Matthew And The Atlas brengt een nieuwe EP uit, die heet The Palace en komt er na hun recentste album ‘Temple’ die vorig jaar uitkwam. In een vol én warm AB Salon waar pers, publiek en band heerlijk cosy dicht bij elkaar kunnen kruipen én je een pintje in een echt glas kan drinken, toonde de band dat het geweldig straffe harmonieën zowel in zang als in de combinatie met gitaren en Nord synthesizer/contrabas of banjo / akoestische gitaar / contrabas live kan laten horen. Eerder tourde de groep al met onder andere Mumford and Sons, Bear’s Den en The Low Anthem. De indiefolkers doen het meest denken aan Bear’s Den, al doet de stem van Hegarty – volgens Q is ie ‘de Britse Bon Iver’ – bij momenten bijvoorbeeld denken aan Rag ‘n’ Bone Man. En hoewel ie tot twee keer toe zijn tekst kwijt was, bij ‘To the north’ en afsluiter ‘I will remain’, wist de groep dat voorval uiteindelijk om te buigen in hun voordeel. Faut-le faire!

7 staande ovaties. 32 songs. Twee uur en tien minuten live concert aan een stuk. Dat bracht Will Tura voor een vol AB Theater in Brussel. Terwijl sporters buiten zich opwarmden voor de Brussels Night Run, zette de grootste Nederlandstalige artiest van Vlaanderen, een fysieke prestatie neer om ‘u’ tegen te zeggen. De man bespeelde zijn publiek niet alleen voortreffend, hij bleek ook erg vitaal en zeer goed bij stem, wat altijd meegenomen is tijdens de opname van een live cd. Wat hem helemaal een vakman maakt, is dat ie naast het publiek en de kwaliteit van de opname ook zeer goed de aanwezige tv crews (vrtnws en vtmnws waren er) bespeelde, cameramannen toeliet op het podium, hen teken deed dat het ok was om het volgende nummer te filmen, enzovoort. En hij bleek niet alleen genereus naar het publiek om zo veel hits te brengen, hij was het ook voor de aanwezige pers die het ganse optreden in beeld mocht brengen. Zo kegelde hij op z’n eentje die belachelijke algemene regel ‘3 songs only, no flash’ voor concertfotografen naar de prullenmand. ‘Niet te doen jong, echt niet te doen!’ zei een vrouwelijke fan tegen het einde van het onwaarschijnlijk straffe optreden. 55 jaar na zijn eerste hit (‘Eenzaam zonder jou’ dateert van 1962) bleek ie nog steeds in bloedvorm. Al nam Arthur Blanckaert wel het zekere voor het onzekere en liet ie een autocue plaatsen. Logisch gezien het concert opgenomen werd.

“Dominique” van Soeur Sourire is ondertussen een behoorlijk oubollig nummer, maar Frank Mercelis en zijn muzikale kompanen hadden het stof eraf geblazen, het nummer gedemonteerd en met een moderne toets terug opgebouwd tot een hedendaags lied waar onze glimlachende non het warm van zou krijgen. Het resultaat was verbazingwekkend. Het was een mooi staaltje van hoe Eddy et les Vedettes tijdens deze “Chansons Fatales” in De Roma in Borgerhout niet zomaar enkele Franse hits kwamen coveren, maar hoe ze ook probeerden er hun eigen ding van te maken. Zo kreeg onder andere het oer-Franse “Sous le ciel de Paris” van Yves Montand niet de gebruikelijke musetteklank van de accordeon mee, maar werd het gedragen door het tropische ritme van de conga’s. Vertrouwd, maar toch anders. Een boeiende ontdekking of herontdekking van de rijkdom van het Franse chanson.

Gek en geniaal tegelijkertijd, dat was het optreden van de Amerikaanse band Sparks in de Ancienne Belgique. De groep die draait rond de broers Ron en Russell Mael dateert uit een periode – de 70’s- dat ongegeneerd je falsettostem bovenhalen een handelsmerk mocht zijn en enige theatraliteit in songs en performances het geheel net als bij Queen afmaakte. Voor een laaiend enthousiast publiek stond de groep in Brussel. En de Maels genoten kennelijk van de overweldigende respons. Meermaals bedankten ze de fans omdat ze er mee een super optreden van maakten. Zelfs Ron – die al jaren de stijve hark uithangt achter zijn keyboard en bewegingloos de ganse tijd in dezelfde richting staart – kroop op het einde even uit zijn rol om de fans te bedanken. “Brussel is voor ons een tweede thuis”, zei ie oprecht waaraan hij fijntjes toevoegde dat de groep twee albums in onze hoofdstad opnam.

“Het is lang geleden dat ik nog voor zo veel volk gespeeld heb.” Het is wellicht een van de meest oprechte bindteksten die we de afgelopen jaren konden optekenen. Lady Linn – “in het echte leven een spraakwaterval, op het podium niet echt” – genoot zichtbaar dat de Roma uitverkocht was voor een tamelijk exclusieve avond waarin ze andere artiesten uitnodigde om met haar het podium te delen. Isabelle A, Bart Peeters en Natalia die ze in de jongste editie van ‘Liefde voor muziek’ beter leerde kennen, had ze voor de gelegenheid uitgenodigd. De Roma van haar kant wist uit te pakken met een nieuw geluidssysteem en bleek nu op akoestisch vlak vlotjes te kunnen concurreren met die andere exquise zaal op akoestisch vlak in onze stad: de Koningin Elisabethzaal. “Het was een van de betere optredens die ik al gezien heb” hoorden we een koppel achteraf in de premetro zeggen. Er was iets van aan, al kon het uiteraard nog steeds ietsjes beter.