Een recensie schrijven over het 20 jaar oude My dinner with André van de Koe en Stan anno 2018 is behoorlijk absurd. Niet in het minst omdat de voorstelling al zo’n 200 keer opgevoerd is, ook in het Frans. Wat is de relevantie dan nog om iets op papier te zetten? Laat staan na twee mislukte pogingen – wegens agendaproblemen kwam het er niet van om de dialoog die meer weg heeft van een monoloog te zien – het derde keer goede keer-principe te willen hanteren? In Frankrijk blijkt er een groter publiek te zijn dan in Wallonië voor deze productie waar – opvallend – de mayonaise blijkbaar beter pakt en de culturele barrière kleiner is dan in eigen land. Het absurde van een recensie schrijven over My dinner with André is dat volgens André recensies er totaal niet om doen. ‘In de dood sta je alleen. Al die recensies betekenen niets.’ laat ie optekenen. Een recensie speelt op dat moment niet mee, zo minimaliseert ie deze journalistieke schrijfsels. Later relativeert ie door de vergelijking te maken met een orgasme. In het beste geval zorgt zo’n verslag ervoor dat je even de wereld om je vergeet en een gelukzalig momentje beleeft waarbij je even aan niets denkt: ‘In de seksuele daad is er dat ene ongelooflijke ogenblik waarop ge volledig vergeet en direct daarna begint ge weer na te denken over van alles, over toneel, over wat ge morgen allemaal gaat doen.’

Met ‘Daar gaan we weer’ toont het Vlaams-Nederlandse theatercollectief Wunderbaum aan de hand van een scherpe tekst van Annelies Verbeke op hilarische wijze hoe racisme, vooroordelen, en seksisme in de hoofden van iedereen sluipt. Ook in die van veertigers die voor een linkse ruimdenkende progressieve liberale organisatie werken. Een crisissfeertje heerst er onder de drie protagonisten Inge (Wine Dierickx), Ton (Matijs Jansen) en Lesley (Maartje Remmers met héérlijke mimiek, zo doet ze haar hoofd naar voor en achter in korte bewegingen wanneer ze niet uit haar woorden komt om toch maar cool te blijven wezen). De recentste cover van hun magazine wordt namelijk als racistisch bestempeld door de buitenwereld. Er is een naakte zwarte vrouw met haar kont naar het publiek gericht op te zien terwijl ze een boek leest. Tot overmaat van ramp staat een extreemrechtse organisatie wel achter de cover, blijkt uit een Tweet. Kortom: ze dragen een mensbeeld uit waar ze als collectief niet voor (zouden mogen) staan hoewel het collectief zelf niet al te veel diversiteit te bieden heeft.

Hoe zou topoverleg tussen de leiders van de VS en China eruit zien? Behoorlijk absurd als je het aan Arsenaal/Lazarus en Zuidpool vraagt. In de voorstelling M.A.D. spelen Sofie Decleir (Mi) en Willy Thomas (John) met de tijd die gewonnen of verloren wordt en verglijdt, met communicatie over de communicatie. Decleirs ‘Dit is geen gesprek, John’ heeft iets weg van het surrealisme van René Magritte. Uiteindelijk gaat het op het eerste zicht nog nergens over, behalve dan om het spel dat gespeeld wordt. Ook al stelt Mi dat ze nadat ze op Harvard gestudeerd heeft, niet meer van spelletjes houdt, is niets echter minder waar. De mindfuck die plaatsvindt doet denken aan dansen terwijl beide partners alle moeite van de wereld hebben om zich een houding aan te nemen ten opzichte van elkaar, laat staan akkoord geraken wie leidt en wie geleid wordt, wie dient en wie gediend wordt. Een clash tussen twee ego’s, tussen twee culturen ook, krijgen we te zien.

Nico Sturm en Jonas Van Geel brengen met Gisteren was het geweldig in een regie van Frank Van Passel een bittere voorstelling met een lichte zoete humoristische toets. De smaak van het bittere, van pure chocolade overheerst, waardoor de bitse woordenoorlog van (on)uitgesproken gedachten de overhand haalt in deze productie die meer dan anderhalf uur duurt en die heel wat inkakmomenten kent. De sfeer van weleer uit de jaren ‘50 van de cabarets, de revues, het tapdansen en op het einde het poppenspel haalt deze voorstelling naar boven. Maar echt eer doet het deze culturele vormen niet aan met zijn belegen humor als ‘Ik zoek mijn sleutels. Die liggen in de coulissen.’ - ‘Waarom zoek je ze dan hier?’ – ‘Hier is er meer licht.’ Wat vooral blijft nazinderen, is het bekvechten tussen die twee omwille van de verschillende karakters, een onverwerkt verleden, verschillende opvattingen over wat er nu wel of niet in de voorstelling moet komen, en hoe groot de slapstick taartenscène al dan niet gespeeld moet worden, wie de taart in het gezicht zal krijgen, enzovoort. Kennelijk was het spagaat na afloop tussen wat wij ervan vonden en het publiek in de Bourla opnieuw erg groot. Een overtuigend applaus kregen de twee terwijl wij het aantal momenten dat we moesten geeuwen niet meer konden bijhouden. Zo saai en langdradig was Gisteren was het geweldig bij momenten.

Met ‘De wereld’, de opvolger van De bank’, kende theater Stap, dat een podium biedt voor mensen met een mentale beperking hun laatste voorstelling dit seizoen. Theater Stap is voor het grote publiek wellicht het meest bekend na de succesvolle één-serie Tytgat Chocolat. Volgend voorjaar wordt ‘De wereld’ hernomen, misschien wel in combinatie met ‘De bank’. Jelle Palmaerts speelde de hoofdrol in Tytgat Chocolat en maakt ondertussen al tien jaar deel uit van het theatergezelschap. In De wereld heeft ie een ondersteunende bijrol. Anke Verwaest kennen we dan weer uit die andere zondagavondserie Professor T. en maakt ondertussen al twee jaar deel van het gezelschap. Zij zet de kokette Marjanne neer die erg hard bezig is met haar uiterlijk, een man in haar leven wil en een kinderwens heeft. Daarbij geeft ze ook haar gsm-nummer mee. Daan Hutten, die een grappige rol heeft als ober, blijkt veruit de beste te zijn qua dictie onder de tien acteurs die op de scène van de Bourla staan. Hij speelt tegenover het personage Jerom die op het einde van de zomer in slaap valt in het park en die in de vijver van het park het neusje van de zalm meent te herkennen, maar zich daarin vergist. Zo komt ie terecht op een terras waar hij op blijft zitten, onbeslist, omdat de gedachte om te vertrekken hem droevig maakt. Uiteindelijk belandt hij op de trein naar Oostende die plots zal stil komen te staan. Geraakt ie nog wel tijdig op zijn bestemming?