Een voorstelling waarvan de titel niet helemaal de lading dekt, dat levert Julie Cafmeyer af met ‘Is this porn? No this is love.’ in een volle DeStudio. Opvallend, weet de actrice vooral een vrouwelijk publiek naar haar voorstellingen te trekken. Wellicht omdat de thema’s die ze behandelt seks en relaties nu eenmaal vrouwen iets meer boeit dan de gemiddelde man. Groepjes vriendinnen trekken dan ook naar haar producties, terwijl als we daartussen al een man ontwaren, dat vaak is wanneer die met zijn lief op stap is. Kerels onder elkaar die een theateravondje plannen rond seks en relaties is kennelijk nog steeds uncool en ‘not done’. Waarvan akte.

Met het oraketheater De Zarathoestra’s, naar een originele tekst van Frank Adam, levert Theater FroeFroe opnieuw een in alle opzichten indrukwekkende en actuele voorstelling af. Centraal staat een gezin dat met haken en hogen aan elkaar hangt. Johan (Jo Jochems), de vader, die getrouwd is met het orakel (Gert Jochems) blijkt erg beïnvloedbaar terwijl zijn dochter Kelly (Kelly De Mol) zeer snel (ietwat naïef) verliefd wordt. Het theater heeft het moeilijk om de eindjes nog langer aan elkaar te knopen dus verkoopt Johan zijn ziel aan Hans (Hans Jochems) die hem geluksparels (drugs) laat verkopen (hij denkt dat hij 10% van de opbrengst zal opstrijken) terwijl de onzekere Kelly eraan verslaafd geraakt. Voor ‘De Zarathoestra’s’ liet Frank Adam zich inspireren op een documentaire van Pano waar families in Borgerhout uit elkaar gerukt worden door drugshandel. Het is wellicht een van de verdiensten van deze voorstelling dat het dergelijke mechanismen bloot legt. De poppen worden op staanders in de ruimte verspreid zoals het ook gebeurt in therapiesessies om te tonen wie zich ten opzichte van wie verhoudt in (werk)relaties en gezinnen. Kelly doorprikt de leugen van het theater, en bij uitbreiding ook de moderne varianten van orakels als je wil: van de helderzienden tot de genezers die onder andere ook op Youtube te zien zijn.

Met ‘Bestorm’ herwerkte Joost Vandecasteele zeer vrij ‘The tempest’ van Shakespeare uit 1610-1611 voor het Mechelse beeldsmederij de Maan. Hier zien we Prospero (Dirk Van Dijck) een hele tijd tegen zijn dochter Miranda (Hanne Timmermans) verzwijgen dat ze verbannen zijn met een ruimteschip waarin net voldoende brandstof was voor een enkeltje naar de planeet waarop ze geland zijn. Prospero blijkt een tiranniek man waar zijn volk genoeg van kreeg. Hetzelfde overkomt Alonso die aanvankelijk doet alsof ie geliefd is, maar al snel door de mand valt en net op dezelfde manier op sommige vragen antwoordt als Prospero met een ‘daarom!’. Bestorm houdt dus ouders een spiegel voor dat dergelijke antwoorden niet alleen makkelijk zijn, maar vooral ook de ongelijkheid tussen ouder en kind onderstrepen. Ook dat tussen mannen en vrouwen wordt belicht. Als prinses (als ‘zes’ uitgesproken door Van Dijck) mag Miranda ‘zes keer minder dan een prins’ en als koningin straks nog minder, weet hij. Prospero steunt vooral uit eigenbelang – hij wil meer en beter – prinses Miranda in haar idee om Ferdinand te huwen. Hij is de zoon van Alonso en volgens Prospero ‘de beste versie van een prins, namelijk de troonopvolger’. Op die manier kan Prospero immers de vader van de koningin worden. Hij zorgde ervoor dat Ferdinand gescheiden werd van zijn vader Alonso op de planeet waar Prospero en Miranda al twaalf jaar wonen. Dat komt omdat ze met hun ruimteschip crashten toen Prospero een storm schiep.

Met ‘de andere stem’ geeft Ramsey Nasr de man aan de andere kant van de lijn bij Jean Cocteaus ‘La Voix Humaine’ een stem. Zoomt Cocteaus werk uitsluitend op de leefwereld van de vrouw die er net een relatiebreuk op heeft zitten maar nog deels in de ontkenningsfase zit, dan toont ‘De andere stem’ die van de man. Ze kan hem maar niet loslaten. Reden voor de breuk is dat zij zichzelf niet graag ziet en op zoek is naar wie ze is. Een wankele vrouw die elk moment zelfmoord zou kunnen plegen. Hij heeft dan wel een ander vriendinnetje – Charlotte (gespeeld door Djamila Landbrug), ook hij heeft kennelijk moeite om de pagina om te slaan en zich volledig in het heden en de toekomst te smijten met Charlotte. Of hoe regisseur Ivo Van Hove hier toont hoe moeilijk het wel kan zijn een nieuwe relatie te beginnen als de vorige nog niet helemaal verwerkt is. Dat alles weegt op een nieuwe relatie en stort die mogelijks in een scenario dat zich herhaalt (Charlotte zien we net als het personage dat Halina Reijn neerzet in ‘La voix humaine’ psychotisch worden naar het einde toe van ‘De andere stem’. Zo wordt alle hoop voor een nieuwe toekomst met een nieuwe geliefde al meteen gehypothekeerd met de last van de vorige die meegesleept wordt.

Met ‘Majakovski Oktober’ ‘eert’ de Warme Winkel het leven en werk van Vladimir Majakovski die op zijn 37ste zelfmoord pleegde, 13 jaar na de Oktoberrevolutie waarbij de tijd van de tsaren werd ingeruild voor dat van de sovjets. Literaire futurist in Rusland was ie waar hij mee verantwoordelijk was voor een verandering in het theaterlandschap wat al bij de start van de voorstelling met het ene changement na het andere door scenograaf Julian Maiwald onderstreept wordt. Dik Boutkan speelt een ontzettend straffe dode Majakovski. Hij laat zich door zijn collega’s op de bühne als een lijk afgelegd worden. Hij wordt op een schraag gelegd en daar gewassen terwijl hij geen vin verroert en zich als een zak patatten laat hangen. De acteurs die een elk hun liefde voor de auteur uiten, brengen de dode tot leven door hem als een pop te laten bewegen, seks te laten hebben met Lois Bronchez die met een brede glimlach op de mond nog lijkt klaar te komen ook. Satire krijgen we te zien op al wie na iemands dood vooral probeert te scoren dat ie de man of vrouw in kwestie kende, door zijn verhaal te vertellen, enz. Het is ook iets waar behoorlijk wat cultuurjournalisten (zoals Bart Steenhaut, Serge Simonart, Stijn Van de Voorde, ...) de laatste jaren op lijken te kicken, bijna doen alsof ze vriend aan huis waren van de overledene in kwestie en de indruk wekken dat ze zijn of haar deur plat liepen (wat uiteraard zelden met de realiteit strookt). Opportunisme en personal branding, daar gaat het vooral om, zelfs bij een overlijden. De Warme Winkel zet dat gedrag terecht te kijk.