‘Wat voor een zottenkot is dat hier?’ Dat is de bedenking die wij hebben bij het zien van de eerste 5 afleveringen van Glad Ijs, de jongste Vlaamse serie die nu op Streamz te zien is. Het is namelijk een dramedy-reeks en al bij de eerste aflevering heb je het gevoel dat de acteurs (niet in het minst Nico Sturm die bv. grote ogen trekt) grotesk spelen. Glad Ijs is dan ook een serie die de Vlaamse kijker vooral een spiegel wil voorhouden. Die toont hoe hypocriet, schijnheilig het familiaal leven wel is (in de Kempen). Waar men alles probeert stil te houden, maar vooral ook waar vooroordelen en racisme (Zina, gespeeld door Lydia Indjova kan erover meepraten) regeren.

Het begint alsof het een door Chris Van Dusen verfilmd stationsromannetje is naar de succesvolle romanreeks van Julia Quinn over de liefde en het leven van de jetset én de lekkere roddels die erover de ronde gaan in het negentiende eeuwse Londen. Maar uiteindelijk blijkt de ganse succesvolle Netflixserie veel meer dan dat alleen. Bridgerton bedient namelijk – en dat is zeer slim – zowel de kijkers die houden van de klassieke romantische kostuumdrama’s als de liefhebbers van de whodunit (wie is het die de roddels van de Londense elite in 1814 publiceert?). Mensen aan de ene kant die bij elke romance het hart sneller voelen kloppen, maar de serie geeft aan de andere kant ook meer dan voldoende voer voor de cynici met behoorlijk wat scherpe ironische tot ronduit sarcastische dialogen over de liefde en het huwelijk. Het is net die mix, die cocktail, die switch tussen bitter en zoet die constant gemaakt wordt, die je uiteindelijk aan het scherm blijven kluisteren. En er zijn uiteraard die heerlijke plot twists, niet in het minst die in de vierde aflevering, en daarna nog eens in het eerste seizoen die een seizoensfinale kent die je doen verlangen naar meer, naar een nieuw Londens seizoen waar de huwelijksmarkt opnieuw officieel geopend wordt voor zij die deel uitmaken van de society elite, de ‘ton’.

Een mooi eerbetoon aan de Zweedse journaliste Kim Wall, dat is de zesdelige misdaadserie The Investigation die Tobias Lindholm (die onder andere betrokken was bij de realisatie van de succesvolle reeks Borgen) regisseerde. Geen crimi, drama of mysterie minireeks die zich focust op de vraag wie en wanneer? Wel een die zich concentreert op de onderzoeksvragen (die voor zowel speurders als journalisten dezelfde zijn n.v.d.r.): waar, waarom en hoe?

Wat een mindfuck veroorzaakt de laatste aflevering van de zesdelige miniserie Behind her eyes van Steve Lightfoot die Erik Richter Strand regisseerde! De Britse donkere serie die een mengeling vormt van mystery, drama en bovennatuurlijk psychologische thriller zet je dan ook niet zelden op het verkeerde been. Het begrip astrale projectie (waarbij de ziel uit het lichaam treedt) staat centraal in de reeks, iets wat o.a. mensen die een bijna dood-ervaring meemaakten veelvuldig laten noteren (de zogenaamde lichtgevende tunnel) maar je ook kan meemaken wanneer je jezelf als lichaam ziet liggen of staan terwijl je naar je eigen lichaam kijkt vanuit een vogelperspectief na het nuttigen van drugs, wat ook bij legale drugs bereikt kan worden, bv. na stevig alcoholgebruik.

Hooverphonic heeft gedaan wat weinigen mogelijk achtten: zich geplaatst voor de finale van het Eurovisiesongfestival. Alex Callier mikt gigantisch hoog: hij gaat voor een top 5-notering en wil dus beter doen dan Tom Dice die in 2010 de zesde plek scoorde en daarmee het beste resultaat voor een Vlaamse inzending neerzette. Zet Callier té hoog in? Wij wikken en wegen nadat we de eerste dress rehearsal zagen van de finale waar nog niks van afhing en de deelnemers ongeschminkt het podium op konden.