‘Wat een puinhoop!’ slaakt een toeschouwer tijdens het deels gechoreografeerde toneelstuk Hamlet van Lisaboa Houbrechts & Kuiperskaai. Dat treft, want een puinhoop is William Shakepeares klassieker dan ook op het einde. 7 doden telt het stuk maar liefst: Hamlets vader (die bij de start van de voorstelling vermoord is door Hamlets moeder Gertrude en nonkel Claudius waarmee ze al 1 maand na de moord huwde), Polonius (hier de eerste minister die omgebracht wordt door Hamlet wanneer hij denkt dat het Claudius is), Ophelia (dochter van Polonius en afgewezen liefje van Hamlet die zelf waanzinnig wordt en zelfmoord pleegt), Gertrude (die de gifbeker die bestemd was voor Hamlet drinkt), Claudius (die vermoord wordt door Hamlet), Laertes (die sterft door zijn eigen zwaard met gif op wanneer hij ermee verwond wordt door Hamlet) en Hamlet zelf (die vermoord wordt door Laertes, de broer van Ophelia).

De Hotshop / Monty, de juniors van de Warme Winkel, brengen met Wagner: de halve ring een halve marathonvoorstelling van zo’n 3 uur en tien minuten (incl. pauze). In het eerste deel snijden ze Das Rheingold aan, dat ze 5 jaar geleden als afstudeerproject aan de toneelschool brachten. Nu hebben ze met Die Walküre een vervolg waar het tweede deel op focust. Wagner: de halve ring, spaart de kritiek op de componist, diens werk en diens privéleven niet. Sterker nog: het sloopt heel wat heilige huisjes. Ook de pers moet eraan geloven (dat erudiete toontje van Verona Verbakel wanneer ze een presentatrice van pakweg Klara parodieert! Zij zoomt in op de waldhoorns die na verloop van tijd dissonant klinken en de abstracte golven in het werk die onder andere te horen zijn via de strijkers. Verder doet ze een heerlijk domme dubbele high level uitspraak met ‘Zoals dingen opbouwen zoals Paul van Ostaijen dat doet, naar een climax toe’, en linkt ze de klankkleur van de muziek met de lente ‘al zit er soms wel sneeuw tussen’). Verder wordt het publiek (te dom in ‘Das Rheingold’, erg kinderlijk ‘Al wat ge zegt zijt ge zelf!’, vooringenomen en sceptisch in  ‘Die Walküre’), en de kunstwereld (te hautain en te commercieel geworden want afhankelijk van product placement/bedrijven die erin investeren via de tax shelter), en het acteursgild alsook de Metoo-beweging erin niet gespaard (‘Acteurs zijn de paarden van de boerderijdieren. Die behandel je met respect.’). In die Walküre laat het gezelschap Jan Fabre bespotten door het publiek een stem te geven via luidsprekers die tussen de zetels opgesteld staan. Zo horen we het gezelschap ‘Controle is alles.’ zeggen en iemand uit de speakers in het publiek luidop de bedenking maken ‘Ja, dat zei Jan Fabre ook …’. Aan de andere kant brengt De Hotshop / Monty ook een ode aan de krijgers van de schoonheid. Zo zien we Siegmund (Lukas De Wolf) zich masturberen over zijn zus Sieglinde tot hij over haar klaarkomt. Net als als Brünnhilde - ‘een nazi in latex’ - (Sara Lâm) heeft Verona Verbakel zich als Kamping Kitsch-sletje gehesen in een strak zwart latexpakje en haar haren in twee staartjes. Na deze incestueuze daad, vermoordt Siegmund haar.

Met Het Huwelijk van Witold Gombrowicz (1904-1969) in een regie van Timeau De Keyser snijden Tibaldus, het Toneelhuis en P.U.L.S een tweede werk van de Poolse auteur aan nadat ze met Yvonne, Prinses van Bourgondië wisten te scoren en een plekje verdienden in de selectie van het Theaterfestival. In het stuk van 1935 rebelleerde de jonge prins nog door in het huwelijksbootje te stappen met de niet zo aantrekkelijke Yvonne. In ‘Het huwelijk’ uit 1948 stoot prins Filip zijn vader van de troon. Het gezelschap speelt op een leeg podium. Het speelvlak is letterlijk een vierkant met witte plakband als buitenlijnen die aangeven of de acteur of actrice al dan niet on of off stage is. Sander De Winne (Clothilda), Lieven Gouwy (ook Clothilda), Katrien Valckenaers (de dronkaard) en Simon De Winne (de moeder/koningin) tekenen ook voor de Vlaamse polyfonische gezangen. Zo laten ze a capella meerstemmig onder andere Josquin des Prez’ ‘Sanctus, missa dux ferrariae’ (ca. 1504) en ‘El grillo’ (ca. 1505), Johannes Ockeghems ‘S’elle m’amera’ / ‘Petite camusette’ (ca. 1470), het veertiende eeuwse ‘Puis qu’en oubli’ van Guillaume De Machaut, Adriaan Willaerts ‘O dolce vita mia’ (ca. 1545) en Guillaume Dufay’s ‘Salve flos Tusce gentis’ (ca. 1436) horen waarbij een nummer verdacht sterk lijkt op sluikreclame voor wijnen. Ster van de avond is onbetwistbaar Katrien Valckenaers die een heerlijke dronkaard neerzet in een leuke choreografie met de andere acteurs. Wanneer het gezelschap buigt voor de koning doet zij net dat ietsjes meer. Ze buigt en veert nog wat terug met haar bovenlichaam en hoofd als een mechanische marionet. Maar vooral, haar mimiek is ronduit grandioos. Een extra ster verdient ze met het vakkundig armlikken van de prins met haar tong.

Dé klepper van het Theaterfestival 2018 was met stip The Nation van Het Nationale Theater. Vijf sterren van allerlei recensenten vloog het in Nederland in het rond voor deze productie waarvoor Eric De Vroedt het concept, tekst en de regie voor zijn rekening nam. Een marathonvoorstelling van 5 uur waarbij meer dan die ene vraag centraal staat: ‘Waar is Ismaël?’

Kapotte mensen, drie modellen (Delphine Bafort, Anne-Laure Vandeputte en Kim Peers) en een priester (Rémy Jacobs). Die staan centraal in de voorstelling Truth or Dare, Britney or Goofy, Nacht und Nebel, Jesus Christ or Superstar naar een concept en in een regie van Lies Pauwels. Sterk vinden we de rechttoe-rechtaan stijl die de maakster consequent hanteert. Een no nonsense voorstelling levert ze af, die vervreemding, onvolmaaktheid, fysiek en psychisch lijden, toont zoals het is zonder de zaken te verbloemen, laat staan valse hoop op beterschap te gaan orakelen. Hyperrealistisch dus. Maar, ook wat aan de lange kant. Er mocht met gemak wat ons betreft een kwartier tot een half uur af zodat het geheel nog scherper, snijdender zou binnen komen.