Waarom het bij één catharsis houden als je er twee in je film kan steken? Dat moet regisseur James Hawes wellicht gedacht hebben toen ie het script van One life las dat Lucinda Coxon en Nick Drake schreven op basis van het boek ‘If It‘s Not Impossible…The Life of Sir Nicholas Winton’ van Barbara Winton. En gelijk heeft ie: maar vooral het werkt. Want zelfs al heb je zoals wij meermaals de trailer gezien (die zoals vele de laatste tijd te veel verklapt), de tranen onderdrukken kan je niet naar het einde van de film toe. Zo goed is deze oerdegelijke prent opgebouwd. Al moet gezegd dat de lof ook grotendeels mag gaan naar de ijzersterke acteerprestaties van Sir Anthony Hopkins (‘The Two Popes’, ’The Father’) en Johnny Flynn (‘Emma’, ‘Beast’).

Een gezapige, ja zelfs saaie film is Bob Marley One love. Het Amerikaanse biografische muzikale drama leidt namelijk nergens toe. Géén ultieme catharsis zoals bij Boheman Rhapsody of Rocketman die je kippenvel bezorgt, hier laat je het zelfs met een zekere apathie op je af komen wanneer Bob Marley terugkeert naar Jamaica. Opvallend trouwens is dat zijn muziek wel héél fragmentarisch te horen is in de film. Of hoe we ook op dat vlak op onze honger bleven zitten.

Ferrari, de biografische dramafilm die gebaseerd is op het boek Enzo Ferrari: The Man, the Cars, the Races, the Machine van Brock Yates levert zeker het eerste anderhalf uur van de in totaal 2 uur en 10 minuten een onstabiele film op met minstens twee inkakmomenten. Nochtans zat Michael Mann (‘Heat’, ‘Collateral’) in de regisseursstoel en krijgen we met Adam Driver (‘Marriage Story’, ‘House of Gucci’), Penélope Cruz (‘Parallel Mothers’) en Shailene Woodley (‘Dumb Money’, ‘To Catch a Killer’) niet van de minste acteurs aan het werk te zien.

Een human interest docu. Dat is Human forever van Jonathan de Jong en Teun Toebes met in de hoofdrol dementen. Althans, dat is waar het promopraatje voor de première van start ging in de Koningin Elisabethzaal ons wou van overtuigen. In werkelijkheid is het een wat lang (80 minuten) uitgevallen activistische propagandaprent geworden die weliswaar terecht in vraag stelt of de Westerse manier om met dementen om te gaan, door ze op te sluiten en uit de samenleving te trekken, wel de juiste is.

Een slaapverwekkende bij momenten zelfs bijzonder melige film is All of us strangers dat Andrew Haigh schreef en regisseerde geworden. Wij begrijpen kortom niet waarom sommige collega’s deze Britse fantasyfilm de hemel in prijzen.