De wereld redden van Pieter Genard, Johannes Genard en Martha Canga Antonio is misschien wel een van de sterkste monologen (we gebruiken het woord monoloog hoewel Martha soms in dialoog gaat met Pieter, een kritische noot laat horen, maar haar tekst is al met al erg bescheiden) die we dit jaar op de Vlaamse planken gehoord hebben. Een tekst die de terreur van alledag die een peuter van twee jaar op zijn ouders pleegt haarfijn beschrijft waarbij de gezinsvreugde danig op de proef wordt gesteld met ruzies over kruimels in de sofa en andere futiliteiten tot gevolg. Op den duur zorgt het chronisch slaapgebrek er ook voor dat realiteit en verzinsels in elkaar opgaan bij Pieter in een toestand die dicht aanschurkt bij de waanzin. De voorstelling van Lazarus zit dan ook erg slim in elkaar, startend als een op het eerste zicht lineair verhaal waarbij geleidelijk aan Pieter de boog maakt naar een state of mind-monoloog. Tegelijkertijd switcht ie ook heel natuurlijk van stijlfiguur. Terwijl zijn vertelling aanvankelijk beschrijvend start, weliswaar met zo nu en dan een rijmpje ertussen zoals ‘spijt voor zo veel normaliteit’, wordt ie wat verbitterd, toont ie de kracht van de hyperbool aan waar het publiek van smult om niet veel later in zuiver cynisme te belanden. De peuter van Pieter, die mogelijks zijn kind niet is maar dat van ‘een goede vriend die is blijven slapen op de sofa’, is namelijk verwekt op het moment dat ie zelf niet thuis was bij zijn vriendin in de Autonomiestraat in Brussel, waar ie als single nog was gaan wonen, een tijd dat ie kennelijk nog wel op zijn autonomie stond. Nu leeft ie er al 5 jaar vrolijk samen met zijn vriendin. Nu ja, vrolijk… Een kind zal zijn leven grondig veranderen waardoor hij - zelfs al heeft ie zijn job opgezegd waardoor er zich een probleem bij de werkloosheidsdienst stelt en zijn uitkering in het kader van het kunstenaarsstatuut in gevaar komt – niet aan het schrijven van een nieuwe theatertekst lijkt te komen.

‘Mamma Mia!’ slaakt een toeschouwer achter ons wanneer het bijna twee uur durende Gesualdo van de Warme Winkel en het Nederlands Kamerkoor erop zit. Andere quotes van onze buren in de Rode Zaal van deSingel  die we tijdens het eerste uur opschreven waren ‘Dat is toch geen theater meer?’ aldus een echtgenote aan haar man die minuten later afgemeten reageerde met ‘Het wordt gesuggereerd.’ wat volgens ons net de definitie van theater is. Op dat moment waren enkele toeschouwers al naar huis vertrokken. Jammer dat zij de humor van Gesualdo niet konden smaken. Van de pot gerukte over the top uitvergrote overacting, als een grote ode aan de B-horrorfilm/thriller en porno (met liters nepbloed in de eindscène en expliciet naakt), kitsch, camp en Nacht van de Wansmaak-achtige taferelen overgoten met een sadistisch sausje krijgt het publiek voorgeschoteld. Alleen al de openingsscène waarbij we Ward Weemhoff als Gesualdo achter een drumstel zien zitten van 2 naakte mannenlijven en 2 naakte vrouwenlijven is héérlijk. Troms en toms van dienst zijn de blote achterwerken die rood geslagen worden, wat op heerlijke maar ook gescripte ‘a’-kreetjes kan rekenen. De basdrum beeldt Vincent Rietveld van zijn kant op handen en voeten uit. Meermaals geeft Weemhoff hem een trap met zijn blote voet tegen diens hangende bierbuik. Wat een lage ‘auw!’ oplevert. Hi-la-risch.

Met Buzz brengt Charlotte Vandermeersch de debuutroman ‘Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?’ van de Noorse schrijver Johan Harstad in een monoloog waarbij ze de verschillende personages via verschillende stemmetjes neerzet en waarin muziek van Antoon Offeciers en Karen Willems gecombineerd wordt met video van Ann-Julie Vervaeke. Openen doet de voorstelling met Charlotte die met rode regenjas op de grond (het asfalt) ligt terwijl het regent op de scène.  Ze is op de Faeröer-eilanden beland. Het personage dat ze neerzet heet Mattias. Een man die even het noorden kwijt, is nadat de vrouw van zijn leven (Helle) er met een ander vandoor is na een relatie van twaalf jaar en zij hem het omgekeerde paswoord gezegd heeft. Dr. Havstein zal hem proberen helpen om de wonde te helen. Maar in eerste instantie weigert hij om geholpen te worden. ‘Ik ben een oester op het droge. Ik open mezelf niet.’ luidt het.

‘Een beetje langdradig’, het zijn de woorden van een meisje wanneer ze de Rode Zaal van deSingel verlaat nadat ze The Great Tamer van de Griekse regisseur Dimitris Papaioannou gezien heeft. We zijn het eens met haar analyse, want deze voorstelling gebruikt herhaling te vaak als artistiek element zodat het in plaats van de productie een dienst te bewijzen, eigenlijk er tegen werkt en de spanningsboog dan ook doet verslappen. Fysiek theater, tussen performance en moderne kunst toont de Griek met 5 dansers en 5 acteurs. Refererend naar de meesters uit de Renaissance en de mode destijds, incl. molensteenkragen, de geneeskunde (met een knipoog weliswaar), de Griekse oudheid, de landing van astronauten op de maan dat gekoppeld wordt aan archeologie,  cabaret (drie vrouwen in korte zwarte latexjurk waarbij de man tussen de benen van het trio hangt en in de lucht zwemt) en het circus (zoals de trompe l’oeil die ook in goochelacts te zien is, de magie van het verdwijnen en verschijnen, luchtacrobatie en het clowneske) doet ie. Ook het beeld van de leeuw (hier een vrouw op een omgekeerde aarden pot) mag dan uiteraard niet ontbreken.

Verkiezen zelfs kippen goed uitziende personen? Het was een vraag waar wij nog nooit bij hadden stilgestaan, maar we geven toe dat ook wij geprikkeld werden toen we ermee geconfronteerd werden. En daar was het Luanda Casella dan ook om te doen: tijdens ‘Short of Lying’ de toehoorders confronteren met en onderwerpen aan theorieën over de kracht van verhalen en het manipulatieve karakter van taal. In een voorstelling die het midden hield tussen een conference en een academische lezing nam ze haar publiek mee in een wereld van vertellingen. We werden probleemloos meegezogen in het relaas van de slapeloze vrouw die ’s nachts niets beter heeft te doen dan het internet verder te vullen met onzin. Of was toch niet alles even grote onzin?