Wie wil griezelen in Antwerpen dit najaar, kan dat niet doen op de Winterfoor. Want die gaat wegens corona dit jaar niet door. Wie een spookhuis wil zien, kan daarvoor wel naar de bioscoop. Relic van Natalie Erika James is namelijk een degelijke mysterieuze haunted house-film die inzet op de vraag of het vreemd gedrag van Edna (Robyn Nevin) nu te wijten is aan dementie of iets anders. ‘Oma is niet meer wie ze was’ zegt Kay (Emily Mortimer) daarover tegen Sammy (Bella Heathcote).

The Secret Dare to dream van regisseur Andy Tennant naar het zelfhulpboek van Rhonda Byrne liet ons behoorlijk op onze honger zitten. En dat heeft nu eens niets te maken met de recente beslissing van de federale regering dat snacks of drank niet meer toegelaten is in de cinema. De film zelf is namelijk een niemendalletje, niet meer of niet minder dan een doorsnee tv filmpje om op een tv zender te spelen die zich op vrouwen richt. En de stroop op die wafel ligt er veel te dik op. Vooral in het begin van de film zijn de acteerprestaties ronduit tenenkrullend en voelt vooral Josh Lucas’ personage als Bray ontzettend artificieel aan. Dat heeft niet alleen te maken met zijn bovenmenselijk geduld, de behulpzaamheid die hij toont en massa’s begrip, maar ook vooral hoe hij overdreven als de good guy in beeld gebracht wordt. Bijna elk shot van Lucas idealiseert zijn personage. In nagenoeg elke pose wordt hij als dé ideale getoond voor Miranda Wells (Katie Holmes) zodat de uitkomst van de film zich al snel doet raden. Nergens voel je dat de acteurs goed in hun rol zitten, alles komt fake over, en de dialogen zijn vooral in het begin van zo’n zwak niveau dat je gewoon geen enkel personage op een geloofwaardige manier neergezet ziet. Het lijkt alsof je kijkt naar een film waar er niet met elkaar geacteerd wordt maar los van elkaar wat gesproken alsof iedereen op zijn eigen planeet leeft. Best bizar.

Boegbeeld van de klimaatbeweging tegen wil en dank. Dat is Greta Thunberg geworden, zo lijkt het wel als je de docu I am Greta bekijkt. De Zweedse tiener wil namelijk – terecht – dat de klimaatboodschap in de eerste plaats komt. En zijzelf ziet zich alleen maar als een schakel om die boodschap over te brengen, dat het vijf voor twaalf is, dat er iets gedaan moet worden aan de verzuring van de oceanen, de ontbossing, de uitstoot van CO2 in onze atmosfeer enz. Maar hoe langer hoe meer je naar deze docu kijkt, hoe meer je het gevoel krijgt dat er net – en dat is toch op zijn zachtst gezegd erg contradictorisch – ingezoomd wordt op de personencultus rond Thunberg. Thunberg die als tiener altijd buitengesloten is, niet gevraagd werd op feestjes en zo omdat ze anders is. Het beeld van haar in de refter op school ademt eenzaamheid uit tot in de kleinste vezel. Je zou voor minder voor het Zweeds parlement een schoolstaking houden …

Cunningham van Alla Kovgan is een degelijke docu die een inkijk geeft hoe de Amerikaanse choreograaf en danser naar zijn vak keek en in korte fragmenten enkele van zijn vele creaties toont. Hij gaf zijn dansers vrijheid om samen met hem te creëren vanuit hun persoonlijkheid. Belangrijk was dat zij zichzelf waren als mens en van daaruit vertrokken als danser. Dat gebeurde op een impulsieve, organische manier. Dans is wat het is en de man heeft nooit in teken van emotie of muziek gecreëerd, zo wordt gesteld. Integendeel, de muziek kwam er pas later bij wat dan ofwel werkte ofwel niet. Toeval is dus een essentieel kenmerk voor zijn creaties. Vandaar ook dat ie bijvoorbeeld durfde tossen en op basis van die uitkomst (Doubletoss uit 1993 is daarnaar vernoemd n.v.d.r.) beslissingen nam. De uitkomst van kop of munt bepaalde onder andere bewegen of stilstaan, en op- of afgaan. Met ‘Rune’ uit 1959 creëerde hij onder andere een werk zonder een vaste volgorde. Interpreteren dat doet ie niet, en ook zijn dansers niet. Dat laat hij aan het publiek over. Hij herleidt dans dus tot bewegen in een ruimte. Met dien verstande dat hij zijn eigen danstaal creëerde uit een symbiose van ballet (focus op het benenwerk) en hedendaagse dans (focus op het torso). Dat bezorgde hem naar verluidt veel mogelijkheden om te combineren.

Komisch – met een hilarische scène voor Robert De Niro die aan de dakgoot hangt in zijn onderbroek -, luchtig, onderhoudend én nog educatief ook dat is de Amerikaanse familiekomedie The war with grandpa van regisseur Tim Hill. Wanneer Ed (Robert De Niro) zonder betalen een supermarkt verlaat omdat ie niet overweg kan met de zelfscan, krijgt ie het aan de stok met de winkeleigenaar (Faizon Love). Dat escaleert waardoor heel wat gepensioneerden op de parking hun groenten, ja ook tomaten, naar die winkelmanager gooien. Voor Eds dochter Sally (Uma Thurman) is het nu wel welletjes geweest. Ze vindt dat haar vader niet langer alleen kan wonen nadat ie weduwnaar is geworden. Hij wil dan weer niet weten van een home. Dus haalt dochterlief haar vader binnen. Een probleempje: haar twee dochters slapen al in een kamer. Dus moet Peter (Oakes Fegley) zijn kamer afstaan aan zijn grootvader en die inruilen voor de zolder waar spinnen, vleermuizen en ratten tot dan toe het kot voor hen alleen hadden. Peter, die op school wordt gepest, wil zijn kamer terug. Hij verklaart de oorlog aan de man die zonder zijn toelating voor een invasie in zijn kamer koos. Ed negeert aanvankelijk de oorlogsverklaring die op een papiertje onder de deur geschoven wordt. Maar zijn kleinkind meent het écht, ontdekt ie al snel.