Jamiroquai toverde in het Sportpaleis de zomer in onze glimlach in het Sportpaleis. Zeker, de groep rond zanger Jay Kay liet erg lang op zich wachten. Het optreden startte immers pas om half tien. Maar het was ook erg lang geleden naar concertnormen dat de Britse acid jazz en funkband nog eens optrad in ons land. Hun vorige optreden dateerde immers van 10 april 2011 in Vorst Nationaal. Op drie december in datzelfde jaar werd de groep verwacht in de Lotto Arena. Maar dat optreden werd geannuleerd om logistieke redenen en ook voor de opening van Paleis 12 op 10 juli 2013 bedankten ze kort nadat het concert aangekondigd was. Het was dan ook reikhalzend uitkijken om deze groep die ondertussen 25 jaar in het vak zit, nog eens live aan het werk te zien. De fans kregen een sublieme avond voorgeschoteld waar niets maar dan ook werkelijk niets op af te dingen viel.

Een optreden waarbij Vorst Nationaal wel erg laat in vuur en vlam kwam te staan. Dat leverde de Britse rockers van Kasabian af. De band zette een oversneden rock and roll optreden volgens het boekje neer. Niets spannends, niets vernieuwends ook om aan te merken. Wat vooral opviel was dat de groep halfweg zijn publiek verloor. Enkel die schare fans vooraan die aan het moshen sloegen, vielen op. Al de rest leek wel verbouwereerd te staan alsof het nieuws dat Bart De Pauw niet langer te zien is op zondagavond op één, dan pas was beginnen doordringen. De game changer bleek ‘Treat’ te zijn waarbij Sergio Pizzorno als een dansende beer aan het dansen sloeg vooraan het podium, de synths een instrumentaal intermezzo voor hun rekening namen en de song via de drums opnieuw opengetrokken werd waarbij de zanger de frontstage in dook om de rechterkant van het middenplein in te wandelen terwijl ie belicht werd door een volgspot. ‘Everybody knows I work it. Work it like a treat’ zong ie terwijl de song werd neergelegd door een knappe dialoog tussen de zanger die ‘I said’ zong waarbij het publiek mocht aanvullen.

Het concert van de gemiste kansen, daarvoor tekende The National in Forest National (in deze context klinkt de Franse versie van Vorst Nationaal nu eenmaal beter). Met hun nieuwe plaat ‘Sleep Well, Beast’ hun zevende plaat na ‘The National’ (2001), ‘Sad Songs For Dirty Lovers’ (2003), ‘Alligator’ (2005), ‘Boxer’ (2007), ‘High Violet’ (2010) en ‘Trouble will find me‘ (2013) hebben ze nochtans een aantal straffe songs in huis die live ook het verschil kunnen maken. Alleen gooide de band zowat heel de set overhoop waardoor die langs geen kanten consistent aanvoelde, of naar ergens toe leek te werken. Het leek wel alsof elk nummer op zich wat verloren in het geheel stond. Frontman Matt Berninger toonde overigens erg moe te zijn. Althans zijn stem, die sowieso wat schor is, begaf het meermaals, sloeg over en de hoge noten haalde hij niet altijd of moest die eerder uitschreeuwen dan zingen. Het publiek daarentegen was al blij dat de groep ons land uiteindelijk toch aandeed nadat het zijn afspraken niet was nagekomen. De concerten in Bozar die gepland waren voor 30 en 31 oktober werden geannuleerd en dat van Vorst Nationaal kwam in de plaats. De reden: The National verkoos om voor The Obama Foundation op te treden: ‘we played covers and shit’ aldus de frontman.

Terwijl het keurige publiek in het Singer theater in Laren de zaal binnenschuifelt, is de liedjesvoorstelling Andermans Veren Live al begonnen. Johan Hoogeboom speelt wat op de piano en de andere kleinkunstenaars lijken wat te rommelen op het podium. De mensen die geconcentreerd hun stoelnummer op de eerste rij zoeken worden door de onschuldig uitziende Maria Noë, met zachtroze hondensloffen aan, vanuit het niets getrakteerd op fel hondengekef waardoor ze zich een hoedje schrikken. Ter vermaak van het al aanwezige publiek, dat op het eerste gezicht vooral bestaat uit de wat oudere locals, (kleinkunst)theatermakers, creatieven en aanverwanten.

In een uitverkochte Ancienne Belgique vond het optreden plaats van Benjamin Clementine dat eerder voorzien was voor het Koninklijk Circus. Eerlijk? In die zaal waarrond helaas een niet al te proper juridisch dispuut tussen twee spelers uit de concertsector in de media uitgevochten wordt, zou de artiest die over een maand 29 wordt, beter tot zijn recht gekomen zijn omwille van het theatrale karakter – met zijn vele paspoppen van kinderen of zwangere vrouwen (waarvan hij er eentje kust tijdens ‘Better sorry than a safe’ of later een witte lamp een cirkel tekent op de zwangere buik en deze steeds groter wordt) en de poëzie ook die de Engelse soulartiest laat horen. Kortom: promotor, artiest en publiek zijn de dupe van het juridische geschil. Ondertussen is Benjamin Clementines tweede album ‘I’ll tell a fly’ een maand uit dat ie kwam voorstellen in de AB. Dat schijfje komt er na het met een Mercury Music Prize bekroonde ‘At Least For Now’ uit 2015. Erg opvallend hield ie na enkele nieuwe nummers halt en vond ie het nodig om zijn teksten te verklaren. Hij gaf dus toe dat het geheel een beetje vreemd kon overkomen en stelde “Ik wil niet dat jullie achteraf vinden dat het rommel was.” Tot zover zijn verklaring om zijn songs te gaan verklaren. Nog opvallender, wanneer ie een tweede rondje track by track voorstelde, ging de AB daar unaniem gretig op in. Het toont wellicht aan dat muziekjournalisten die albums recenseren te kort komen in hun hyper korte tekstjes van een paar lijntjes (waar School is Cool overigens terecht onlangs kritiek over uitte) maar even goed ook wat het belang kan zijn van track by track tekstjes door de artiest zelf, tenzij die zijn teksten van zijn nieuwe songs om allerlei redenen voor elke interpretatie open wil laten.