Wauw! Wauw! Wauw! Wat een onwaarschijnlijk straffe acteerprestatie zetten Zendaya (Marie) en John David Washington (Malcolm) neer in de zwart-witfilm Malcolm & Marie van Sam Levinson. Het is het soort prent waar je gewoon je duimen en vingers van likt als je houdt van ijzersterke dialogen, en film herleid tot de essentie. Alles speelt zich af in slechts 1 huis. Malcolm en Marie komen thuis van een filmpremière. Zij kookt voor hem nog even macaroni met kaas. Hij is wat aangeschoten op de avond van zijn leven. Al snel zal blijken dat ze boos is. De film waar hij en zij de ganse avond lovende woorden voor kregen, is namelijk gebaseerd op Maries verhaal, die verslaafd is geweest. Zij is dan ook – terecht – not amused dat hij zowat iedereen in zijn dankwoord vermeld heeft behalve haar. Wat volgt zijn dialogen om van te smullen die qua scherpte lekker aanschurken bij wat toneelteksten als Who’s afraid of Virginia Woolf te bieden hebben. Eigenlijk zit je een uur en drie kwartier te kijken naar een film die perfect een theatervoorstelling zou kunnen zijn van Simon Stone (Ibsen Huis) of nog dichter bij huis onze eigen Belgische topregisseur Ivo Van Hove of compagnie De Koe. Malcolm & Marie, dat wat ons betreft Oscarwaardig is, laat onder andere ‘Down and Out in New York City’ van James Brown, ‘In a Sentimental Mood’ door John Coltrane en Duke Ellington en ‘I Forgot To Be Your Lover’ van William Bell horen in de exquise soundtrack.

Vanessa Kirby (o.a. gekend om haar rol als de witte weduwe in de Mission Impossible-reeks) zet een overweldigende prestatie neer in Pieces of a woman van de Hongaarse regisseur Kornél Mundruczó. Kirby won voor haar rol terecht een Volpi Cup voor Beste Actrice op het Filmfestival in Wenen vorig jaar. Kirby zet op indrukwekkende wijze Martha Weiss neer, een vrouw die door een rouwproces gaat omdat ze haar baby enkele minuten na de geboorte heeft verloren. Yvette werd blauw, haar ademhaling zat niet goed. Dat de thuisbevalling alles behalve de goede kant uitging, wees al op het feit dat de hartslag van het kindje tussen twee weeën door verzwakt was. Eva Woodward (Molly Parker) adviseerde dan ook om naar het ziekenhuis te gaan, maar Martha stond erop om thuis te bevallen. Niet alleen gaat Martha overigens door een rouwproces met alle emoties en fases die erbij horen (op de ontkennings- en onderhandelingsfase na zijn ze allemaal aanwezig), ze vervreemdt ook van haar partner Sean (Shia LaBeouf) en haar familie.

Op zich heeft de romantische komedie Holidate van John Whitesell best wel een leuke propositie. Twee mensen komen elkaar tegen in dezelfde winkel om er hun kerstcadeau terug te doen. Maar ze hebben geen bonnetje dus doet de medewerkster van de dienst na verkoop lekker moeilijk. Het is zo dat Sloane (overtuigend innemend en bad ass tegelijkertijd neergezet door Emma Roberts) en Jackson (Luke Bracey) elkaar voor het eerst ontmoeten. Ze hebben er allebei genoeg van om nog snel voor de feestdagen een date te regelen, vaak omdat de sociale druk gewoon te groot is om dan nog single te zijn, en kiezen – hoewel zij het aanbod eerst weigert - ervoor om uiteindelijk elkaar date te zijn, enkel om samen de feestdagen door te brengen. Maar van het een komt het ander – zo voorspelbaar is deze romantische komedie dus helaas ook – en de Holidate afspraakjes worden ‘complicated’ wanneer beiden echte gevoelens voor elkaar beginnen krijgen.

Zeggen dat My Brilliant Friend briljant is, is een understatement. Wie – ja, ook mannen! – herkent zich namelijk niet in het coming of age-verhaal van twee Italiaanse vriendinnen wiens leven we volgen in Napels? Heerlijk is de sfeer die regisseurs Saverio Costanzo en Alice Rohrwacher weten op te roepen in hun adaptatie naar het scherm van Elena Ferrantes bejubelde roman, muzikaal ondersteund door de prachtige score van de Duitse componist Max Richter die ook nostalgie (niet zelden door de piano zoals in ‘In spite of all’ en ‘She was running’ of strijkers, zoals in de generiek ‘Elena & Lila’, ‘Whispers’,  ‘Our reflection’ en zelfs het gehercomponeerde ‘Winter’ uit de Vier Seizoenen van Vivaldi.) weet op te roepen.

Zou ze gekeken hebben? Die vraag stel ik me nu al enkele dagen. Pommelien. Of ze naar Ghost gekeken heeft vrijdagavond laat op één. Die pottenbakscène. Verder was het me wat de afgelopen week. De #LikeMe-fans waren niet bepaald gelukkig met wat ze lazen op deze site over het eerste deel van de #LikeMe Winterspecial. ‘I guess they don’t #LikeMe’ liet ik me dan ook een paar keer met de knipoog ontvallen. Toch blijf ik – uiteraard – bij mijn standpunt dat ik het eerste deel van de #LikeMe Winterspecial maar niks vond, gesterkt door de algemene consensus op social media dat de aflevering ‘veel te kort’ was. Tweeëntwintig volle minuten duurde het namelijk bijna om de aflevering op te bouwen wat een wel erg lange aanloop is om naar het cruciale plotpunt te komen op het einde van die aflevering: namelijk dat Caro en co verdwaald in het bos zijn, de duisternis is ingevallen en Leon, de hoteleigenaar van Hôtel aux bois geportretteerd werd als een zonderling, een rare snuiter met een donker kantje. Dat die aflevering ook zelfs voor ons minder gekende songs als ‘Het kleine paradijs’ van Dana Winner en ‘December’ van Abel laat horen, helpt uiteraard ook niet. Benieuwd dus of het tweede deel, de ontknoping van de #LikeMe Winterspecial ons toch nog een beetje van mening zou kunnen doen veranderen. Ketnet communiceerde dat het programma om 8 u. uitgezonden zou worden. Hoe de jongerenzenden er in slaagde om er maar liefst 7 minuten te laat aan te beginnen, maakte mijn joekel van een ochtendhumeur er op mijn nuchtere zondagochtendmaag niet bepaald beter op … Op dat vlak blijk ik als Camille te zijn. Een vlinder die zijn tijd nodig heeft om uit zijn cocon te geraken.