Als een erg ongemakkelijk spagaat. Zo voelt het bevreemdende ‘Liefste’ aan van Clara van den Broek op de Zomer van Antwerpen. De voorstelling doet qua sfeerzetting wat denken aan Sofia Coppola’s ‘The Beguiled’ waarbij drie vrouwen in een beklemmende omgeving (hier in een put) steeds wachten op die ene man waar ze hun verlangens op projecteren. Tot er een ander (respectievelijk de dwerg Elyne Notebaert en de zwarte Prince Appiah) onaangekondigd voor de deur staat. Moordlustige gevoelens steken dan op bij de vrouwen. Vrouwen die niet terugdeinzen om geweld te gebruiken. Zo zien we Clara haar zoon Wolf er flink van langs geven met een witte serviet wanneer ie ongevraagd, plots het brownie mannetje dat ze had uitgesneden onthoofde. Een wit serviet, later ook wit laken dat wappert op de moto, wat staat voor bevrijding zoeken. De vrouw wordt in ‘Liefste’ dus niet opgehemeld, en dat is op zich al een verademing om na al dat erg feministische, soms ronduit haatdragende anti-mannendiscours dat de afgelopen maanden en jaren de kop opstak op het toneel en in de publieke opinie in de nasleep van de #metoo beweging. Neen, de donkere kant van de vrouw komt ook naar boven.

In Lies, Eyes of £¥€$ toont Ontroerend Goed de mechanismen achter de banken- en beurscrisis die ondertussen tien jaar achter ons ligt. Dat doet het gezelschap via een ‘educatief’ spel waarbij de beursvloer vergeleken wordt met een casino en waar de geldhonger gefundeerd is op vertrouwen waarbij geldcreatie, leningen, geld dat in het systeem gepompt wordt maar waarachter soms geen enkele andere waarde meer zit dan het begrip vertrouwen schering en inslag lijken. Zes tot zeven willekeurige toeschouwers zitten aan elk speelvlak, iedereen is zijn eigen bank die (voornamelijk) belegt in de eigen economie. Door de dobbelsteen te gooien kan er geld verdiend of verloren worden. Aanvankelijke inleg bij de eerste ronde (beursdag): 1 miljoen, om 1 miljoen te verdienen wanneer je 3,4,5 of 6 gooit met de dobbelsteen. Daarna wordt het risico om sneller winst te maken groter. Er wordt sneller gespeeld maar ook meer risico genomen. 2 miljoen inzet kan 5 miljoen opleveren bij 4,5 of 6. Om tenslotte te eindigen bij een veelvoud van die winst wanneer je 5 of 6 gooit. Banken kunnen samengaan, of ‘short’-en, speculeren op je eigen verlies of op dat van een andere bank is mogelijk. In dat eerste geval verlies je niets als je verliest. Win je, dan sta je het bedrag dat op je short lag af aan de nationale bank. En na elke beursdag moeten er uiteraard ook taksen betaald worden waarmee in de echte economie geïnvesteerd wordt.

Met Witlof from Syria dat op 22 november 2017 in première ging, snijdt theatermaakster Sien Vanmaele verschillende thema’s aan in haar food performance. Enerzijds wil ze aandacht besteden aan het Syrische conflict dat al enkele jaren duurt en waar nog steeds burgerslachtoffers vallen. Anderzijds wil ze via gespreken met Syrische vluchtelingen hun cultuur leren kennen door de taal te leren en de woordenloze kookkunst die verbindt: ‘In de keuken spreken we dezelfde taal. Koken is ademen’. De maaltijd bereiden doet ze met veel finesse, van de juiste ingrediënten zoeken voor dipsaus tot het samenstellen van een maaltijd aan de hand van het boek The Aleppo Cookbook. Daardoor is Witlof from Syria niet alleen een erg fragiele, tactiele voorstelling geworden waarbij ze zeer secuur (let u op de verfijnde bewegingen met handen en vooral vingers) en erg gestructureerd te werk gaat. Zo haalt ze steeds een nieuw geel vodje boven om haar handen mee af te kuisen nadat ze een ingrediënt bereid heeft en toegevoegd zoals za’atar, kibbeh, moettabal, hoemoes en granaatappels die ze live ontpit terwijl de labneh (uitgelekte yoghurt) ophangt in een stuk textiel en het laatste vocht in een zilveren schaal druppelt.

Een erg toegankelijke én herkenbare voorstelling die filosofeert over het leven. Dat brengen Maarten Westra Hoekzema, Stefaan Van Brabandt en Wannes Cappelle in ‘De mooiste tijd van ons leven’ dat op Zomer van Antwerpen in het Sint Annabos op Linkeroever staat. Het publiek mag zich in een halve cirkel op een open vlakte rond de acteurs zetten op boomstronken terwijl ze het spel van de acteurs door de hoofdtelefoons horen.

Het weekend van de gescheurde broeken. Dat lijkt dat van 16 en 17 juni 2018 wel geworden. Jessie J overkwam het op Werchter Boutique en ook Hans Kesting bleef er niet van gespaard tijdens Antonius & Cleopatra, het derde deel uit Romeinse Tragedies van Ivo Van Hove dat na tien jaar internationaal touren zijn laatste voorstellingreeks kent in Carré Amsterdam tot en met 21 juni 2018 en vervolgens nog van 29 juni t.e.m. 5 juli 2018 te zien is in Théâtre National de Chaillot in Parijs. Het voorval zorgde voor hilariteit bij het publiek én bij de acteurs, niet in het minst bij Chris Nietvelt die de Egyptische koningin Cleopatra neerzet terwijl Bob Dylans ‘Not dark yet’ door de luidsprekers te horen was. Tien jaar geleden zagen we deze voorstelling al in deSingel. Een andere tijd was dat, nog voor de smartphones en social media alomtegenwoordig waren. Van Hove heeft in die jaren zijn productie geüpdatet. Zo zagen we in de video’s onder andere Macron en Trump als presidenten. Daardoor is er geen stof op de voorstelling gaan liggen en blijft die up-to-date. Kesting schittert nog steeds in zijn monoloog wanneer hij het volk voor zich wint wanneer hij de gecreëerde perceptie door Brutus dat Julius Caesar (té) ambitieus was, de kiem insmoort wanneer ie niet achter een tafel met veel micro’s plaatsneemt, maar er slechts eentje neemt, en gaat zitten op de grond terwijl een camera hem in close up, zijn emoties registrerend, filmt. Zelden kroop Kesting zo indrukwekkend onder de huid als tijdens die monoloog van Antonius. De Vlaamse acteur Bart Slegers schittert van zijn kant wanneer ie onderkoeld Aufidius, de militaire leider van de Volscen, neerzet. De strijder die zich verzet tegen Rome wordt in een tv-studio geïnterviewd door een vooringenomen anchor die Chris Nietvelt met ‘yeah, right’-attitude neerzet. Meesterlijk en erg geloofwaardig breekt ie het interview vroegtijdig af met de gevleugelde woorden: ‘Of weet je mevrouwtje? Waarom ga je niet beter koken? Wat een poppenkast is dat hier zeg!’