Met dertien trucks is Neil Diamond – 76 ondertussen- op de baan om 50 jaar carrière te vieren. In het Antwerps Sportpaleis kwamen daar 15.000 toeschouwers op af. De fans kregen waarvoor ze gekomen waren, de hits en niets dan de hits. ‘I am … I said’, ‘September Morn’, ‘Song sung blue’, ‘You don’t bring me flowers’, ‘Beautiful noise’, het trio ‘Be’ / ‘Lonely looking sky’ / ‘Skybird’ die deel uitmaken van de soundtrack van de film ‘Jonathan Livingston Seagull’ uit 1973, ‘I’m a believer’ (dat ie schreef voor The Monkees) en het onvermijdelijke ‘Sweet Caroline’ dat opgespaard bleef tot eerste toegift, mochten dan ook niet op het appel ontbreken. De toeschouwers – vooral babyboomers – waren erg enthousiast, zongen en klapten de ziel uit hun lijf en overstemden zo moeiteloos het optreden zelf waarvan het geluid extreem zacht stond. Diamond klonk wel erg ver weg, ook al zat je vooraan in de zaal. Resultaat was dat ie enkel tijdens zijn allergrootste hits de kuip volledig meekreeg, bij de rest bleef dat beperkt tot de eerste rijen. Dat heeft alles te maken met het fletse karakter van de live show. Nergens klonk er voldoende dynamiek uit de band, nochtans met 4 blazers (twee saxofonisten, een trompettist, een trombonespeler), twee vrouwelijke backings, een percussionist, een drummer, twee gitaristen, een bassist, een pianist en een accordeonist/toetsenist. Terwijl Will Tura eerder deze maand in de AB dankzij de arrangementen van Steve Willaert bewees dat ie een optreden kon afleveren dat mee met de tijd was, en hedendaags aanvoelde, klonk Neil Diamond – toch één jaar jonger dan Will – erg oud en zag ie er ook oud uit.

Matthew And The Atlas brengt een nieuwe EP uit, die heet The Palace en komt er na hun recentste album ‘Temple’ die vorig jaar uitkwam. In een vol én warm AB Salon waar pers, publiek en band heerlijk cosy dicht bij elkaar kunnen kruipen én je een pintje in een echt glas kan drinken, toonde de band dat het geweldig straffe harmonieën zowel in zang als in de combinatie met gitaren en Nord synthesizer/contrabas of banjo / akoestische gitaar / contrabas live kan laten horen. Eerder tourde de groep al met onder andere Mumford and Sons, Bear’s Den en The Low Anthem. De indiefolkers doen het meest denken aan Bear’s Den, al doet de stem van Hegarty – volgens Q is ie ‘de Britse Bon Iver’ – bij momenten bijvoorbeeld denken aan Rag ‘n’ Bone Man. En hoewel ie tot twee keer toe zijn tekst kwijt was, bij ‘To the north’ en afsluiter ‘I will remain’, wist de groep dat voorval uiteindelijk om te buigen in hun voordeel. Faut-le faire!

7 staande ovaties. 32 songs. Twee uur en tien minuten live concert aan een stuk. Dat bracht Will Tura voor een vol AB Theater in Brussel. Terwijl sporters buiten zich opwarmden voor de Brussels Night Run, zette de grootste Nederlandstalige artiest van Vlaanderen, een fysieke prestatie neer om ‘u’ tegen te zeggen. De man bespeelde zijn publiek niet alleen voortreffend, hij bleek ook erg vitaal en zeer goed bij stem, wat altijd meegenomen is tijdens de opname van een live cd. Wat hem helemaal een vakman maakt, is dat ie naast het publiek en de kwaliteit van de opname ook zeer goed de aanwezige tv crews (vrtnws en vtmnws waren er) bespeelde, cameramannen toeliet op het podium, hen teken deed dat het ok was om het volgende nummer te filmen, enzovoort. En hij bleek niet alleen genereus naar het publiek om zo veel hits te brengen, hij was het ook voor de aanwezige pers die het ganse optreden in beeld mocht brengen. Zo kegelde hij op z’n eentje die belachelijke algemene regel ‘3 songs only, no flash’ voor concertfotografen naar de prullenmand. ‘Niet te doen jong, echt niet te doen!’ zei een vrouwelijke fan tegen het einde van het onwaarschijnlijk straffe optreden. 55 jaar na zijn eerste hit (‘Eenzaam zonder jou’ dateert van 1962) bleek ie nog steeds in bloedvorm. Al nam Arthur Blanckaert wel het zekere voor het onzekere en liet ie een autocue plaatsen. Logisch gezien het concert opgenomen werd.

“Dominique” van Soeur Sourire is ondertussen een behoorlijk oubollig nummer, maar Frank Mercelis en zijn muzikale kompanen hadden het stof eraf geblazen, het nummer gedemonteerd en met een moderne toets terug opgebouwd tot een hedendaags lied waar onze glimlachende non het warm van zou krijgen. Het resultaat was verbazingwekkend. Het was een mooi staaltje van hoe Eddy et les Vedettes tijdens deze “Chansons Fatales” in De Roma in Borgerhout niet zomaar enkele Franse hits kwamen coveren, maar hoe ze ook probeerden er hun eigen ding van te maken. Zo kreeg onder andere het oer-Franse “Sous le ciel de Paris” van Yves Montand niet de gebruikelijke musetteklank van de accordeon mee, maar werd het gedragen door het tropische ritme van de conga’s. Vertrouwd, maar toch anders. Een boeiende ontdekking of herontdekking van de rijkdom van het Franse chanson.

Gek en geniaal tegelijkertijd, dat was het optreden van de Amerikaanse band Sparks in de Ancienne Belgique. De groep die draait rond de broers Ron en Russell Mael dateert uit een periode – de 70’s- dat ongegeneerd je falsettostem bovenhalen een handelsmerk mocht zijn en enige theatraliteit in songs en performances het geheel net als bij Queen afmaakte. Voor een laaiend enthousiast publiek stond de groep in Brussel. En de Maels genoten kennelijk van de overweldigende respons. Meermaals bedankten ze de fans omdat ze er mee een super optreden van maakten. Zelfs Ron – die al jaren de stijve hark uithangt achter zijn keyboard en bewegingloos de ganse tijd in dezelfde richting staart – kroop op het einde even uit zijn rol om de fans te bedanken. “Brussel is voor ons een tweede thuis”, zei ie oprecht waaraan hij fijntjes toevoegde dat de groep twee albums in onze hoofdstad opnam.