Ook al duurt de miniserie Love in the time of corona van Joanna Johnson maar twee uur (elk van de vier afleveringen duurt zo’n half uur), toch begint die danig te vervelen na verloop van tijd. Dat komt omdat er niet zo gek veel actie te zien is en er vooral (oeverloos) gepraat wordt, niet zelden over gevoelens. In die zin lijkt het wel dat iedereen zowat in therapie is bij iedereen. Maar vooral: de leukste ideeën zitten in de allereerste aflevering die met een knipoog naar de coronapandemie kijkt waar we nu met z’n allen een jaar in zitten. Daarna bleek de creativiteit blijkbaar op. Bizar ook is dat Disney+ een beleid hanteert dat waarschuwt voor gedateerde stereotiepe/racistische voorstellingen in Dumbo, de Aristokatten en Peter Pan. Kennelijk hebben ze de vierde aflevering van Love in the time of corona over het hoofd gezien waar de Venetianen wel erg stereotiep worden voorgesteld.

Een film over zelfmoord(gedachten) is All the bright places naar de roman van Jennifer Niven. De prent die Brett Haley regisseerde is ondertussen al een jaar te zien op Netflix maar nog steeds zeer relevant. Dat blijkt uit de cijfers van Tele-Onthaal dat vorig jaar maar liefst zes keer het Antwerps Sportpaleis vol aan oproepen van mensen ontving die al dan niet door corona nood hadden aan een luisterend oor. 139.000 in totaal waren dat er, 15% meer dan in 2019.

The Trial of the Chicago 7 won terecht op de Golden Globes dit jaar de prijs voor beste script dat van de hand is van Aaron Sorkin die de prent die waargebeurde feiten uit 1968 en 1969 terug oprakelt, ook regisseerde. Sorkin slaagt erin om deze rechtbankfilm op een intelligente manier te brengen. Hij start door te tonen dat verschillende los van elkaar bestaande groepen willen protesteren op de dag van de Democratische conventie in augustus 1968. Ze willen dat de Vietnamoorlog ophoudt. Allen hebben ze vreedzame bedoelingen. Nadat we de titel van de film zien start het proces. De kijker weet niet wat er precies allemaal gebeurd is in Chicago. Wel krijgen ze al van de start mee dat het een politiek proces is waarbij voor het eerst de Rap Brown-wet zou ingeroepen worden, een wet die is opgesteld door witte zuiderlingen in het Congres om zwarte activisten de mond te snoeren wat op tegenkanting stootte van burgerrechtenactivisten.

En de grote verliezer van de Golden Globes dit jaar was … Mank. De film van David Fincher was maar liefst in 6 categorieën genomineerd en werd zo aanzien als de grote kanshebber. Uiteindelijk wist de film geen enkele nominatie te verzilveren. De beeldjes voor beste drama, beste acteur (Gary Oldman), Beste vrouwelijk bijrol (Amanda Seyfried), beste regie (David Fincher), beste script (Jack Fincher) en beste filmscore (Trent Reznor, Atticus Ross) zag de film aan zijn neus voorbijgaan. Waar liep het mank? Zeker, de film ademt een ongelooflijke nostalgie uit maar Mank is ook een lijzige film die sleept. Het vertelritme is traag en al die tussentitels die getikt worden inclusief de vele flashbacks zorgen voor een gefragmenteerde filmervaring waardoor de spanningsboog het moet ontgelden.

Met wat voor een kanjer van een cliffhanger sluit de vijfde aflevering van het eerste seizoen van Lupin op Netflix af! Raoul (Etan Simon), de enige zoon van Assane Diop (Omar Sy) en Claire (Ludivine Sagnier) wordt ontvoerd in Étretat. En Assanes missie om de dood van zijn vader Babakar (Fargass Assandé) te wreken, zich inspirerend op de methoden die Arsène Lupin hanteert in de boeken van Maurice Leblanc is niet voltooid. Assane gebruikt onder andere de valse naam Paul Sernine, een anagram van Lupins naam. Lukt het hem om in een door en door corrupte samenleving waar de elite samenzweert met omkoopbare commissarissen en media alsnog gerechtigheid te bekomen en zijn vaders naam te zuiveren?