Freaky is een wat moraliserende komische slasherfilm. In die zin dat je na een tijd doorhebt wie er gespaard zal blijven en wie niet. Wanneer Josh (Misha Osherovich), Millie’s best gay friend, zegt ‘You‘re black! I‘m gay! We are so dead!’ voel je het al aan je kleine teen dat net hij en de zwarte Nyla (Celeste O‘Connor) gespaard zullen blijven van the Blissfield Butcher. Dat is een seriemoordenaar, een urban legend eigenlijk waarover gepraat wordt onder tieners. Volgens velen bestaat hij helemaal niet en is ie gewoon in het leven geroepen opdat tieners in het gareel zouden lopen. Maar op een woensdag de 11de zijn wel vier tieners koelbloedig vermoord.  The Blissfield Butcher (Vince Vaughn) steelt in het huis La Dola, een oude dolk van de Azteken. De dag nadien ziet hij aan een rugbyveld Millie wachten op haar moeder Coral die haar moet komen halen maar uit zattigheid in slaap is gevallen thuis. Millies ‘Mijn zus kan hier elk moment zijn. Ze is politieagente. Ze heeft een pistool.’ maakt bitter weinig indruk op hem. Hij verwondt Millie (Kathryn Newton) met die dolk. Maar hij voert het ritueel niet goed uit. Daarom switchen de twee van lijf. Millie die nu in het lichaam zit van The Blissfield Butcher, een grote en zeer sterke man van middelbare leeftijd moet uit de handen zien te geraken van de politie die hem/haar achternazit terwijl The Blissfield Butcher in het lijf van Millie zit. Zij/hij speelt de psychopaat erg goed in haar geveinsde onschuld en weet op school verschillende studenten en een leerkracht houtbewerking te bewerken. Millie heeft op vrijdag de dertiende slechts 24 uur om de situatie om te keren. Ze zal dus The Blissfield Butcher die in haar lijf zit moeten neersteken met La Dola.

De geanimeerde avontuurrijke fantasyfilm Wolfwalkers die Tomm Moore en Ross Stewart regisseerden, was onder andere genomineerd in de categorie beste animatiefilm voor de BAFTA’s, Golden Globles en de Oscars. Uiteindelijk moest ie het onderspit delven en de winst laten gaan naar het 1.000 keer sterkere Soul van Disney. Wolfwalkers won vooral prijzen die uitgereikt worden door critici. Kijk, dat begrijpen we nu eens niet. De film is oersaai door de slappe spanningsboog, hij houdt er een streng katholieke gehoorzaamheidsmoraal op na die er om de vijf voet nog eens ingepeperd wordt (‘De landvoogd verwacht absolute gehoorzaamheid.’, ‘Je moet gehoorzamen, doen wat ze zeggen.’, ‘Wat zich niet laat temmen, moet vernietigd worden.’), heeft een bescheiden plot: landvoogd wil bos ontginnen om met dat hout aan de slag te kunnen en er landbouwgrond van te maken waardoor de wolven moeten wijken. Wolfwalkers zijn wolven ’s nachts en overdag mens, ze hebben magische helende krachten en proberen een brug te vormen tussen de twee werelden, wat hier niet goed uitpakt. De wolven en de Wolfwalkers zullen op het einde inpakken en wegwezen naar andere oorden. Kortom: zij zijn de verliezers van het verhaal in een door de mens gedomineerde wereld.

And the winner is? The Conjuring: The Devil Made Me Do It. Dat is toch alvast wat Kinepolis vaststelde qua bezoekersvoorkeur op de eerste dag dat na een sluiting van maar liefst zeven maanden omwille van de coronapandemie, toen de bioscopen terug open mochten op 9 juni. De meeste bioscoopgangers blijken dus te kiezen voor deze horrorfilm die gebaseerd is op waargebeurde feiten. Wij zagen ‘m in IMAX – wat een héérlijke surround klank- en beeldervaring (weliswaar is de film enkel in 2D beschikbaar) levert dat op, wat we zo gemist hebben al die tijd – en vinden het een duivels goede film.  Moraal van het verhaal: liefde is niet onze zwakte maar net onze kracht. En vooral: we mogen onze obsessies niet doorgeven aan onze kinderen.

Nu Studio 100 25 jaar bestaat, zou je stilaan hopen dat ze weten hoe ze een film moeten maken met K3 Dans van de farao. Niet zo. Zowat alles aan de film trekt op niets. Het begin duurt te lang, het midden ook, de dialogen (zelfs de taalhumor is van de hond: ‘Mis poes’, ‘Maak dat de kat wijs’, ‘Die zijn een vogel voor de kat’) en het acteerwerk zijn tenenkrullend slecht en de afwikkeling van het flutverhaal – dat blijkbaar ontsproten is uit 5 ‘breinen’ – gebeurt dan weer op een drafje. De liedjes (op ‘Bubbel’ na) zijn daarnaast nog eens erg zwak ook. Zo zwak dat er maar een paar te horen zijn in deze film en dan nog zeer fragmentarisch ook. In die zin is het jammer dat Miguel Wiels net na een van zijn zwakste K3-worpen ever er de brui aan geeft. Het had eervoller geweest dat ie het (zinkende) K3-schip met een knaller zou verlaten.  De creativiteit bij hem is op rond K3, klinkt het. Toch één iemand die dat inziet. Nu de rest van het ‘creatieve team’ bij Studio 100 (inclusief Anja, Gert, Hans en regisseur Bart van Leemputten) nog.

De jongste van Thomas Vinterberg: Drunk, die o.a. niet meer dan terecht de Oscar, BAFTA, European Film Award en de publieksprijs van Film Fest Gent in de wacht sleepte voor beste niet-Engelstalige film, is een knaller van formaat met een glansrol, weliswaar een kleine bijrol voor voormalig federaal Minister van Pensioenen en Grootstedenbeleid Michel Daerden en diens gecontesteerde speech van 2010 over het groenboek en het witboek in de Senaat. Titelsong van de prent is ‘What A Life‘ van Scarlet Pleasure. Een nummer dat we zowel in het begin als op het einde horen wanneer studenten zich lazarus drinken. Bij de start is dat wanneer ze een studentikoos spel spelen, ‘de lake race’, waarbij ze in teams met een bak bier rond het meer moeten lopen. Die biertjes moeten ze leegdrinken. Moeten ze onderweg kotsen in team dan wordt er straftijd aangerekend. Aan de finish moet ieder ook nog eens een laatste pint ad fundum drinken. Op het einde van de film zien we de studenten loos gaan aan de kade wanneer ze door de stad op enkele trucks rondgereden zijn. Ze vieren het leven en dat ze afgestudeerd zijn, samen met hun leerkrachten die zich mee in dit bacchanaal tafereel storten. Groter kan het contrast niet zijn met hoe de leerkrachten aanvankelijk voorgesteld worden in deze film.