Een heerlijke troep brengt het Nederlandse de Theatertroep met ‘Zonder toestemming’. Een avondje vaudevilletheater met nummers die op hun beurt genummerd zijn in willekeurige volgorde. Er zit geen chronologie in het werk naar verluidt. Het publiek wordt eerst en vooral voorzien van een complimentje. Zo krijgen we te horen dat we er fantastisch uitzien, althans een stuk beter dan de avond ervoor waar de toeschouwers het kennelijk niet zo nauw namen bij het samenstellen van hun garderobe omdat het sneeuwde. Krijgen we onder andere te zien: een klassieke tapdansact, Jantje zag eens pruimen hangen, een slagroomtaartact waarbij nog niet afgesproken is wie hem nu in zijn gezicht krijgt, een messenwerpact, een tekst over bomen, een klassieke eierdans, twee vrouwen die elkaar ‘spontaan’ in de haren vliegen en Maria Callas’ Caro Nome uit Verdi’s Rigoletto dat Rosa Asbreuk probeert te evenaren (na een kledingwissel waarbij ze in een zwarte galajurk gehesen wordt en vooral niet haar tieten wil tonen aan het publiek, wat mislukt) waarbij de draak gestoken wordt met de drang van operazangeressen om ergens tegenaan te leunen tijdens het zingen.

Een heerlijk absurde niet gesproken voorstelling. Dat brengen Damiaan De Schrijver, Peter Van den Eede en Matthias de Koning in Atelier. Uiteraard gaat het ergens over in een toneelstuk/performance/installatie als deze. Zelfs als het nergens over zou gaan, dan nog zou het ergens over gaan, namelijk nergens. In Atelier wordt op heerlijke wijze de bricolage van de Vlaming te kijk gezet. De Vlaming die erin slaagt om van tijdelijke constructies/oplossingen permanente te maken als resultaat van wat aanmodderen, knoeien en prutsen. Dé hoofdrol van Atelier gaat dan ook – dat werd tijd overigens – naar ducttape. Witte nog wel, die zwart geverfd moet om te matchen met de zwarte kachelpijp om maar iets te zeggen.

Met Slapend Rijk bewerkt Skagen het boek Unterleuten van Juli Zeh. Zeker, qua thematiek vat de tekst perfect de huidige tijdsgeest samen. Een waar het neoliberale gedachtegoed hand in hand gaat met zuiver egocentrisme. Ondertussen heeft het woord ecologie meer met economie van doen en business dan met het groene gedachtegoed zelf. Wanneer op een dag de burgemeester van het dorp Unterleuten vaststelt dat de gemeentekas leeg is, wil ie ‘in alle neutraliteit’ een windmolenpark buiten de dorpskern. Lees: hij wil dat het plan erdoor komt om zuiver begrotingstechnische redenen. Zo’n park kan jaarlijks 1.950.000 euro opbrengen. Er is ook goed nieuws voor wie zijn grond (minstens 10 ha) hiervoor wil laten inzetten. Een jaarlijkse pachtrente van 150.000 euro staat de eigenaar van de grond te wachten. Het idee zorgt ervoor dat er zich een machtspelletje ontwikkelt. Meier, een speculant mist nog 2 ha om aan 10 ha te geraken. Daarvoor wil ie Linda inzetten. In ruil voor het land krijgt zij 4 ha aan haar woonst zodat ze haar droom kan realiseren: paardenstallen. Daarnaast is hij bereid om eenmalig 50.000 euro op te hoesten.

Vergeef ons, maar twee uur en half naar een voornamelijk luisterspel zitten kijken tussen Toneelhuis en Toneelgroep Amsterdam waar nauwelijks wat in geacteerd wordt, dat vinden we overwegend saai. In die zin dat een podium geven aan een luisterspel naar ons gevoel het kijken zo goed als overbodig maakt omdat de focus toch bijna uitsluitend op klank ligt. Het mag dan ook niet verbazen dat we een vijftal keer naar onze klok keken tijdens deze productie. Vergeef ons is gebaseerd op ‘May We Be Forgiven’ van A.M. Homes, werd bewerkt door Marc Didden, Guy Cassiers en Erwin Jans en is in de Bourla te zien in een regie van Guy Cassiers die als decor kiest voor een rond concertpodium met trussings en schermen bovenaan. Het is een kritisch stuk over de Amerikaanse maatschappij waarbij de hoeksteen van de samenleving, het gezin, in verval geraakt en men op zoek gaat naar een nieuwe moderne invulling. Een samenleving waarin oppervlakkigheid regeert, waar aan de ene kant nog nauwelijks fysiek contact is (op de hoogte blijven hoe je kinderen het op school doen doe je telefonisch of per e-mail) en aan de andere kant dat contact er bijvoorbeeld op seksueel vlak net erg snel komt (je doet het dan met wildvreemden, wat een paradox is). Een maatschappij waar de rol van politie ‘We kregen een melding binnen van een huilende man in het park. Dat kom je niet vaak meer tegen...’, de zorgsector, en scholen kritisch tegen het licht wordt gehouden.

Een tot in de puntjes verzorgde adembenemende multidisciplinaire futuristische voorstelling, dat leveren Sidi Larbi Cherkaoui en Bunkamura Theatre Cocoon af met een weergaloos Pluto. Nadat Cherkaoui de beeldtaal van mangastrips al voor het eerst verwerkte in Tezuka dat in 2011 in deSingel stond, herwerkte de choreograaf in 2015 Osamu Tezuka’s ‘The Greatest Robot on Earth dat in Pluto van de Japanse tekenaar Naoki Urasawa te zien is. Het resultaat is een erg rijke theatervoorstelling met poppentheater, straffe visuals via projection mapping, video en dans. Zo’n voorstelling die het elan heeft om maanden te resideren in een theater op de West End. Dat de vier voorstellingen in deSingel volledig uitverkocht waren, hoeft dan ook niet te verbazen. Dit is Cherkaoui op zijn best.