Drie Olivier Awards sleepte The Ferryman van Jez Butterworth dit jaar in de wacht. De productie opende op 20 juni 2017 in het Gielgud Theatre nadat het eerder al op 24 april 2017 voor het eerst speelde in de Royal Court. Sam Mendes werd bekroond als beste regisseur, het stuk zelf als beste nieuw werk en Laura Donnelly als beste actrice die weliswaar sinds oktober geen deel meer uitmaakt van de voorstellingenreeks die nu op zijn laatste benen loopt. Bizar om vast te stellen dat het bij de Britse pers sterren regent in de reviews en de productie dus ook belangrijke prijzen in de wacht sleepte, terwijl het publiek na het drie uur en tien minuten durende stuk maar een gewoon applaus gaf. Niets bijzonders. De reden? The Ferryman is hopeloos oerconservatief qua regie. Zeker, Mendes weet samen met zijn lichtontwerper Peter Mumford te spelen met sfeer die van een traditioneel feest om de oogst op de boerderij van de Carney’s te vieren, omslaat op het moment dat het IRA aan de deur klopt. Maar dat is niet genoeg om meer dan drie uur te blijven boeien.

Hoe til je je voorstelling op naar een hoger niveau? Simpel, je laat een klasgroep vol tienermeisjes in uniform voor school de matinee van The Woman in Black meemaken. Gegil gegarandeerd. Eerlijk? Die meisjes zorgden ervoor dat we tijdens het tweede bedrijf eindelijk in de voorstelling geraakten. Vooral het constant switchen van toneel in het toneel, waarbij de acteurs zelf cues geven (zo zien we Byng bijvoorbeeld een aantal keren een lichtcue geven), het in en uit de rol kruipen door Terence Wilton (Arthur Kipps) en James Byng (de acteur) dus kwam deze productie aanvankelijk niet ten goede. Ook het feit dat het verhaal deels verteld wordt (met de voorspelbare vibrato‘s en crescendo‘s), deels gespeeld, haalt je constant uit het verhaal en creëert afstand. Maar dat deze klassieker die volgend jaar op 6 juni precies 30 jaar geprogrammeerd staat in het Fortune Theatre, ook de jonge generatie nog steeds op het puntje van de stoel krijgt, is op zich al indrukwekkend.

Letterlijk en figuurlijk in your face rechttoe rechtaan locatietheater. Daarvoor staat Trainspotting Live van the King’s Head Theatre en In Your Face Theatre garant in The Vaults in Leake Street, Londen. Geweldige locatie ook om de voorstelling te laten plaatsvinden, in The Graffiti Tunnel, waar graffiti-artiesten dagelijks aan het werk zijn. Een straatje dat onder de treinsporen loopt van Waterloo Station. Zelden zo’n geweldig straffe speelplek geweten die een stuk een bijkomende dimensie geeft. 35 pond betaal je om een stoel onder je bips te krijgen, 25 als je op de vloer wil gaan zitten in de ruimte die omgetoverd is tot een hippe club. Laat het duidelijk zijn, dat die duurdere stoelen geen garantie bieden op een verteerbaardere voorstelling, of je gespaard zou blijven van interactie tussen de verschillende personages en het publiek. Drank of zever kan op elk moment in je richting vliegen, een acteur kan door je haren gaan of je kale knikker aaien, ondergescheten beddengoed, de inhoud (bruine smurrie) van een wc pot, tot gebruikte condooms,… het kan allemaal wanneer je het niet verwacht op je afkomen. Op de affiche staat in grote letters een waarschuwing. ‘Performance contains nudity.’ klinkt het onder andere wat dan vooral slaat op mannelijk naakt. Want jawel, verschillende piemels zijn te zien naast onder andere de ondergescheten billen en de rug van een ijzersterke Frankie O’Connor als Renton die ze ‘proper’ veegt met een handdoek, en daarna met de handdoek zijn haar afdroogt wat het nog walgelijker maakt terwijl Alison, gespeeld door Erin Marshall, bij de start al haar tieten toont. O’Connor draagt deze voorstelling van begin tot einde, zet een ijzersterke prestatie neer in de rol van een drugsverslaafde die een rijk palet aan emoties mag spelen, in een voorstelling die feestend start en dramatisch eindigt. Jammer dat de boog die de productie moet maken ook meteen de rechttoe rechtaanstijl erg verzwakt en de motor even behoorlijk doet sputteren. Los daarvan zorgt deze theatervoorstelling voor een complete beleving, een fijne trip die aan een sneltreinvaart voorbijdendert, een event op zich quoi.

Voor Salut Copain ontving Dounia Mahammed drie jaar geleden de Horlait-Dapsens Prijs. Toen, in 2015, studeerde Mahammed ermee af aan de afdeling Drama van het KASK in Gent. De jonge theatermaakster zich liet inspireren door het werk van onder andere de Russische absurdistische schrijver Daniil Charms, de Amerikaanse auteur Paul Auster, en Jozef van den Berg. Twee jaar geleden sleepte ze de SABAM Jongtheaterschrijfprijs in de wacht en vorig jaar werd ze geselecteerd voor het Theaterfestival in Brussel. Een monoloog, of dialoog met zichzelf, voert ze waarbij ze op het kale podium van Theater Hemelhoeve in Brasschaat de zaal toch weet te vullen. Dat doet ze onder andere met huiselijke charme (‘Ik heb koekjes voor jullie gebakken!’), taalspelletjes (‘Ik wou een luchtje scheppen, maar het luchtje schepte mij.’), dromerige passages, dans en gefilosofeer. Grootste struikelblok was voor ons echter de toon die ze tijdens de ganse voorstelling zette.

Voor ForsterHuberHeyne sloegen Staatstheater Mainz, de KOE en De NWE Tijd de handen in elkaar. Een voorstelling die een driehoeksverhouding in de context van de Franse revolutie en de aankomende restauratie schetst. Centraal staat Therese Heyne (gespeeld door Suzanne Grotenhuis) en Georg Forster (neergezet Vincent Doddema) die in Mainz leven. Hij is voormalig wereldreiziger en revolutionair. Hij zal dan ook naar Parijs trekken. Zij schrijft, wordt een van de eerste vrouwelijke uitgevers waarbij ze onder andere de geboorte van een van de eerste vrouwenbladen in de streek op haar conto mag schrijven. Een geëmancipeerde vrouw die naast Forster waarmee ze een seksueel problematische relatie heeft er ook openlijk een minnaar op nahoudt: Ludwig Huber (Willem de Wolf), een conservatief die verder onder andere als ‘saai’ bestempeld wordt. De productie houdt er een semi-wetenschappelijke stijl op na met zijn vintage overheadprojectors en diaschermen, ook door de kaart van de geschiedenis te trekken met foto’s wanneer die op drie met krijt getekende cirkels op de plankenvloer worden gelegd.