Met Elisabeth gets her way kende Jan Martens zijn Belgische première in Mechelen. In zijn danssolo zet hij de Poolse claveciniste Elisabeth Chojnacka (1939-2017) centraal. Exact 50 jaar geleden bracht ze immers haar eerste album uit: Clavecin 2000.

Een mix van dans, acrobatie en Oosterse gevechtskunst, dat brengen Axel Guérin en Alexander Vantournhout in het bejubelde Through the grapevine. Ook in Kc Nona kreeg het duo een terechte staande ovatie achteraf. De succesvoorstelling zet daarmee zijn zegetocht verder nadat het eerder deze maand geselecteerd werd door het Theaterfestival als een van de allerbeste dansvoorstellingen van de afgelopen maanden.

Het getuigt van ballen aan je lijf hebben dat je met zo’n achternaam – De Keersmaeker, zus van Anne Teresa zijnde – als actrice de uitdaging aangaat om een dansvoorstelling te brengen die in kc nona in première ging. Jérôme Bel belde Jolente toen ze met tg Stan daar optrad met het voorstel. De choreograaf vindt dat hedendaagse dans verstrikt geraakt is in techniek en wou een zoektocht aanvatten om daar uit te geraken. Al bij de start van de voorstelling, de proloog waarbij ze refereert naar de tijd dat ze tussen haar zesde en veertiende naar de balletles ging, merk je als toeschouwer dat je bij het bewegen van Jolente niet moet gaan focussen op techniek want die is niet je dat. Niet als ze steunt op de leuning van een klapstoel die als geïmproviseerde barre dienst doet voor enkele échappés en attitude, en al evenmin wanneer ze de diagonale lijnen opzoekt van het podium en een grand jeté of pirouettes probeert uit te voeren. Na enkele is ze haar evenwicht kwijt, moet ze herstellen en vooral: hoor je haar hijgen. Daarmee alleen al toont ze aan hoe ogenschijnlijk makkelijk hedendaagse dans of ballet is als je het opgevoerd ziet door professionals maar dat het in werkelijkheid (zwaar) onderschatte topsport is.

Het nieuwe cultuurseizoen is nog maar net begonnen en we hebben het al gehad met die verdomde rookmachines. De overdosis rook in Mechelen was nog niet helemaal uit onze longen gezuiverd en er kwam al een nieuwe laag op ons af in Brussel. Waarom? Vroegen we ons af. Over het grote waarom draait Cascade ook, de jongste productie van Meg Stuart en Damaged Goods dan ook. In een kitscherige kosmische omgeving waar twee opblaasbare structuren links staan, komen de dansers een voor een op. Op handen en voeten richting de top, glijdend naar beneden, rollend, of er tegenaan stuiterend. Het lijkt wel alsof we naar de Teletubbies aan het kijken zijn en wanneer een man het publiek aankijkt terwijl ie van links naar rechts wandelt doet ie dat met zo’n blik van ‘een groot deel hier gaat er geen bal van snappen maar straks wel mooi een stevig applaus geven of zelfs joelen’. En inderdaad, zo gebeurt het.

Met After all Springville / Disasters and Amusement Park brengt Miet Warlop een trage abstract beeldende non-verbale surrealistische en bij momenten absurde voorstelling die iedereen op zijn manier kan invullen. Op het podium zien we een kartonnen huis met een schoorsteen, een deur en een venster. Rechts tegen de muur staat een elektriciteitskast. Er staat iemand in die witte sokken in haar sandalen draagt. Ze blaast een aantal keer een roze ballon op tot die gaat vliegen en wanneer alle lucht eruit verdwenen is, tegen de grond knalt.