Les Truttes zette in het Openluchttheater Rivierenhof in Deurne een ‘OMG Boys and Girls’ optreden neer. De coverband heeft ons de afgelopen jaren al meermaals overtuigd van hun kunnen, maar hun recentste show ‘The Empire strikes black’ is wellicht het strafste dat ze ooit in hun carrière hebben neergezet. Waanzinnig straffe mash ups, medleys die in sneltempo de ene hit na de andere afvuren, krijgen we te horen. Een retestrakke show dus mét heerlijk gevoel voor theatraliteit ook. Of hoe Les Truttes ‘My heart will go on’ van Céline Dion aaneenrijgt met ‘Bohemian Rhapsody’ van Queen, er tussendoor nog ‘500 Miles’ van The Proclaimers in verwerkt en daar nog mee weg weet te komen ook. Een waanzinnige set zette Les Truttes neer die mits door de juiste speler gepromoot het potentieel heeft om het Sportpaleis een keer of vier te vullen.

Precies 40 jaar zingt Raymond van het Groenewoud al dat ‘Meisjes’ zelden klaar komen. Toch vond de artiest het zo veel jaren later nodig om zichzelf te censureren en de politiek correcte man te gaan uithangen door er ‘Je bent er nooit mee klaar meneer’ van te maken. Van het Groenewoud had er dus beter aan gedaan om met zijn pollen af te blijven van een tekst, een legendarische zin nog wel. Aan cultureel erfgoed mag niet geraakt worden. Waar van het Groenewoud wat ons betreft wél aan mocht raken, was de sound. Samen met zijn muzikanten bracht hij in het Openluchttheater een optreden dat muzikaal vooral naar de vorige eeuw refereerde. Ofwel: het klonk allemaal wel erg oud – onder andere in ‘Bleke Lena’.

De 69-jarige Jamaicaanse Grace Jones bracht op Gent Jazz een standaardset en een show die al een paar jaar meegaat. Op artistiek vlak speelt ze dus op automatische piloot en het kritische publiek lijkt dat ook maar al te goed door te hebben aan de Bijlokesite. Met slechts 11 nummers op de setlist vraag je je als journalist nog voor het optreden begint af hoe ze er in godsnaam in slaagt om daar anderhalf uur mee te vullen. Simpel zo blijkt: door bijna na elk nummer een kledingaccessoire erbij te halen, te brabbelen in een taal die een mengeling van Engels en Frans met veel haar op is, maar vooral door afsluiter ‘Slave to the rhythm’ een kwartier aan een stuk te brengen waarbij ze twaalf minuten onafgebroken hoolahoopt.

Oscar and the Wolf zit met een imagoprobleem van jewelste. De band rond Max – ‘Voor eeuwig’ – Colombie haalde zijn afspraak met de fans en deadline niet om twee optredens in het Sportpaleis die aanvankelijk voorzien waren voor 29 en 30 april neer te zetten. Reden was de opname van het album ‘Infinity’, ook wel de moeilijke tweede genoemd omdat veel bands en artiesten er niet in slagen om het niveau en succes van hun debuutplaat te evenaren, die langer duurde dan aanvankelijk gepland. Dat was al een veeg teken. En ondertussen weten we waarom. De eerste single ‘So real’ die de electropopgroep uitbracht uit die nieuwe plaat flopte grandioos en de tweede single ‘Breathing’ die op amper een maand na de eerste single uitgebracht werd, is in zijn tweede week in de Vlaamse hitlijst al gezakt van 18 naar 25. Dat zijn niet meteen resultaten om vrolijk van te worden. ‘Hoe zou het eraan toegaan op het hoofdkwartier van Play It Again Sam?’, vraag je je dan af als muziekjournalist. ‘Slaat daar het angstzweet al een beetje toe ondertussen?’ Max Colombie zag het nochtans allemaal door een roze (zonne)bril in The Barn op Rock Werchter maar kwam niet verder dan nagenoeg een exacte kopie brengen van het optreden op Down the Rabbit Hole een week geleden.

Sneeuw op tv op drie smalle verticale schermen. En de ruis? Daar zorgde Bazart daarna wel voor in The Barn. Een kartonnen bordje zien we in het publiek met ‘Voor ons ben je goud waard’. Die wint de prijs van meest kleffe slogan ooit op Rock Werchter wat ons betreft. Een slogan van het niveau van het Schlagerfestival, niet van Rock Werchter, denken we er al meteen bij. Mathieu Terryn, de frontman, komt volledig in het wit op met een witte broek en wit hemd met een gouden randje aan. Het lijkt wel alsof ook hij op het foute festival is aanbeland. Openen doet de band met ‘Census’, deels in parlando met die karakteristieke rollende r, net als op “Down the Rabbit Hole” in Nederland vorige week. Veel inspiratie had de groep dus niet om met veel anders af te komen. Je zou bijna denken dat die ‘En ik weet niet waar naartoe. Integendeel.’ ook op het artistieke van de band slaat. Voor zover er al van enige artisticiteit gesproken kan worden.