De wraakthriller Promising Young Woman van Emerald Fennell won de Oscar, Critics‘ Choice Awards en BAFTA voor beste origineel scenario. De BAFTA’s vonden het zelfs de beste Britse film. Dat is toch iets te veel eer voor deze prent, vinden we. Het begin zit goed, de vaart wordt er lekker ingehouden maar in het midden sleept de prent wat maar die leidt uiteindelijk wel tot een fijne finale. Het grootste probleem zit echter in het script waar de dertigjarige Cassie (Carey Mulligan) het verlies van haar vriendin Nina tijdens haar studententijd nooit verwerkt blijkt te hebben. Ze stopte zelfs met haar studies geneeskunde, hoewel ze een veelbelovende studente was, toen bleek dat haar vriendin verkracht was nadat die te veel gedronken had op een studentenfeestje. Zelfs jaren later vinden nog steeds sommige mensen rond haar, ook vrouwen, dat ze het zelf gezocht heeft. Cassie wil dus wraak nemen op de mannen die Nina verkracht hebben. En daar wringt het bij ons. Deze feministische film is eigenlijk er een waar elke man (behalve misschien Cassies vader en de advocaat Jordan die ze vergeeft) gehaat wordt, waardoor er een parfum van mannenhaat hangt over deze feministische film. Daarnaast wordt de #Metoo-boodschap ‘No means no’ hier uitgedragen door iemand die mentale issues kent waardoor de ene boodschap, de ander wat ondersneeuwt en je finaal geen sympathie (wat wel het geval was in Joker bv.) koestert voor het hoofdpersonage. Dat komt voornamelijk omdat zij psychologisch te weinig body heeft meegekregen.

Een fijne Vlaams-Duitse-Nederlandse feelgoodmovie. Dat is Mijn vader is een saucisse, het langspeelfilmdebuut van Anouk Fortunier. Anouk koos om het gelijknamige boek in het Frans van Agnès de Lestrade te verfilmen. Qua timing komt de film, de eerste Vlaamse na de lockdown die zeven maanden de cinema’s door corona gesloten hield, er op het juiste moment. De film gaat namelijk over zelfbewustzijn en -ontwikkeling. Dat je soms een tweede oerknal nodig hebt om jezelf te vinden en je daarbij best je kern kan volgen.

Drie jaar na het succes van de eerste film is er nu, A Quiet Place Part II. De hoofdrol in deze film is deze keer niet weggelegd voor een acteur of actrice maar wel voor een lied. En dat is ‘Beyond the Sea’ door Bobby Darin naar ‘La Mer’ van Charles Trenet. Er passeert overigens ook nog een ander nummer in deze prent die een mengvorm van sci-fi, drama en horror is, nl. ‘You Are My Sunshine’ gezongen door Noah Jupe. De sterkte van A Quiet Place Part II blijft onmiskenbaar het feit dat er behoorlijk wat gebarentaal in voorkomt, wat zelfs 3 jaar na de eerste nog steeds bijzonder weinig te zien is in films. Maar er wordt ook een heel deel in gesproken hoor in deze film. Deze sequel zet de deur overigens wagenwijd open voor een derde ook omdat de resultaten van de box office zeer goed zijn: wereldwijd bracht ie nu al bijna 220 miljoen dollar op terwijl hij 62 miljoen dollar gekost zou hebben. Kijkers die niet houden van open eindes zijn bij deze gewaarschuwd.

Een intens intiem en gevoelig portret, toont Sébastien Lifshitz in zijn jongste documentaire ‘Petite fille’ dat een terechte winnaar is van de Grand Prix op het jongste Film Fest Gent. Daarin volgt de Franse filmregisseur Sasha, een meisje dat geboren werd in een jongenslichaam, die al sinds haar vierde zich een meisje voelt en jurkjes aan wil. Haar familie beschermt haar, wat hen naar de buitenwereld toe ook zeer hecht maakt. Sasha volgt ballet maar wordt er als ‘vent’ aangesproken terwijl ze eigenlijk net dezelfde passen en gracieuze lichtheid in haar bewegingen wil leren steken als de andere meisjes. Lange tijd zal ze thuis zich als meisje kleden en ook bij uitstapjes, maar op school niet. Daar moet ze jongenskleren blijven dragen. De schooldirectie reageert immers aanvankelijk dat het misschien een fase is die wel over zal gaan en dat ze haar wel terug op het rechte pad zullen krijgen.

Er zijn zeer goede films die genietbaar zijn van begin tot einde omwille van de strakke spanningsboog, andere worden door een of meerdere glansprestaties van acteurs nog meer omhoog getild qua niveau. The Father, winnaar van onder andere de BAFTA’s en Oscars voor beste acteur en beste aangepast script, van regisseur Florian Zeller, dat een herwerking is van zijn toneelstuk, behoort zeker tot die laatste categorie. Twee keer hebben we namelijk tijdens dat anderhalf uur dat de film duurt op onze klok gekeken, en da’s toch minstens één keer te veel. Nu goed, dat komt ook omdat het hoofdpersonage Anthony (meesterlijk neergezet door Anthony Hopkins die terecht zijn Oscar die hij 30 jaar geleden won voor The Silence of the Lambs nu van gezelschap, in de vorm van een tweede beeldje, kan voorzien) erg bezig is met tijd om die uiteindelijk te verliezen.