The Queen’s Gambit van Scott Frank naar het boek van Walter Tevis uit 1983 is genomineerd voor The Golden Globes als beste miniserie. Daarnaast is ook hoofdrolspeelster Anya Taylor-Joy terecht genomineerd om met de prijs aan de haal te gaan als beste actrice (die doordringende ogen, die wat onderkoelde berekende blik en haar spel in combinatie met haar fijne vingers die ze aan haar mond brengt, die tegenstelling: afstandelijkheid vs ingehouden passie die ze perfect neerzet terwijl ze ook zeer overtuigend een verslaafde vrouw speelt die zich laat gaan …). Wij schatten de kansen voor The Queen’s Gambit zeer hoog in dat de serie straks de rest schaakmat zal zetten omdat alles aan deze serie gewoon perfect is.

Wauw! Wauw! Wauw! Wat een onwaarschijnlijk straffe acteerprestatie zetten Zendaya (Marie) en John David Washington (Malcolm) neer in de zwart-witfilm Malcolm & Marie van Sam Levinson. Het is het soort prent waar je gewoon je duimen en vingers van likt als je houdt van ijzersterke dialogen, en film herleid tot de essentie. Alles speelt zich af in slechts 1 huis. Malcolm en Marie komen thuis van een filmpremière. Zij kookt voor hem nog even macaroni met kaas. Hij is wat aangeschoten op de avond van zijn leven. Al snel zal blijken dat ze boos is. De film waar hij en zij de ganse avond lovende woorden voor kregen, is namelijk gebaseerd op Maries verhaal, die verslaafd is geweest. Zij is dan ook – terecht – not amused dat hij zowat iedereen in zijn dankwoord vermeld heeft behalve haar. Wat volgt zijn dialogen om van te smullen die qua scherpte lekker aanschurken bij wat toneelteksten als Who’s afraid of Virginia Woolf te bieden hebben. Eigenlijk zit je een uur en drie kwartier te kijken naar een film die perfect een theatervoorstelling zou kunnen zijn van Simon Stone (Ibsen Huis) of nog dichter bij huis onze eigen Belgische topregisseur Ivo Van Hove of compagnie De Koe. Malcolm & Marie, dat wat ons betreft Oscarwaardig is, laat onder andere ‘Down and Out in New York City’ van James Brown, ‘In a Sentimental Mood’ door John Coltrane en Duke Ellington en ‘I Forgot To Be Your Lover’ van William Bell horen in de exquise soundtrack.

Vanessa Kirby (o.a. gekend om haar rol als de witte weduwe in de Mission Impossible-reeks) zet een overweldigende prestatie neer in Pieces of a woman van de Hongaarse regisseur Kornél Mundruczó. Kirby won voor haar rol terecht een Volpi Cup voor Beste Actrice op het Filmfestival in Wenen vorig jaar. Kirby zet op indrukwekkende wijze Martha Weiss neer, een vrouw die door een rouwproces gaat omdat ze haar baby enkele minuten na de geboorte heeft verloren. Yvette werd blauw, haar ademhaling zat niet goed. Dat de thuisbevalling alles behalve de goede kant uitging, wees al op het feit dat de hartslag van het kindje tussen twee weeën door verzwakt was. Eva Woodward (Molly Parker) adviseerde dan ook om naar het ziekenhuis te gaan, maar Martha stond erop om thuis te bevallen. Niet alleen gaat Martha overigens door een rouwproces met alle emoties en fases die erbij horen (op de ontkennings- en onderhandelingsfase na zijn ze allemaal aanwezig), ze vervreemdt ook van haar partner Sean (Shia LaBeouf) en haar familie.

Op zich heeft de romantische komedie Holidate van John Whitesell best wel een leuke propositie. Twee mensen komen elkaar tegen in dezelfde winkel om er hun kerstcadeau terug te doen. Maar ze hebben geen bonnetje dus doet de medewerkster van de dienst na verkoop lekker moeilijk. Het is zo dat Sloane (overtuigend innemend en bad ass tegelijkertijd neergezet door Emma Roberts) en Jackson (Luke Bracey) elkaar voor het eerst ontmoeten. Ze hebben er allebei genoeg van om nog snel voor de feestdagen een date te regelen, vaak omdat de sociale druk gewoon te groot is om dan nog single te zijn, en kiezen – hoewel zij het aanbod eerst weigert - ervoor om uiteindelijk elkaar date te zijn, enkel om samen de feestdagen door te brengen. Maar van het een komt het ander – zo voorspelbaar is deze romantische komedie dus helaas ook – en de Holidate afspraakjes worden ‘complicated’ wanneer beiden echte gevoelens voor elkaar beginnen krijgen.

Zeggen dat My Brilliant Friend briljant is, is een understatement. Wie – ja, ook mannen! – herkent zich namelijk niet in het coming of age-verhaal van twee Italiaanse vriendinnen wiens leven we volgen in Napels? Heerlijk is de sfeer die regisseurs Saverio Costanzo en Alice Rohrwacher weten op te roepen in hun adaptatie naar het scherm van Elena Ferrantes bejubelde roman, muzikaal ondersteund door de prachtige score van de Duitse componist Max Richter die ook nostalgie (niet zelden door de piano zoals in ‘In spite of all’ en ‘She was running’ of strijkers, zoals in de generiek ‘Elena & Lila’, ‘Whispers’,  ‘Our reflection’ en zelfs het gehercomponeerde ‘Winter’ uit de Vier Seizoenen van Vivaldi.) weet op te roepen.