De Strangers vierden 65 jaar carrière tijdens twee uitverkochte concerten in de Roma. Een combinatie van een tribute optreden werd het door Rico Zoroh Band, Voice Male, Mathieu & Guillaume, Slongs Dievanongs en Halve Neuro, het Brusselse Blafwaf en Jelle Cleymans. Maar het beste – waar ook iedereen reikhalzend naar uitkeek – werd bewaard voor het einde: het allerlaatste (of toch niet?) optreden van de Strangers.

Wij zijn ‘een zee van waterstof’. Daarmee stelde zangeres Birsen Uçar van Hydrogen Sea de band voor die het allereerste Sonic Kids-optreden ooit in hetPaleis mocht aftrappen. Een zondagmatinee optreden voor 6-plussers en hun mama’s en papa’s, met aangepast geluidsvolume en tickets die ingeruild worden voor echte festivalbandjes. Met een merchandisingstand achteraf en al ook. Omdat het niet altijd Kapitein Winokio, Studio 100-figuurtjes en co voor de allerjongsten moet zijn, dachten ze wellicht in het Antwerpse jeugdtheater. En gelijk hebben ze, want de formule toonde al bij de start over een ongeziene troef te beschikken. Met een kussentje onder je poep kruip je gezellig mee met de slow mo technoband op het podium. Je zit als het ware bijna op de schoot van Birsen en co. Dat in combinatie met de wat dromerige muziek zoals in een erg mooi ‘In dreams’, Birsen combineert haar melancholische zang met lieflijk gefluister zoals in ‘Murky waters’, maakt de beleving op de scène van hetPaleis als een warm dekentje die je over je heen trekt op een koude, regenachtige herfstdag terwijl Pieterjan Seaux voor de donkere electronica zorgt.

Nick Cave & the Bad Seeds leverden in het Sportpaleis het meest bezwerende en begeesterende optreden af dat we ooit gezien hebben voor 20.000 toeschouwers. Twee uur en twintig minuten hingen de fans aan zijn lippen en Cave bracht de filmsoundtrack van zijn eigen leven. Gulzig maakte ie contact met zijn fans op de eerste rijen van het middenplein waarbij hij iets artistieks deed met de vele handen en armen die ze uitstaken tijdens ‘Magneto’. De fans uitten verlangen om hun ster aan te kunnen raken, maar in het totale plaatje leek het alsof ze wilden reiken naar de hemel wat hier een onwaarschijnlijk knap beeld opleverde.

De Ierse singer-songwriter Gavin James zette in Trix Club een optreden neer zoals de programmatie er uitziet van deze zaal: weinig avontuurlijk en vooral erg voorspelbaar. De ticketverkoop voor het optreden dat oorspronkelijk voorzien was voor Trix Zaal met een maximumcapaciteit van 1100 toeschouwers bleef zwaar onder de verwachtingen. Uiteindelijk kwamen er zo’n 300 toeschouwers naar de Club die daarmee slechts voor de helft gevuld was. Of hoe Live Nation Belgium zich bij de start van het nieuwe seizoen alvast aardig mispakt heeft in het kiezen van de zaal, wat nochtans een basisvaardigheid zou moeten zijn van elke promotor: de juiste act op de juiste plaats op het juiste moment zetten. Los daarvan liet de promotie, inclusief perscommunicatie – alweer – te wensen over. Of hoe het professionalisme soms gewoon ver zoek is in Mechelen en Borgerhout.

Met dertien trucks is Neil Diamond – 76 ondertussen- op de baan om 50 jaar carrière te vieren. In het Antwerps Sportpaleis kwamen daar 15.000 toeschouwers op af. De fans kregen waarvoor ze gekomen waren, de hits en niets dan de hits. ‘I am … I said’, ‘September Morn’, ‘Song sung blue’, ‘You don’t bring me flowers’, ‘Beautiful noise’, het trio ‘Be’ / ‘Lonely looking sky’ / ‘Skybird’ die deel uitmaken van de soundtrack van de film ‘Jonathan Livingston Seagull’ uit 1973, ‘I’m a believer’ (dat ie schreef voor The Monkees) en het onvermijdelijke ‘Sweet Caroline’ dat opgespaard bleef tot eerste toegift, mochten dan ook niet op het appel ontbreken. De toeschouwers – vooral babyboomers – waren erg enthousiast, zongen en klapten de ziel uit hun lijf en overstemden zo moeiteloos het optreden zelf waarvan het geluid extreem zacht stond. Diamond klonk wel erg ver weg, ook al zat je vooraan in de zaal. Resultaat was dat ie enkel tijdens zijn allergrootste hits de kuip volledig meekreeg, bij de rest bleef dat beperkt tot de eerste rijen. Dat heeft alles te maken met het fletse karakter van de live show. Nergens klonk er voldoende dynamiek uit de band, nochtans met 4 blazers (twee saxofonisten, een trompettist, een trombonespeler), twee vrouwelijke backings, een percussionist, een drummer, twee gitaristen, een bassist, een pianist en een accordeonist/toetsenist. Terwijl Will Tura eerder deze maand in de AB dankzij de arrangementen van Steve Willaert bewees dat ie een optreden kon afleveren dat mee met de tijd was, en hedendaags aanvoelde, klonk Neil Diamond – toch één jaar jonger dan Will – erg oud en zag ie er ook oud uit.