31.600 toeschouwers zagen dit weekend Madonna haar beste show ooit op Belgische bodem geven met haar the Celebration tour. The Queen of pop bracht een greatest hits show om ‘u’ tegen te zeggen. Een grensverleggend spektakel van een grensverleggend icoon. Zelden hebben we ze zo’n geëngageerd statement weten maken tijdens een concert dat zo veel meer was dan een concert. Het was een totaalervaring dat ze de toeschouwer aanbood en wat ons betreft de meest complete show die we de afgelopen twintig jaar in het Sportpaleis zagen. The Celebration tour integreert namelijk naast een viering rond haar leven theater, film (die visuals van paarden terwijl je hun geluid in surround door het Sportpaleis hoorde!), musical, hedendaagse dans, acro, en een modeshow (Vogue) overgoten met een stevige scheut erotica. Logisch dan ook dat haar megaproductie, die met 40 trucks en 15 bussen on the road duidelijk kosten noch moeite gespaard had, er om tien voor tien aan begon (en niet om half negen) en rond vier na middernacht het zaallicht terug aanging.

In 1993, tijdens de hoogdagen van het legendarische muziekprogramma ‘Tien Om Te Zien’, kende Bart Herman zijn definitieve doorbraak met het nummer ‘Ik Ga Dood Aan Jou’. Nu dertig jaar later was het de ideale gelegenheid om de rijke carrière van Bart eens in het groot te vieren. Naast zijn vaste bandleden Mario Vermandel (contrabas), Dirk Naessens (viool en mandoline) en Raf Helsen (drums) had Bart voor dit speciale optreden in de Koningin Elisabethzaal extra ondersteuning gekregen van David Piedfort (gitaren), Yves Fernandez (trompet en bugel), Marc De Maeseneer (saxofoon) en Peter de Smet (pedal steel). Deze muzikale samenwerking resulteerde in pareltjes van uitvoeringen. De pedal steel zorgde voor een extra country-gevoel terwijl de blazers bij momenten een Mexicaanse toets meegaven. Het optreden was met andere woorden alles wat je van Bart Herman zou mogen verwachten met net dat beetje meer. En om het feest helemaal af te maken, trakteerde Stef Bos nog met een geweldig intense uitvoering van Barts ‘Ode Aan De Zon’.

50 jaar bestaat Monnikenheide-Spectrum in Zoersel dat een warme en professionele dienstverlening aanbiedt aan mensen met een verstandelijke beperking en hun gezin. Naar aanleiding van die verjaardag wist men ‘een kwaliteitsvolle zanger met prachtige stem die iedereen weet te beroeren’ te strikken voor een concert in de blauwe zaal van deSingel. En of het een onvergetelijke avond werd.

In Gainsbourg staan Rudolf Hecke, Clara Cleymans en Jo Mahieu stil bij het oeuvre van Serge Gainsbourg. Datgene wat ie voor zichzelf schreef en voor anderen. Waarom ze dat nu precies willen doen - 95 jaar nadat ie geboren werd, kan je bezwaarlijk een goeie aanleiding vinden - is ons een compleet raadsel. De urgentie ontbreekt dus. En de pompeuze vertelstijl van Hecke ergert ons al snel. Het mag duidelijk zijn, Gainsbourg wordt in deze voorstelling verheerlijkt, en dat is nog zacht uitgedrukt. En Clara en Jo worden erin herleid tot een bijrolletje. Op technisch vlak vielen de slordige lichtovergangen op en bleek soms Clara’s micro iets te luid te staan zodat haar zang flirtte met oversaturatie.

Hoe beter het festivalseizoen afsluiten dan in een stralende zon bij dertig graden bij het heerlijke Lollapalooza Berlin? Het festival was ondertussen aan zijn zevende editie toe. De allereerste keer was het dat wij ernaartoe gingen in en rond het Olympisch stadion. Editie één en twee hebben we meegemaakt in respectievelijk het voormalig vliegveld Tempelhof en de tweede vond eenmalig plaats in het Trep Tower Park. Lollapalooza Berlin kon op beide locaties niet blijven toen er op Tempelhof asielzoekers werden opgevangen. En het park? Daar kwam te veel verzet tegen vanuit de groene beweging. Het Olympisch stadion blijkt nu een plek met toekomst om er twee dagen na elkaar telkens 60.000 toeschouwers te ontvangen.