Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst nog een Duitse film gezien heb. Lang geleden dus. Een voordeel van Netflix is dat je producties van over de ganse wereld kan zien, en dus niet enkele Britse, Amerikaanse of lokale series en films. Vermits Into the beat – Dein Herz tanzt al enkele dagen in de top 10 van de best bekeken films op Netflix in ons land is, werd ik extra getriggerd om de prent een kans te geven. Al snel zag ik bevestigd hoe cool het is om Duits te zien blenden met Engels. Net zoals ballet en hiphop een match made in heaven zijn.

Al enkele dagen staat Love and monsters van Michael Matthews op 1 in België als best bekeken film op Netflix. Terecht want de prent heeft het karakter van een blockbuster. Het is immers een apocalyptische monsterfilm, maar wat deze zo bijzonder maakt, is dat ie behoorlijk ontnuchterend is over menselijke relaties. Atypisch is ie dus in zekere zin. Een van de sterkste scènes ook op emotioneel vlak is er overigens een tussen hoofdpersonage Joel (Dylan O‘Brien) en de robot Mav1s (Melanie Zanetti) die hem op 15 km van zijn doel (kolonie 3022 aan een strand waar zijn vriendin Aimee (Jessica Henwick) is waar hij een ontluikende romance mee beleefde voor de apocalyps uitbrak), hem fijntjes vertelt dat er enkele opties zijn: ofwel haalt Joel zijn doel niet en sterft hij tijdens zijn queeste, ofwel haalt hij het wel en zit Aimee inderdaad op hem te wachten, ofwel komt hij aan en heeft ie de tocht van 7 dagen, 135 km voor niets gedaan als blijkt dat ze 7 jaar na hun laatste contact in Fairfield waar ze opgroeiden, verder is gegaan met haar leven. ‘Geen missie is zo bewonderenswaardig als de liefde’ klinkt het weliswaar ook in de film.

In de docu Snelle Zonder jas naar buiten ontdek je op Netflix waarom Snelle nu in een burn-out zit. Alle elementen zitten namelijk in de song by song die op video vastgelegd werd. Dat ie kampt met een identiteitscrisis, de groeipijnen van een artiest die vaststelt dat het wel allemaal heel erg snel gaat, dat je nog maar 10% van je tijd aan je muziek kan besteden en dat 90% naar andere zaken gaat, dat je geleefd wordt met andere woorden. En dan is er nog die druk, die je dagelijks voelt. En het minste wat je eventueel verkeerd doet kan uitvergroot worden op social media. Dan word je in geen tijd afgezet als ‘arrogant’. Snelle geeft ook gewoon grif toe moeilijk ‘nee’ te kunnen zeggen tegen opportuniteiten die op z’n pad komen, ook dat is een risico voor burn-out. Hij beseft maar al te goed dat de tijd van de beginjaren, waar alles nog zorgeloos en gewoon nog een kick was voorbij is. Hij hunkert naar die tijd. Op z’n vijfentwintigste al nostalgisch over de pubertijd dus ... 

Thunder Force van Ben Falcone is gewoon een heerlijke guilty pleasure die eens goed lacht met zowat alle ingrediënten van het superhero filmgenre. Zelfs wanneer de dialogen – net zoals vaak het geval is bij dergelijke films – even een ontzettend zwak niveau halen, is de prent zich daar zelf van bewust en doorprikt men dat. In dit geval door de ravissante Taylor Mosby als Tracy even fijntjes het heldenduo Emily Stanton (Octavia Spencer) en Lydia Berman (Melissa McCarthy) er op te wijzen dat hun scène stilaan het soapniveau bereikt heeft. Geweldig.

Een adembenemende thriller is het Noorse The Tunnel van Pål Øie. Ook door het gebrek aan degelijke films binnen dit genre in het home entertainment segment op dit moment omdat de Hollywoodstudio’s de meeste van hun kleppers binnen dit genre door de coronapandemie op slot houden, is dit een absolute must-see voor liefhebbers van het genre. Het is ook gewoon grootse cinema. Al van bij de start trekt de productie de kaart van het weidse en het licht van het Noorse sneeuwlandschap en de bergen, versus de enge donkerte van zijn tunnels. Het is een enorme verdienste van cinematograaf Sjur Aarthun dat die er al vanaf de eerste scènes in slaagt een claustrofobische sfeer te creëren rond het onderwerp van deze film. Hij verwijst in een shot ook naar de bijna dood-ervaring met licht aan het einde van de tunnel. Doe daarbij de sterke acteerprestaties van de cast die voldoende tijd krijgt om hun personages voldoende psychologische body te geven zodat je als kijker er een emotionele band mee krijgt en een verhaal waar mensen overgeleverd zijn aan zichzelf, zelfredzaam dienen te zijn, en je hebt een prent die moeiteloos onder de huid kruipt.