Met The Croods: A New Age komt er een sequel in de zalen op de eerste die in 2013 uitkwam. Vraag ons niet hoe die was, we weten het gewoon niet om de heel eenvoudige reden dat we die nooit gezien hebben. Met een volledig wit blad papier trokken we dus naar de bioscoop maar eerst zochten we ons suf naar een belangrijk kleinood - ‘waar hebben we die 3D-bril weer gestoken?’- om de 3D-versie te kunnen bekijken.  The Croods: A New Age is ons – wellicht worden we met onze 41 lentes en recent een tweede Modernavaccin in onze bovenarm geprikt wellicht te oud voor dit soort tekenfilms - te druk, te hyper. De prent fokt dan ook kinderen op wat achter ons constant ‘shht’- geluidjes opleverde van andere toeschouwers. Neen, dat aspect van de bioscoop hebben we de afgelopen zeven maand nu eens niet gemist.

Op basis van mijn filmvoorkeuren van de afgelopen jaren, tipte de nieuwsbrief van Kinepolis me The Courier. Ik had de trailer gezien, en reageerde redelijk neutraal daarop. Ik had niet het gevoel dat ik hem per se meteen zou moeten zien, maar stond er ook niet erg weigerachtig tegenover. Uiteindelijk blijkt die nieuwsbrief nog niet helemaal op punt te staan om op voorhand aan de hand van consumentengedrag (big data) en artificiële intelligentie te voorspellen of ik iets goed ga vinden. Wellicht wordt die naarmate er meer data verzameld wordt (hoewel dat voor mijn profiel wel erg moeilijk is omdat mijn filmkeuze als filmjournalist nu eenmaal zeer breed gaat) beter én gepersonaliseerder.

Eindelijk is het prachtige Minari te zien in de Belgische bioscopen. Voor wie het ondertussen mocht vergeten zijn, omdat de filmprijzen waarmee de prent van Lee Isaac Chung maanden geleden al bekroond werd, zetten we de belangrijkste even op een rijtje: een Oscar en BAFTA voor beste actrice in een bijrol: Youn Yuh-jung, meer dan terecht overigens omdat de vrouw in kwestie een prachtige boog met haar personage mag maken van niet zo geliefd bij David (‘Oma stinkt naar Korea.’, ‘Ze is geen echte oma.’, ‘Ze kan geen koekjes bakken.’, ‘Ze vloekt de ganse tijd.’ en ‘Ze draagt mannenonderbroeken.’) tot geliefd en gemist, een vrouw die het gezin van haar dochter Monica ook confronteert met hun keuze van enkele jaren geleden om te emigreren naar Amerika. Alan Kim won voor zijn rol als David de Critics‘ Choice Awards als beste jonge acteur. Heerlijk hoe universeel de rol is die hij speelt: het jongetje dat ’s nachts in zijn bed plast en ’s morgens dat – eigen aan de leeftijd – verdoezelt door zijn natte onderbroek te verstoppen en over de natte plek zijn dekbed te gooien. Het ondeugende jongetje blijkt angstig om dood te gaan (David heeft een zwak hart n.v.d.r.) wat een van de leukste dialogen oplevert tussen hem en Youn Yuh-jung als die zegt “Penis broken!” en hij haar ‘corrigeert’: “It‘s not called a penis, it‘s called a ding-dong!”

De wraakthriller Promising Young Woman van Emerald Fennell won de Oscar, Critics‘ Choice Awards en BAFTA voor beste origineel scenario. De BAFTA’s vonden het zelfs de beste Britse film. Dat is toch iets te veel eer voor deze prent, vinden we. Het begin zit goed, de vaart wordt er lekker ingehouden maar in het midden sleept de prent wat maar die leidt uiteindelijk wel tot een fijne finale. Het grootste probleem zit echter in het script waar de dertigjarige Cassie (Carey Mulligan) het verlies van haar vriendin Nina tijdens haar studententijd nooit verwerkt blijkt te hebben. Ze stopte zelfs met haar studies geneeskunde, hoewel ze een veelbelovende studente was, toen bleek dat haar vriendin verkracht was nadat die te veel gedronken had op een studentenfeestje. Zelfs jaren later vinden nog steeds sommige mensen rond haar, ook vrouwen, dat ze het zelf gezocht heeft. Cassie wil dus wraak nemen op de mannen die Nina verkracht hebben. En daar wringt het bij ons. Deze feministische film is eigenlijk er een waar elke man (behalve misschien Cassies vader en de advocaat Jordan die ze vergeeft) gehaat wordt, waardoor er een parfum van mannenhaat hangt over deze feministische film. Daarnaast wordt de #Metoo-boodschap ‘No means no’ hier uitgedragen door iemand die mentale issues kent waardoor de ene boodschap, de ander wat ondersneeuwt en je finaal geen sympathie (wat wel het geval was in Joker bv.) koestert voor het hoofdpersonage. Dat komt voornamelijk omdat zij psychologisch te weinig body heeft meegekregen.

Een fijne Vlaams-Duitse-Nederlandse feelgoodmovie. Dat is Mijn vader is een saucisse, het langspeelfilmdebuut van Anouk Fortunier. Anouk koos om het gelijknamige boek in het Frans van Agnès de Lestrade te verfilmen. Qua timing komt de film, de eerste Vlaamse na de lockdown die zeven maanden de cinema’s door corona gesloten hield, er op het juiste moment. De film gaat namelijk over zelfbewustzijn en -ontwikkeling. Dat je soms een tweede oerknal nodig hebt om jezelf te vinden en je daarbij best je kern kan volgen.