan terecht overigens omdat de vrouw in kwestie een prachtige boog met haar personage mag maken van niet zo geliefd bij David (‘Oma stinkt naar Korea.’, ‘Ze is geen echte oma.’, ‘Ze kan geen koekjes bakken.’, ‘Ze vloekt de ganse tijd.’ en ‘Ze draagt mannenonderbroeken.’) tot geliefd en gemist, een vrouw die het gezin van haar dochter Monica ook confronteert met hun keuze van enkele jaren geleden om te emigreren naar Amerika. Alan Kim won voor zijn rol als David de Critics‘ Choice Awards als beste jonge acteur. Heerlijk hoe universeel de rol is die hij speelt: het jongetje dat ’s nachts in zijn bed plast en ’s morgens dat – eigen aan de leeftijd – verdoezelt door zijn natte onderbroek te verstoppen en over de natte plek zijn dekbed te gooien. Het ondeugende jongetje blijkt angstig om dood te gaan (David heeft een zwak hart n.v.d.r.) wat een van de leukste dialogen oplevert tussen hem en Youn Yuh-jung als die zegt “Penis broken!” en hij haar ‘corrigeert’: “It‘s not called a penis, it‘s called a ding-dong!”