De vijfentwintigste theatershow van Geert Hoste heet LOL. Een erg ambitieuze titel, want die staat voor “Laughing Out Loud” wat zoveel betekent als hardop lachen. Hoste koos wijselijk niet voor LMFAO (Laughing my fucking ass off) dat “ik lig in een deuk van het lachen” betekent. Het lijkt er namelijk sterk op dat de conferencier met de jaren softer is geworden en ja toch ook wel een tikkeltje voorspelbaar. Nochtans is er in ons land en in de wereld dermate veel gebeurd. Nieuwsfeiten die op zich al hilarisch zijn. De ingeweken Antwerpenaar gebruikt dan ook eerder het fileermes terwijl wij net houden van de hakbijl in de actualiteit zetten, harde, scherpe humor en kritiek uiten. Voor die stijl koos Hoste nauwelijks.    

Hij titelde zijn show “Ik ben rustig”, maar hij had net zo goed kunnen kiezen voor “Paul de Leeuw bakt ze bruin”, “Op reis met Paul” of zelfs “Vijftig tinten Paul”. De voorstelling combineerde een ruim aanbod aan stijlen en thema’s tot één mooi afgerond geheel dat tot in de details was verzorgd. Tussendoor werd alles verder op smaak gebracht met een grapje over Fabiola of Maggie De Block en aangevuld met een passend lied. Het was een avond waarbij de vermoeiende en hyper kinetische Paul de Leeuw was thuisgebleven en een ontspannen en rustige versie op het podium stond.

Toegegeven, met lood in onze schoenen trokken we naar het CC van Deurne om er naar de nieuwste comedy-voorstelling van Steven Gabriels te gaan kijken. Het nieuws rond het plotse overlijden van Luc De Vos (Gorki) had ons nog maar net bereikt, en dus spookten er allerhande vragen in ons hoofd rond. Nu goed, the show must go on, zo gaat het nu eenmaal in het leven. Maar het zorgde er wel voor dat we in deze context moeilijker in “Een deur die plots opengaat...” geraakten. Dat het uiteindelijk toch lukte, is geen kleine verdienste van de comedian.

Met “Slijk” bracht Wouter Deprez een komische voorstelling over Wereldoorlog I. En alsof dat nog niet educatief verantwoord genoeg was, kregen we ook nog eens een cursus West-Vlaams voor beginners. Meer moest dat niet zijn. Voor u nu massaal in de pen kruipt om bij de redactie te reclameren dat WOI geen onderwerp is om over te lachen, kunnen we u nu al gerust stellen: het historische gegeven van deze gruwelijke oorlog werd met het uiterste respect behandeld. En toch hebben we tijdens “Slijk” erg hartelijk kunnen lachen om de insinuaties en beelden die Wouter weer op zijn publiek los liet.

Samen zijn Jan Geubbelmans en Peter van Ewijk Lankmoed. Lankmoedig staat in de Van Dale en betekent zo veel als “in staat veel te verdragen vóór boos te worden”. Met “Onvergetelijk” levert het duo een puike tweede avondvullende voorstelling die erg dicht op de huid zit wegens semi autobiografisch.  Zo vertelt van Ewijk over zijn moeder die met dementie kampt, en heeft Geubbelmans het over de (minder) fijne kanten van het vaderschap. Opvallend is de warmte waarmee het duo zijn onderwerpen behandelt. “Onvergetelijk” baadt dan ook in liefde.