Twee weken resideerde Berlin in de Theaterstudio in aanloop naar de voorstelling ‘True Copy’ die in het najaar in première moet gaan in deSingel. Het publiek kreeg daarbij een inkijk op de research die Bart Baele en Yves Degryse doen om tot deze voorstelling te komen. Centraal zal Geert Jan Jansen staan die zes maanden in de cel vertoefde op verdenking van kunstvervalsing. Hij werd echter vrijgelaten bij gebrek aan bewijs door de Fransen omdat ze 1.600 werken in beslag hadden genomen, echte werken die hij had aangekocht, en vervalste versies van Picasso’s, Van Goghs enzovoort. Maar door die allemaal door elkaar te halen, wist men daar op den duur niet meer wat het verschil was tussen echt en vals. Het brengt hem tot de laconieke quote: “Hoe veel schilderijen moet je in Frankrijk vervalsen zodat ze voldoende bewijs hebben?” Sindsdien zet ie een N voor de handtekening van de kunstenaar wat staat voor ‘Naar’ en worden zijn werken vergezeld van een certificaat van onechtheid waarmee ie toch zo’n 3 à 4.000 euro per werk weet op te strijken. Volgens ‘de grootste meestervervalser van de eeuw’ is diegene die geen erkenning krijgt de vervalser tenzij hij ontmaskerd wordt. Geert Jan bleef zo veel mogelijk binnen zijn tijdsperiode. ‘Mensen willen bedrogen worden.’ klinkt het. Rond de recente Rockefeller-veiling (goed voor een recordopbrengst van maar liefst 700 miljoen euro bij Christie’s in New York n.v.d.r.) werd er onlangs ook een momentum gecreëerd. Zoiets haalt ambities bij een mens naar boven. Zeker met kunst is dat gevaarlijk. De kunst van ‘True Copy’ en meteen ook de uitdaging van de voorstelling zal straks liggen om vervalsing van kunst niet te verheerlijken, maar wel te duiden. Eerlijk? Op dat vlak neigde de avond toch eerder naar het eerste. Zeker toen op het einde een vervalsing van Picasso voor 2.900 euro geveild werd aan een toeschouwer. Tenzij dat fake was uiteraard, maar dan nog...

Met The Encounter brengt Simon McBurney samen met zijn geluidsmannen Gareth Fry en Pete Malkin een overweldigende auditieve ervaring in deSingel dat geïnspireerd is op de roman Amazon Beaming van Petru Popescu. Het publiek krijgt hoofdtelefoons op waardoor de 60-jarige Britse acteur, schrijver en regisseur zich ruimtelijk 360 graden ten opzichte van de luisteraar kan bevinden. Een poppenhoofd van Sennheiser (‘geen reclame’ en toch weer wel in zekere zin) op het podium maakt dat alles mogelijk. Zo kan McBurney in ons rechteroor fluisteren of blazen wat al bij de start van The Encounter voor de nodige animo zorgt bij de toeschouwers. Hij werkt ook met herhaling door een loop station te gebruiken. ‘Net zoals Ed Sheeran doet.’ knipoogt ie waarop hij meteen ons geruststelt dat ie niet de ambitie heeft om vanavond voor ons te zingen. McBurney speelt met het begrip tijd en laat verschillende verhalen door elkaar gaan. Zo is er enerzijds het hoofdverhaal van Loren McIntyre, de fotograaf van National Geographic die in het Amazonewoud de Mayoruna-stam, waarvan gezegd wordt dat ze afstammen van de jaguars, in beeld wou brengen. McIntyre geraakt verdwaald, verliest zijn horloge en tijdsbesef, een wolaap gaat er met zijn fotocamera vandoor, zijn sportschoenen belanden op het vuur van de stam, hij prikt zich aan de doornen, muggen leggen hun eitjes in de wonden waardoor er een vleesetende made in ontpopt, de man komt in een trance terecht ook al door het gebrek aan slaap en eten en drinken, vreest plots voor zijn leven wanneer er een jaguar opduikt (maar dat blijkt achteraf een van de stamleden te zijn), en moet door een sjamaan genezen worden. De stam zelf vernietigt steeds de hutten en trekt verder het woud in om zo naar het ontstaan (de bron van de Amazonerivier n.v.d.r.) te trekken. Daar, wanneer ze zich verenigen met de hoofdstam, speelt er zich een ritueel af. McIntyre denkt dat teruggaan naar het ontstaan betekent dat hij zal sterven. Dat is niet zo.

Bevlogen, bij momenten misschien een tikkeltje drammerig, geëngageerd theater. Dat brengt Theater Antigone met Oeps in hetPaleis. Volgens regisseurs Jos Verbist en Raven Ruëll bestaat er geen democratie meer in onze wereld, maar staat alles in het teken van de winstgevendheid van ondernemingen. Sommige bedrijven zijn nu al meer waard dan vele landen samen, klinkt het. De reden waarom oorlogen uitgevochten worden, zijn in eerste instantie van economische aard. Dat Groot-Brittanië geen petroleum had en dat zocht in Mosoel bijvoorbeeld, toont Oeps aan. De Eerste Wereldoorlog was er een van de elite versus de gewone man om op die manier een revolutie te voorkomen. Maar in se draaide die om olie. Het ganse conflict in het Midden-Oosten draait trouwens om economische belangen. In Syrië – ‘Pipeline-istan’ aldus een actrice – liggen er ontwerpen op tafel voor twee pijplijnen: een van Qatar door Saudi-Arabië, Jordanië, Syrië en Turkije om zo de Europese markt te bevoorraden, de andere vanuit Iran naar Irak en Syrië en zo richting Europa. Het afzetten van de Libische leider Qadhafi en de Iraakse president Saddam Hoessein, onder het mom ‘ter bescherming van de mensenrechten’, zijn slechts alibi’s om dat doel te bereiken en vernedert die ronduit publiekelijk terwijl aan de Westerse leiders erg veel bloed kleeft en die nog mooie gages opstrijken voor allerhande lezingen na hun carrière ook. Oeps toont de hypocrisie dus en spreekt zelfs onomwonden van een ‘Amerikaanse holocaust’ die gevoerd wordt. De voorstelling wijst op het gevaar voor een nieuwe Wereldoorlog. Wanneer Bashar al-Assad afgezet zou worden en Rusland zijn economisch belangen in het Midden-Oosten verliest, zou dat de lont in het kruit kunnen steken. Chaos is een goudmijn. Wanneer een land zoals Syrië bijna totaal vernietigd is, moet dat ook opgebouwd en profiteert het Westen daarvan. Facts zijn kennelijk ook niet meer nodig om over te gaan tot een aanval, geruchten volstaan de laatste tijd, stelt Oeps ook vast.

The Moderate Soprano van David Hare bevat alles wat een stuk zeer goed maakt: een degelijke plot, scherpe (humoristische) dialogen, een knappe boog die het verhaal maakt, een strakke spanningsboog (de voorstelling duurt twee keer een uurtje), straf decor (van Bob Crowley) en dito belichting (van Paule Constable). The Moderate Soprano, dat al in 2015 erg goed onthaald werd in het Hampstead Theatre en nu herzien werd qua decors en kostuums, gaat over John Christie die het enige privé operahuis uitbaatte in de jaren ‘30 in Glyndebourne om zijn veel jongere vrouw Audrey Mildmay met ‘small voice’ maar die dat weet te compenseren door de juiste uitstraling een podium te bieden. Roger Allam kruipt net als in 2015 opnieuw in de huid van Christie, een rol die hem op het lijf geschreven is. Mildmay wordt gespeeld door Nancy Carroll die ook haar rol herneemt uit 2015. Geld is geen probleem voor Christie, maar al snel wordt duidelijk dat hij geen bal afweet van opera, laat staan van hoe je een degelijke zaal moet bouwen die aan de moderne technieken beantwoordt. Een Wagneropera – ‘Who else is there?’ en dan nog liefst Parsifal - wil hij als opener plaatsen. Daarbij heeft hij een uitvoering door een strijkerskwartet in gedachten. Hij bezoekt dirigent Fritz Busch (Paul Jesson). Vervolgens maken ook Rudolf Bing (Jacob Fortune-Lloyd) als artistiek directeur en Carl Ebert (Anthony Calf) als algemeen manager deel uit van zijn team dat onder Christies zakelijke leiding valt. Het Naziregime wint immers in Europa aan terrein en voor deze creatieve zielen is Glyndebourne een soort van toevluchtsoord.

Met Nine Night is Natasha Gordon aan haar allereerste theatertekst toe. Het stuk dat geregisseerd werd door Roy Alexander Weise ging op 30 april in première in The National Theatre. Stage designer Rajha Shakiry koos voor een sitcomset. Een keuken en woonkamer zien we waarin het nieuws dat Gloria, de grootmoeder overleden is, reden is om negen avonden te feesten. Wanneer het 24-jarige kleinkind Anita (neergezet door Rebekah Murrell) het beu is om dienster te spelen, wordt haar al meteen duidelijk gemaakt dat drie zaken niet ter discussie staan bij Jamaicanen: drank, eten en tradities. Hoewel Anita vrijgevochten is en opkomt voor self empowerment, ofwel je leven in eigen handen nemen, is het interessant om vast te stellen dat net Murrells personage een licht conservatieve boog maakt, een half uurtje in de kerk even geloofde in God, of althans dat er iets was, en kleedt ze zich in de traditionele kleuren en kleren die haar tante Trudy heeft meegebracht. Dé sterkte van Nine Night is dat het script enerzijds hilarisch is, voor de Jamaicaanse gemeenschap die goed vertegenwoordigd is in het Dorfman Theatre, iets meer dan de anderen gezien de soms zware Jamaicaanse tongval in het Engels. Maar daarnaast behandelt de voorstelling ook enkele heikele kwesties die nu eenmaal bij een overlijden komen kijken. De feestvreugde gaat zeer natuurlijk en golvend hierin over om finaal uit te monden in het besef dat de overledene weg is. Cecilia Noble steelt de show als tante Maggie en doet ons meermaals schateren van het lachen.