Met Ferry van regisseuse Cecilia Verheyden lanceert Netflix nu een film die een prequel vormt van de succesvolle serie Undercover. De sterkte van deze prent is onmiskenbaar dat de personages van Danielle en vooral Ferry wat uitgediept worden. Met andere woorden dat je als kijker achteraf beter hun psyche begrijpt. Ferry blijkt, hoe snel opvliegend hij wel mag zijn, vooral een man die het resultaat is van een jongetje die nooit een vaderfiguur gekend heeft. Of toch geen goeie. Neen, zijn vader Jack was gewelddadig. In die mate dat Ferry zijn moeder als kind al wou beschermen tegen het huiselijke geweld door diens pistool te nemen. Hij richt het wapen naar zijn vader maar schiet niet. ‘Nooit iemand bedreigen als je het niet kan afmaken. Loser!’ zegt zijn vader hem, een levensles die Ferry zelf later ook zal doorgeven. Qua opener van de film kan dat tellen.

Wendy van Benh Zeitlin is een film die helemaal tot haar recht komt op moederdag. Op het einde van de prent klinkt het immers: ‘I love my mother. Even if she leaves me. Even if she dies. I love you. If you love your mother, sing loud!’ Het minste wat je kan zeggen is dat deze Wendy die gebaseerd is op Peter Pan van J. M. Barrie andere keuzes maakt. Geen ‘Ik geloof in elfjes’ hier, maar wel een ode aan alle moeders ter wereld wat iedereen die de film kijkt en luid zingt officieel moederskindjes maakt. De grootste aanpassing voor kijkers van Wendy is ontegensprekelijk de rauwe realiteit die getoond wordt. Geen elfjes (al wordt er wel onder water naar verwezen als lichtgevende deeltjes van de moeder), en er wordt al evenmin gevlogen (toch alleszins niet in de lucht, wel in het water). Maar de thema’s blijven wel overeind. Jongens versus meisjes (om Wendy lachen haar twee broers), eeuwig jong willen blijven door te geloven versus ouder worden … Op dat vlak stelt deze film zelfs dat ouder worden een groot avontuur is, dat gepaard gaat met mirakels, tegenslagen maar ook een tocht die straffer is dan je wildste dromen.

In slaapmodus geraken tijdens het hilarische The Mitchells vs. the Machines? Neen, dat zit er heus niet in. Daarvoor is de vertelstijl van deze geanimeerde actie/sci-fi-film gewoon te flitsend en druk. Heerlijk hoe de prent een eigen creatieve ‘yeah right’-stijl weet te hanteren waarbij het zowel enkele cliche’s uit het animatie- als het sci-fi/superheldengenre te kijk zet. Met bijna 2 uur is de film, die twee stijlen combineert: de illustratieve en handgeschilderde enerzijds en de realistische anderzijds, echter wel wat aan de lange kant en wanneer The Mitchells hun eerste plan niet lukt om vanuit een winkelcentrum de aanval van AI/robots op de mensheid te stoppen, voelt dat vooral aan als ‘oh jee, dit gaat hier nog veel langer duren dan verwacht’: de prent duurt dan ook bijna twee uur en is daardoor ook wat aan de (te) lange kant. Maar verder zorgt die vooral voor een dolkomische flitsende en bumpy rit.

Een wondermooie verstillende film over verdriet en verlies, dat is Nomadland van Chloé Zhao naar het gelijknamige boek van Jessica Bruder uit 2017. De film won terecht de Oscar voor beste film, regie en vrouwelijke hoofdrol (Frances McDormand) nadat ook onder andere de BAFTA Awards dezelfde prijzen uitreikten en meer zelfs. Zo werd bij de BAFTA’s ook het camerawerk van Joshua James Richards geprezen. De Golden Globes hielden het bij een beeldje voor beste film en regie. Ten onrechte. Want Frances verdiende ook die absoluut. Zo naturel speelt ze dat je bijna het gevoel krijgt eerder naar een docu over nomaden in de VS te kijken dan naar een dramafilm. Nomaden, die trachten te overleven en van de ene slecht betaalde tijdelijke job in de andere seizoensarbeid vallen (bieten rooien in Nebraska, een restaurantjob in South Dakota, een job op een camping, pakjes inpakken voor een pakjesdienst …). The Golden Globes erkenden McDormand in 2018 dan wel voor haar waanzinnig sterke prestatie in Three Billboards Outside Ebbing, Missouri wat the Academy toen schandelijk niet deed. Op dat vlak voelt de Oscar die de actrice nu kreeg als een broodnodige rechtzetting.

Met de derde Misfit film komt er nu een einde aan de filmreeks die zich afspeelt op en rond het Hoogland College. Dat werd ook stilaan tijd want een aantal castleden schurkt beetje bij beetje de 30 tegemoet. Hoe kan je dan iet of wat geloofwaardig nog een tiener neerzetten, terwijl die eerste kraaienpootjes en rimpels komen opzetten? Inderdaad: niet. Toch weten ze kennelijk niet helemaal van ophouden in Nederland, want er wordt blijkbaar gewerkt aan een originele serie voor Netflix.