Het Amerikaanse Ben Miller Band zette in La Madeleine een erg enthousiast optreden neer waar het spelplezier vanaf droop. Met stip is Rachel Ammons, gitariste, violiste, en backing vocal het geheime wapen van de band. Wat ze ook doet op het podium, ze weet erin te schitteren. Of ze nu een waanzinnig straffe solo neerzet (die versnelling in een erg boeiend ‘Babylon falling’ gevolgd door puike drumsolo van Scott Leeper, het opzwepende spel in ‘Ghosts’ dat uit de plaat ‘Any Way, Shape Or Form’ komt, ...), een knappe dialoog die ze aangaat met haar viool en de mondharmoncia van lead zanger en gitarist Ben Miller tijdens ‘Black Betty’, een cover van Ram Jam uit 1977, of ze de hoofdmelodie mag spelen in een terecht zeer goed onthaald ‘Get right church’ of de zang voor haar rekening mag nemen, … steeds weet de zwartharige vrouw wiens lokken bijna tot haar knieën reiken, het publiek met verstomming te slaan. Verder karakteriseert de sound van de band zich via de zelfgemaakte instrumenten zoals de ‘one string washtub bass’ van Scott Leeper die overigens ook de drums bespeelt. Verder is er nog bassist en gitarist Bob Lewis, die ook het geluid van een zelfgemaakte gitaar laat horen. Het luidruchtige publiek, dat kritisch was - zo waren de reacties zeer gemengd toen Miller vroeg om mee te zingen op ‘Call me if you ever want to party’ – maar ging het uiteindelijk wel degelijk overstag. En de groepsleden? Die genoten van het moment wat aanstekelijk werkte.

Emile Verstraeten, Ivan Smeulders, Amel Serra Garcia, Mike Smeulders en Piet Vandenheuvel lijken niet echt op Stan Van Samang. Ze vallen dus niet in de categorie van de ‘Mirakelmannen’. En toch leverden deze Ideale Mannen samen met Bart Peeters in de Arenbergschouwburg in Antwerpen een uiterst entertainende voorstelling van ‘Brood voor morgenvroeg’ af. Nieuwe nummers wisselden probleemloos af met klassiekers als ‘Poolijs’ en ‘Allemaal door jou’. Een uptempo ‘Lepeltjesgewijs’ volgde naadloos op een uiterst gevoelig ‘Tot je weer van me houdt’. En dankzij het accordeonwerk van Ivan Smeulders en de snelle strijkstokbewegingen van Emile Verstraeten varieerde de sound van gipsy poesta-klanken tot Franse musette. Bart Peeters bracht een beetje voor elk wat wils met een mooie balans tussen genres en tempo’s.

De Strangers vierden 65 jaar carrière tijdens twee uitverkochte concerten in de Roma. Een combinatie van een tribute optreden werd het door Rico Zoroh Band, Voice Male, Mathieu & Guillaume, Slongs Dievanongs en Halve Neuro, het Brusselse Blafwaf en Jelle Cleymans. Maar het beste – waar ook iedereen reikhalzend naar uitkeek – werd bewaard voor het einde: het allerlaatste (of toch niet?) optreden van de Strangers.

Wij zijn ‘een zee van waterstof’. Daarmee stelde zangeres Birsen Uçar van Hydrogen Sea de band voor die het allereerste Sonic Kids-optreden ooit in hetPaleis mocht aftrappen. Een zondagmatinee optreden voor 6-plussers en hun mama’s en papa’s, met aangepast geluidsvolume en tickets die ingeruild worden voor echte festivalbandjes. Met een merchandisingstand achteraf en al ook. Omdat het niet altijd Kapitein Winokio, Studio 100-figuurtjes en co voor de allerjongsten moet zijn, dachten ze wellicht in het Antwerpse jeugdtheater. En gelijk hebben ze, want de formule toonde al bij de start over een ongeziene troef te beschikken. Met een kussentje onder je poep kruip je gezellig mee met de slow mo technoband op het podium. Je zit als het ware bijna op de schoot van Birsen en co. Dat in combinatie met de wat dromerige muziek zoals in een erg mooi ‘In dreams’, Birsen combineert haar melancholische zang met lieflijk gefluister zoals in ‘Murky waters’, maakt de beleving op de scène van hetPaleis als een warm dekentje die je over je heen trekt op een koude, regenachtige herfstdag terwijl Pieterjan Seaux voor de donkere electronica zorgt.

Nick Cave & the Bad Seeds leverden in het Sportpaleis het meest bezwerende en begeesterende optreden af dat we ooit gezien hebben voor 20.000 toeschouwers. Twee uur en twintig minuten hingen de fans aan zijn lippen en Cave bracht de filmsoundtrack van zijn eigen leven. Gulzig maakte ie contact met zijn fans op de eerste rijen van het middenplein waarbij hij iets artistieks deed met de vele handen en armen die ze uitstaken tijdens ‘Magneto’. De fans uitten verlangen om hun ster aan te kunnen raken, maar in het totale plaatje leek het alsof ze wilden reiken naar de hemel wat hier een onwaarschijnlijk knap beeld opleverde.